ԴՈՒՌԸ ՆԿԱՐԻ ՇՐՋԱՆԱԿ…
Գյուղն ամայացրել էր խորշակը՝ ավերված, կիսաքանդ տներ, վիրավոր ծառեր, լեզուն բացված գյուղամիջով հոսող գետակ և անմշակ՝ փուշ ու տատասկի մեջ կորած արտեր։ Վիրավոր զինվորը նստել էր իր տան շեմին ու երգում էր հորովելը, Ղարաբաղի հորովելը.
Իրիքնակը տուս ա էկալ…
Տանս իրա լուսնա էկալ
Սորմե կորե, որ վար անեմ
Տանս իրա լուսնա էկալ։
Հո արա, հո ափին մատաղ
Ափին դալուն պուճուր հոտաղ՝ հո՜-հո՜-հո՜…
Գյուղում արդեն ծխում էին հատուկենտ օջախներ։ Երգը թախիծ էր, երգը կոտրված օրորոցի օրոր, չհերկված արտում աճած խոտի սոսափ, այդ արտից թռչող հավքերի թևաբախում, գյուղամիջով հոսող ջրի քչքչոցը խլացնող ձայն… Երգը քարացրել-սառեցրել էր հայրենի սար ու քարին հառած սևերի մեջ կուչ եկած մոր հայացքը… Այսպես երգում էր տան շեմին վիրավոր, հենակներով զինվորն, ու գյուղն ասես լցվում էր նախկին կանչ ու աղմուկով։
… Տան դռան շեմին նստած վիրավոր որդու գլխավերևում կանգնած էր մայրը։ Բաց դուռը ոնց նկարի շրջանակ իր մեջ էր առել մորն ու որդուն։ Մայրը մեկ-մեկ ձեռքը տանում էր աչքերը ու նորից իջեցնում։ Հայացքն անփոփոխ էր՝ երգի մեղեդին այն տանում էր իր հետքով, փարում հայրենի քար ու սարին, շունչ տալիս հայրենի հողին։ Եվ գյուղը լցվում էր խինդ ու աղմուկով…
ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ
մայոր
