ԱՆՏԱՌՈՒՄ

Բուժքույր Ջեմմայի օրագրից

Մաղավուզի կուսական անտառներում աշնան քամին ամբողջ ուժով տարուբերում էր ճյուղերը, ծափ էր տալիս տերևներով։ Զարմանալի էր ու գերող, որ անգամ այդ ծափծափոցի հետ լսվում էր թռչունների ծլվլոցը։ Գեղեցիկ էր անտառը հատկապես վաղ առավոտյան. մեկ էլ ծառերի արանքից դուրս կգար սիրամարգն ու փքվելով՝ գույնզգույն փետուրները կլվանար արևի շողերով։ Եղնիկն էլ խոտը բերանին, իր անմեղ հայացքով նայում էր քեզ։ Ուզում ես սիրել, գուրգուրել, փաղաքշել ու անվերջ քայլել, քայլել անտառում։ Սակայն կրակոցներից եղնիկը սարսափահար փախչում է, սիրամարգը՝ ճչում ու թաքնվում անտառի խորքերում։ Անտառը լցվում է կրակոցներով, երազը՝ չքանում։ Պատերազմ է։