ԽՈՍՔ ԻՄԱՑՅԱԼ

Դո՛ւ, մարդ արարած, իմացած եղիր,

Լոկ դա չէ միայն աշխարհիս բանը,

Որ յաթաղանով պատմություն կերտեն,

Ու բռնի ուժով արդյունքի հասնեն:

Այժմ էլ պատերազմի հրձիգները սեւ

Փորձում են նորից նոր ավեր սարքել,

Ողջ աշխարհով մեկ վայնասուն հորդել,

Արհավիրքների ճանապարհը հարթել:

Բայց ինչ էլ թեկուզ ունենան նրանք,

Իրենց տեղովը կրակ էլ դառնան,

Էլ չեն կարողանա խեղդել մեր իսկ մեջ,

Մեր պայծառ հավատը ու գալիքը մեծ:

Իմացած եղիր, ով մարդ արարած,

Պատերազմը լոկ աղետ է բերում,

Չարիքից երբեք վառ լույս չի պոռթկում,

Արհավիրքներից հողը չի հերկվում,

Իսկ հերկվելուց էլ ծաղիկ չի ծնվում:

Ակներեւ է խորհուրդն իմացյալ,

Արդարությունից լույս է ճառագում,

Լոկ ճշմարտությունն է հավետ գերիշխում,

Ուժն ու մոլուցքդ ցասում կբերի,

Դա է պատգամը համայն աշխարհի:

ՔԱՋԻԿ ԶՈՀՐԱԲՅԱՆ