ԳԱՐԵԳԻՆ ՆԺԴԵՀԻ ՄՏՔԵՐԻՑ

Սոցիալապես որքան արդար՝ այնքան զորավոր է հայրենիքը։ Գերերջանիկ է այն մարդը, որ կարող է ասել՝ իմ հայրենիքում արևը ծագում է բոլորի և ամեն մեկի համար, այնտեղ երկիրը մշակելու և հոգեպես մշակվելու ազատություն ունեմ ես։

♦♦♦

Բարոյական ուժն է գոտեպնդում փոքր ժողովուրդներին ու բանակներին անհավասար կռվում. նա է դեպի հաջողություն ու հաղթանակ առաջնորդում թվապես թույլերին՝ մեծ, մեծամեծ հակառակորդների դեմ։

♦♦♦

Կեղծ է ամեն մի գրականություն, բարոյական ու քաղաքական վարդապետություն, որ ուժ և արիություն չի ներշնչում իր դավանողին։

♦♦♦

Զորակա՛ն, կռվիր այնպես, որ կարողանաս ասել զենքի ընկերներիդ՝ ինձ պես կռվեցեք։

♦♦♦

Շղթաների մեջ ծնվում, ապրում և մեռնո՞ւմ ես, դո՛ւ ես մեղավոր, որովհետև թույլ ես։

♦♦♦

Կրոնների պես հայրենիքներն էլ պահանջում են, որ իրենց սպասարկողների ձեռքերը լինեն տաք և մաքրամաքուր։

♦♦♦

Այն օրից, ընթերցո՛ղ, երբ հայը վախենալ սկսեց մահից, այն օրից օտարը թագավորեց Հայաստանը։

♦♦♦

Իմ հոգին զույգ հենարան ունի՝ Աստված և Հայրենիք։ Նա, ով ընդունում է Աստծու գոյությունը, ընդունում է նաև իր պարտականությունը հանդեպ գերագույն իրականության՝ Ազգ, Հայրենիք, Պետություն։

♦♦♦

Ներիր, Տե՛ր, եթե մի օր հայրենիքիս օգտակար լինելու համար մեղանչեմ քո դեմ։

♦♦♦

Արի է նա, ով իր մեջ սպանել է կաշվի համար դողացող անասունը։

♦♦♦

Գոյությունդ քարշ տալու համար մի՛ սողա, մի՛ ստորանա և մի՛ ստիր։ Ստել նշանակում է հայհոյել ճշմարիտը, ուրանալ նշանակում է դադարել մարդ լինելուց։

♦♦♦

Ազգերն ամենից շատ տառապել են և կտառապեն իրենց տականքների երեսից։

♦♦♦

Գիտակից ստրուկի և հանցագործի մեջ չկա տարբերություն։ Խոնարհիր ճակատդ միայն իդեալիդ առաջ։

♦♦♦

Աշխատիր առյուծի հետք թողնել ցեղիդ պատմության մեջ և բնավ մի մտածիր այն մասին, թե մի օր աղվեսը կարող է ապականություն փռել թողածդ հետքի վրա։

♦♦♦

Սիրե՞լ – սիրում են և՛ շուկան, ուր կարելի է շահել, սիրում են դրամը, հաճույքը, հարմարավետությունը,- անցողական, սակավարժեք հազար ու մի բաներ։ Իսկ Հայրենիքը – դա, իբրև գերագույն արժեք, պատկանում է սրբազան այն առարկաների կարգին, որոնք պաշտվում են նաև։ Սիրում ենք շատ բաներ, բայց արյուն չենք թափում նրանց համար։ Հայրենիքը, սակայն, պահանջում է ոչ միայն մեր սիրտը, այլև մեր արյունը, և դա անհրաժեշտ է իր գոյության համար։ Սերն ավելի իրավունք է ճանաչում, պաշտամունքը՝ պարտականություն։

♦♦♦

Հայրենիքն ապրում է հայրենասիրությամբ և կործանվում դրա պակասից։

♦♦♦

Մի ժողովուրդ, որն իրեն պետք եղած ուժն իրենից դուրս է փնտրում, կուրորեն իր պարտությունն ու անկումն է նախապատրաստում։