ԷՍՊԵՍ…

Պատերազմը նրան գամել էր հաշմասայլակին։ Հիվանդանոցային ձգվող օրերն ու ամիսները, վիրահատությունները չէին օգնել։ Փոխարենը դարձել էր բռնկուն, նյարդերի մի խուրձ ու ամեն պահի կարող էր պոռթկալ, գոռգոռալ, նույնիսկ հայհոյել։ Երեխաներն արդեն չափահաս էին, լուռումունջ, չխոսկան, որովհետև արտասանած ամեն մի բառից հետո հայացքով զննում էին հոր դեմքը։ Կինը՝ համեստ ու առաքինի, թաքուն իր բախտն անիծելով ու աչքերը սրբելով, հլու-հնազանդ, երեխայի գուրգուրանքով փորձում էր մխիթարել ամուսնուն։ Արևոտ օրերին սայլակը դուրս էր բերում ու հրում այգու ծառի շվաքը, որտեղ ամբողջ օրը հայացքն այգու դռանը հառած՝ ապրում էր իր բաժին օրը վիրավոր զինվորը։ Ջրի, հարևանի տուն, խանութ գնալիս կինը տեղյակ էր պահում ամուսնուն։ Երբ նորից բացվում էր դուռը, ու ասես նիրհից արթնանալով՝ նա բացում էր աչքերը, լսվում էր կնոջ ձայնը՝ եկա։ Պատահում էր, որ մոռանում ու մեկ էլ ձայն էր տալիս կնոջը. «Ե՞րբ ես եկել»։

Կինը ժպտում էր, փորձում հիշեցնել, սակայն թափվող լուտանքները կուլ տալով՝ արցունքն աչքերին մտնում էր տուն։

Գ. ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ