ԱՎԻԱՑԻՈՆ ԻՆՍՏԻՏՈՒՏԻ ԱՂՋԻԿ-ԿՈՒՐՍԱՆՏՆԵՐԸ

Գիտակից եւ հպարտ, ազատ եւ վճռական. այսպես է ՀՀ ՊՆ Արմենակ Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն ինստիտուտի պետի ուսումնական և գիտական գծով տեղակալ, փոխգնդապետ Դավիթ Ալեքսանյանը բնութագրում այս տարի ինստիտուտ ընդունված աղջիկ-կուրսանտներին` Անի Ժամհարյանին, Տաթեւիկ Ռոստոմյանին եւ Էմմա Խաչատրյանին:

Վաշտի հրամանատար, կապիտան Արթուր Մատինյանն էլ է ողջունում աղջիկների որոշումը. «Իմ վաշտի աղջիկները ոչնչով չեն զիջում տղաներին՝ համառ են, սովորելու մեծ ցանկություն եւ ներուժ ունեն»:

«Համազգեստով ինձ պիտանի անձնավորություն եմ զգում»

Անին մասնագիտությամբ նկարչուհի է, գերազանց առաջադիմությամբ ավարտել է Վանաձորի պետական մանկավարժական ինստիտուտի արվեստի բաժինը: Աշխատել է «Օրրան» բարեգործական հասարակական կազմակերպությունում որպես խմբավար, նաեւ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Հայորդաց տանը: Բազմաթիվ ցուցահանդեսների է մասնակցել, հաջողություններ գրանցել, Անգլիա մեկնելու հրավեր է ստացել` հայկական զարդանախշերով հագուստ ներկայացնելու, սակայն հրաժարվել է եւ դիմել տարածքային զինկոմիսարիատ՝ ծառայության ընդունվելու. «Հեռուստաեթերից իմացա, որ իգական սեռի ներկայացուցիչները եւս կարող են ուսանել ռազմաուսումնական հաստատություններում, որոշեցի դիմել: Տնեցիներս ասում էին` դժվար կլինի, բանակը եւ կինը անհամատեղելի են, բայց ինձ ոգեւորեց եղբայրս` Գոռը: Նա եւս զինվորական է, ծառայում է սահմանապահ զորքերում, վստահեցնում էր, որ կկարողանամ: Հիշում եմ` երբ իմացա, որ համադասարանցիս ընդունվել է ռազմական ինստիտուտ, ինքս իմ մտքում ասացի` երանի ես էլ տղա ծնվեի: Այժմ ինձ էլ է հնարավորություն տրվել սովորելու ռազմական ավիացիոն ինստիտուտում: Ես, իհարկե, չէի կարող բաց թողնել զինվորական դառնալու հնարավորությունը»: Անին նշում է, որ ուզում էր օդաչու դառնալ, բայց աղջիկների ուսուցումը դեռեւս նախատեսված է միայն կապի ֆակուլտետում: Նա անհամբեր սպասում է պրակտիկ աշխատանքներին. «Ուզում եմ տեսական գիտելիքներս ամրապնդել փորձով, առարկայական դարձնել: Օր օրի համոզվում եմ, որ չեմ սխալվել մասնագիտության ընտրության հարցում: Համազգեստն էլ հաճույքով եմ հագնում, ինձ պիտանի անձնավորություն եմ զգում: Կարծում եմ` աղջիկները գոնե մեկ տարի պետք է պարտադիր ծառայեն բանակում, իսկ առանց հիմնավոր պատճառների բանակից խուսափող վախկոտ տղաներին վտանգավոր եմ համարում»: Չնայած այժմ Անին ամբողջովին կլանված է նոր մասնագիտության նրբությունների ուսումնասիրմամբ, բայց նաեւ շարունակում է սրբապատկերներ նկարել եւ հույս ունի անհատական ցուցահանդես կազմակերպել ինստիտուտում:

«Երթուղայինում վարորդը հարցրեց` կանգառում կանգնե՞մ, պատասխանեցի` ոչ մի կերպ»

Բյուրական-Երեւան, Երեւան-Բյուրական. այս ճանապարհը Տաթեւիկի համար սովորական է դարձել: Նա ամեն օր Բյուրականից գալիս է Երեւան եւ առավոտյան ժամը 07:50-ին արդեն ինստիտուտում է, երբեք չի ուշանում: Ասում է`ռազմական ավիացիոն ինստիտուտ ընդունվելուց հետո ժամանակն սկսել է չհերիքել. «Ընտրեցի նոր մասնագիտություն եւ չեմ զղջում որոշմանս համար: Մինչ այստեղ գալս աշխատում էի որպես իրավաբանի օգնական (ավարտել եմ Երեւանի մենեջմենթի համալսարանի իրավագիտության ֆակուլտետը): Բայց այդ աշխատանքը ինձ համար չէր: Ես բնույթով ակտիվ մարդ եմ, ինչը դրսեւորվում էր ՆԶՊ դասընթացի ժամանակ. դասակի հրամանատար էի: Ռազմագիտության ուսուցիչս` Միշա Ալեքսանյանը, խորհուրդ էր տալիս ընդունվել ռազմաբժշկական ֆակուլտետ, բայց բժշկության հետ սեր չունեի: Երբ ռազմաուսումնական հաստատություն ընդունվելու գովազդ տեսա, դիմեցի, բայց ոչ մեկին ոչ մի բառ չասացի: Ես էի գնում հայրիկիս թոշակը զինկոմիսարիատից ստանալու, որ հանկարծ չիմանա (hայրս ժամկետային զինծառայող էր)»:

Տաթեւիկը պատմում է, որ ամենահիշվողը երդման արարողությունն էր. «Կազմ ու պատրաստ կանգնել էինք շարահրապարակում, մեզ հետեւում էին ոչ միայն մեր հարազատները, այլեւ տղաները: Բոլորի ուշադրության կենտրոնում էինք: Աղջիկներիս՝ Հայրենիքին անմնացորդ նվիրվելու խոսքը տակնուվրա արեց հավաքվածների ներաշխարհը: Բոլորի աչքերին արցունքներ էին… Հետո սկսվեց զինվորական առօրյան: Տղաները մի քիչ թերագնահատում էին մեզ, բայց նաեւ նկատում՝ իրենցից հետ չմնալու մեր ձգտումը: Զինվորական կարգ ու կանոնը ներթափանցել է քաղաքացիական կյանք, փոխվել է անգամ բառապաշարս: Երթուղայինում վարորդը հարցրեց՝ կանգառում կանգնե՞մ, պատասխանեցի՝ ոչ մի կերպ, բանկից զանգեցին, անուն ազգանունս կարդացին, անկախ ինձանից արտաբերեցի՝ ճիշտ այդպես»:

«Երբ զինվորները խրոխտ քայլով անցան շարահրապարակով, ես մտածեցի՝ պիտի ծառայեմ»

Էմման սովորել է Երեւանի ճարտարապետության եւ շինարարության պետական համալսարանի ավտոմատ կառավարման համակարգերի ֆակուլտետում, աշխատել է Երեւանի կապի միջոցների գիտահետազոտական ինստիտուտում: Բայց որոշել է կտրուկ փոխել կյանքը. «Հորեղբայրս աշխատում է զինկոմիսարիատում: Նրանից իմացա ընդունելության մասին, բայց դժվարանում էի վերջնական որոշում կայացնել: Այդ ընթացքում եղբայրս՝ Հայկը, զորակոչվեց բանակ: Գնացինք նրա երդման արարողությանը, եւ երբ զինվորները խրոխտ քայլով անցան շարահրապարակով, ես մտածեցի՝ պիտի ծառայեմ: Հաջորդ օրը հանձնեցի թղթերս: Ընկերներս միանշանակ չընդունեցին որոշումս. աղջիկները ոգեւորում էին, տղաներն ասում՝ դժվար է լինելու, բայց ես հոգեպես պատրաստ էի: Ամենադժվարը, թերեւս, զինվորական կոշիկների ծանրությանը հարմարվելն էր, իսկ համազգեստը շատ եմ սիրում: Երբ համազգեստով եմ, անծանոթ մարդիկ հարցուփորձ են անում, աղջիկներն էլ հետաքրքրվում են ծառայության պայմաններով: Աղջիկներին ասում եմ՝ եթե պատասխանատու եք, ինքներդ ձեր նկատմամբ պահանջկոտ, ուրեմն՝ հաջորդ տարի դիմեք»:

Էմման նկատում է՝ ուսուցման ընթացքում դարձել է ավելի ճշտապահ, մանրուքների հանդեպ բծախնդիր, ֆիզիկապես ավելի ամուր. «Տղաները մեզ շատ են օգնում թե՛ դասերի, թե՛ ֆիզպատրաստության առումով, սովորեցնում են ճիշտ շնչել վազքի ժամանակ, բացատրում են շարային քայլի նրբությունները: Եթե սկզբնական շրջանում հրում հատակից վարժությունը կատարում էի 5 անգամ, հիմա՝ 15-ից ավելի, եթե երեք շրջան էի վազում, հիմա անգամ ութ շրջանից հետո չեմ հոգնում»:

Մեր զրույցին է միանում ինստիտուտի գերազանցիկ կուրսանտներից Վիգեն Այվազյանը եւ նշում, որ աղջիկների ներկայությունը ոգեւորում է տղաներին, ստիպում ավելի կազմակերպված լինել. «Բարձր ենք գնահատում աղջիկների ներգրավվածությունը ուսումնական գործընթացում: Ինձ համար նրանց որոշումը՝ ծառայել զինված ուժերում, նվիրման օրինակ է»:

ՇՈՒՇԱՆ ՍՏԵՓԱՆՅԱՆ
Լուս.՝ ԱՐԵԳ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԻ