ԵՐԱԽՏԻՔԻ ԽՈՍՔ

Տառապում էի երկկողմանի աճուկային ճողվածք հիվանդությամբ: Ինչ-ինչ պատճառներով ժամանակին չէի վիրահատվել, և առողջությունս բավականին վատացել էր: Երեխաներս էլ, լոռեցու ասած՝ «բկդրեցին» ու համոզեցին, որ վիրահատվեմ: Լսել էի մեր քաղաքի զինվորական հոսպիտալի մասին: Վեր կացա, տնգլ-տնգլ գնացի: Անցակետի զինվորներին խնդրեցի, հարգեցին, ներս թողեցին: Շենքի առաջին հարկում հանդիպեցի մի ջահել-ջիվան, սիրունատես, զինվորական հագուստով աղջկա:

-Ա՛յ բալա,- ասի,- էս անտեր գրիժաներս համը հանում են, մի խելք շանց տուր, ու՞մ դիմեմ:

-Արի՛, պապի՛ ջան,- ասաց ու ինձ տարավ, թուշ արավ մի շատ հաճելի մայորի:

-Հայկ Հովհաննեսովիչ, էս պապիկը Ձեզ է հարցնում:

Ինքը գնաց, ես մնացի:

Հայկը հրավիրեց նստել ու պատմել իմ ցավի մասին:

Պատմեցի՛: Լսեց, հարցրեց.

-Ճնշում ունե՞ս:

-Ա՛յ բալա,- ասի,- ճնշումն ի՞նչ է, որ չունենամ, մի բան էլ ավելի ունեմ, էդ էլ հո փողով չի՞, որ չունենամ:

Հայկս ինձ տարավ մի ուրիշ հաճելի մարդու` մայոր Վարդանի մոտ: Հանձնարարեցին սրտիս վիճակը ստուգել: Ստուգեցին, ասին` բարձր է` 90-190: Հետո էլ տարան սիրտս «նկարեցին»:

Այդ վերաբերմունքից սրտապնդված՝ Հայկին ու Վարդանին ասի.

-Տղերք ջան, որ դուզն ասեմ, վերջնականապես որոշեցի՝ վիրահատվո՛ւմ եմ:

-Պապի՛ ջան,- ասին,- որ էդպես է, կվիրահատե՛նք:

Բարիշը կայացավ, օրը պայմանավորվեցինք:

Նախապատրաստական շաբաթն անցկացրի իրենց ասած դեղերն ընդունելով ու նոյեմբերի 10-ին էլի գնացի հոսպիտալ:

Նորից քննեցին-զննեցին, ասին՝ լավ է:

Վիրահատության օրը երեխանցս ուղեկցությամբ գնացի հոսպիտալ:

Անմիջապես սենյակ հատկացրին, հայավարի տնավորեցին:

Ժամը տասին տարան վիրահատարան:

Հավաքվել, ասում-խոսում են (ես էլ իրենց հավասար): Մայոր Վարդանը համ իր գործն է անում, հա՛մ էլ քթի տակ մի անծանոթ մեղեդի է նինրի տալիս: Շուրջս ուրախ է, ուզում էի իրենց արած գործին նայեմ, էն էլ առջևս սավանով փակած էր:

Չհասկացա, երբ երկուսուկես ժամն անցավ:

-Պապի՛ ջան, ասին,- վերջացրինք, 20 տարվա ճողվածքներդ գրողի ծոցը ուղարկեցինք:

-Ապրե՛ք, բալեք ջան,- ասի,- ղղմած, հիացած եմ ձեր վերաբերմունքից:

Առոք-փառոք, բարի մաղթանքներով ինձ տարան իմ տեղը՝ հիվանդասենյակ:

Բուժքույրերը ժամանակ առ ժամանակ մտնում են սենյակս, հալս հարցնում, մասնագիտական ու մարդասիրական օգնություն ցույց տալիս ու միշտ բարեժպիտ, հոգատար: Այնպես սրտացավ են հարցնում՝ «Պապի՛ ջան, ո՞նց ես, հո ցավող տեղ չունե՞ս», կարծես իրենց հարազատ պապիկը լինեմ:

Հարազատ-բարեկամներս գալիս-գնում են, ու բոլորը տեսնում են բժիշկների, սպասարկող ողջ անձնակազմի հոգատար վերաբերմունքը թե՛ իմ, թե՛ բաժանմունքի մյուս զինվոր հիվանդների նկատմամբ:

Հիմա քարի պես պինդ եմ, առողջ և իմ երախտագիտությունն եմ ուզում հայտնել Վանաձորի զինվորական հոսպիտալի բոլոր աշխատակիցներին, հատկապես վիրահատող բժիշկ, վիրաբուժական բաժանմունքի պետ, բուժծառայության մայոր Հայկ Հովհաննիսյանին, անզգայացման բաժանմունքի պետ-բուժծառայության մայոր Վարդան Առաքելյանին, ավագ օրդինատոր-բուժծառայության կապիտան Դավիթ Ազարյանին, ինչպես նաև գեղեցկուհի բուժքույրեր Թամարա Հովհաննիսյանին, Հերմինե Ծատուրյանին, Գայանե Սահակյանին և Էմմա Գալստյանին:

Շնորհակալություն:

Մելս ՄԵԼԻՔՅԱՆ
թոշակառու, ք. Վանաձոր