ՀԱՆՈՒՆ Ի՛Մ, ՄԵ՛Ր, ՀԱՄԱ՛ՅՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ…

Զորամասի հրամանատարի ԱՀՏԱ գծով տեղակալ, մայոր Վ. Ստեփանյանի հետ դիրքերից իջնելիս եղանք տարբեր ստորաբաժանումներում, զրուցեցինք զինվորների, սերժանտների, սպաների հետ: Ամենուր զգացվում էր զինծառայողների լավ տրամադրությունը, բարոյահոգեբանական բարձր վիճակը:

-Հաճախ ենք անցկացնում սպայական, ենթասպայական, սերժանտական ժողովներ: Մշտապես քննարկում և վերլուծում ենք տեղի ունեցած դեպքերը, լսում ենք, հաշվի առնում նոր առաջարկություններ, և այս ամենը արվում է, որ նույն սխալները և առավել ևս` նոր սխալներ թույլ չտրվեն: Սահմաններում մարտական հենակետեր պահող զորամասերում առաջնային խնդիրներից է` հաստատել զինվորների կայուն, ջերմ փոխհարաբերությունները, փոխըմբռնումը և միմյանց նկատմամբ լիակատար վստահությունը,- ասում է մայոր Վ. Ստեփանյանը:

Զորամասում հատուկ ուշադրություն է դարձվում նաեւ զինծառայողների հոգեւոր դաստիարակությանը:

Խաչքար-հուշարձանը, որը կառուցվել է Տավուշի ազատամարտիկների պատվին, դարձել է հատուկ հավաքատեղի: Հոգևոր սպասավորի հետ զինծառայողները մշտապես զրուցում են հայոց պատմությունից, մեր հոգևոր ու աշխարհիկ զավակներից, որոնց հայրենանվիրումով անաղարտ մեզ է հասել մեր հավատը և ավելի ամրացրել մեր պարտքի զգացողությունը հայրենիքի հանդեպ:

Գրիգոր սարկավագ Նաջարյանը ծնունդով Գավառի Ծովազարդ գյուղից է: Գյուղի միջնակարգն ավարտելուց հետո ընդունվել է Էջմիածնի Գևորգյան հոգևոր ճեմարանը, որն էլ 2013թ. ավարտելով, հոգեւոր ծառայությունը շարունակել է Քրիստոնեական դաստիարակության կենտրոնում: Վեհափառ Հայրապետի օրհնանքով ծառայության է նշանակվել սահմանային զորամասում: Զինվորները մեծ ուշադրությամբ լսում են հոգևոր սպասավորին և նրան դիմում տարբեր հարցերով:

-Հոգևոր վիճակը սահմանապահ դիրքերում, ի տարբերություն թիկունքի զորամասերի, շեշտված տարբերություն ունի, և ինչպես հոգևորականը, այնպես էլ զինվորը, պետք է հավատ և վստահություն ունենա: Հոգևոր խոսքը կրկնապատկում, եռապատկում է զինվորի ֆիզիկական և հոգևոր կարողությունները: Ես դա զգացել եմ իմ ծառայության առաջին իսկ օրից: Աղոթքով զորացած զինվորը թեթևացած հոգով, ամուր հավատով է բարձրանում դիրքեր, և պատասխանատվության մեծ զգացումով է իրականացնում իր առջեւ դրված խնդիրները,- ասում է Գրիգոր սարկավագը:

-Իսկ Տերունական աղոթքից հետո հնչում է մարտական հերթապահության ստանձնման արարողակարգի երդումը.

«Ժողովրդի կողմից ինձ վստահված պետական սահմանի մարտական դիրքը պատրաստ եմ պաշտպանել անձնվիրաբար: Պարտավոր եմ սրբորեն կրել հայրենիքի պաշտպանի հավերժական կոչումը` լինել զգոն, պատվով կատարել որդիական պարտքս հայրենիքիս, եկեղեցուս, ընտանիքիս, զինակից ընկերներիս հանդեպ` հրամանատարներիս սերը, հարգանքն ու պատիվը վաստակելու համար: Աստծո օրհնությամբ, հզոր հավատքով միշտ պատրաստ եմ մարտի հանուն իմ, մեր, համայն Հայաստանի ապագայի: Երդվում եմ…»

-Տերունական աղոթքից և այս երդումից հետո հնարավո՞ր է կասեցնել դեպի թշնամին «սուրացող» հայ զինվորին,- այս խոսքերով զրույցը եզրափակեց մայոր Վ. Ստեփանյանը:

Գնել ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ