ԶԻՆՎՈՐԸ

Զինվորն առաջինն է տեսնում

Գարնան առաջին ձնծաղիկը,

Նա կանգնած է խրամատում աննկատ

Եվ շնչում է հողի ու ծաղկի  հոտը:

Ձնծաղիկն ասում է.

– Արի, պոկիր ինձ:

Խեղճ ծաղիկ, ի՞նչ գիտի,

Որ ձների միջից վեր ելած իր գլխիկը

Չի ըմբռնում մարդու թիկունքից ու դեմից

Հարվածելու թշնամությունը:

Է՛յ, ժամանակներ, երկրներ, դիվանագետներ,

Զինվորն առաջինն է տեսնում ու լսում

Ամպրոպի շունչը,

Նա առաջինն է ընկնում տարափի տակ,

Նա առաջինն է արեւի շողերն զգում թաց թիկունքին:

Զինվորը հանկարծ մտածում է աղջկա մասին,

Որին, կարծես թե, սիրում է,

Բայց քիչ են հանդիպել,

Գյուղում, ոչ քաղաքային այգի, ոչ սրճարան:

Ուզում է զանգել:

Ականջում հնչում է հրամանը՝

«Չզանգել բջջայինով»,

Թշնամին մոտ է, հարյուր քայլ այն կողմ:

Զինվորը նեղսրտած թուքն է կուլ տալիս:

Ու վեր թռած սրտով թռչում է իրենց գյուղ:

Նրա սիրտը ուժգին է բաբախում,

Մենք լսում ենք առաջինը,

Մենք չենք կարող չլսել,

Դա մեր բոլորի սիրտն է:

ԷԴ. ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ