ՈՏՔԻԴ ՏԱԿ ՀԱՅՐԵՆԻ ՀՈՂ ՊԻՏԻ ԼԻՆԻ

Եթե մենք պարտադրված լինենք պատերազմելու, ապա այսօրվա զինվորն ու սպան կռվելու են ոչ պակաս քաջ, քան իրենց հայրերը, իրենց պապերը, իրենց ավագ ընկերները: Դուք ապացուցեցիք, որ շատ ավելի մարտունակ եք, շատ ավելի քաջ եք, շատ ավելի տոկուն եք: Ժամանակները փոխվում են, փոխվում են պատերազմելու միջոցները, բայց բարոյահոգեբանական որակները մնում են նույնը:

Սերժ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Մարտական հենակետում, որտեղ կանգնած են տղաները, այժմ համեմատաբար խաղաղ է: Դիմացը ադրբեջանցիներով բնակեցված բնակավայրն է, որտեղ ապրիլյան քառօրյա պատերազմի օրերին ոչ մի շնչավոր չէր մնացել: Հիմա նորից սկսել են վառվել լույսերը: Մի քանի մարտական հենակետ այն կողմ կապիտան Ա. Ուրֆանյանի և իր զինակից մարտընկերների հերոսացման վայրն է: Այս հենակետում էլ տղաները կանգնած էին ամուր ու անսասան:

Ապրիլի 2-ին Գավառից Արցախ մեկնած 38 ազատամարտիկներ ամսի 3-ին արդեն տեղ էին հասել: Տեղ հասնելուն պես ազատամարտիկների ջոկատի հրամանատար Աշոտ Գասպարյանը, երբ զորամասի շտաբում տղաների տեղաբաշխման հարցն էր քննարկվում, ծանր վիրավորվեց թշնամու անօդաչու թռչող սարքի արձակած հրթիռների պայթյունից: Չնայած ծանր վերքերին` Աշոտը տղաներին հանձնարարեց կանգնել մեր զինվոր տղաների կողքին: Տղաները բաժանվեցին տարբեր հենակետերի վրա: Այս հենակետում էին ազատամարտիկներ Արայիկ Գևորգյանը, Արտուշ Սարգսյանը և Վարդան Պետրոսյանը: Հենակետի հրամանատարը կապիտան Ալեքսանդր Հովսեփյանն էր, դասակի հրամանատարը` լեյտենանտ Եղիշե Մուսինյանը:

-Մեր մասին ուզում եք՝ գրեք, ուզում եք՝ մի գրեք,- ասում է ազատամարտիկ Արայիկ Գևորգյանը,- բայց անպայման պիտի գրեք այս հերոս զինվոր-տղաների անունները: Ինչ ասեմ, մենք, որ պատերազմի բովով անցել էինք, ու թվում էր, թե ազատամարտի մեր ընկերների քաջագործություններով ամեն ինչ ասված էր` պարզվեց` այդպես չէ, մեր 18-20 տարեկան տղաները գերազանցեցին մեզ ամեն ինչով: Կռվի թեժ պահին կերպարանափոխվում են, կիրառում տարբեր մարտավարություն, իսկ մեզ դիմում են մի խնդրանքով. «Դեդ, դուք միայն փամփշտակալները լիցքավորեք»: Այսպես էին ասում ու.. ի~նչ կռիվ էին տալիս մեր տղերքը, ես նրանց ցավը տանեմ: Անցեք բոլոր հենակետերով, գրեք նրանց մասին, նրանց անունները:

Ահա, թե ովքեր են կանգնած մարտական այդ հենակետում.

Դիրքի ավագ, սերժանտ Վահե Բարսեղյան, հրաձիգ-վարորդ, շարքային Հայկ Բադալյան, հրաձիգ-նռնականետորդի օգնական, շարքային Գևորգ Դավթյան, նռնականետորդ, շարքային Արամ Հովհաննիսյան, գնդացրորդ, շարքային Ռոբերտ Սարգսյան, հրաձիգ շարքայիններ Հակոբ Կոստանդյան և Կարո Վարդանյան:

Քառօրյա պատերազմից հետո տղաները ինչպես Արցախի, այնպես էլ Հայաստանի տարբեր բնակավայրերից ծանրոցներ, նամակներ էին ստանում: Այդ նամակներից մեկն է ընթերցում Հայկ Բադալյանը, որը ապրիլի 25-ի լույս 26-ի գիշերը ադրբեջանցիների հերթական հրետակոծության ժամանակ վիրավորվեց և այժմ բուժվում է Ստեփանակերտի կենտրոնական հոսպիտալում: Հայկը մշտապես կապի մեջ է իր ծառայակից ընկերների հետ: Անհամբեր սպասում է այն օրվան, երբ նորից կմիանա իր ընկերներին, նրանց հետ կհսկի հայրենի սահմանները: Ընկերների հետ հարկ եղած դեպքում նորից դաս կտա թշնամուն: Այնպիսի դաս, որը երբեք չի մոռանա թշնամին: Չի մոռանա, սակայն չի էլ սերտի, որովհետև սեփական հողը, հայրենիքը միայն կօգնի այդ դասը յուրացնել: Ոտքիդ տակ պիտի հայրենի հողը լինի…

ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ