ԹԵ ԻՆՉՊԵՍ ԱԴՐԲԵՋԱՆՈՒՀՈՒ ՄԱՐՄԻՆԸ ԱՄՓՈՓՎԵՑ ՄԵՐ ՀՈՂՈՒՄ

Ազգամիջյան ատելության ֆոնին այս պատմությունը մի այլ հնչեղություն ունի։ Խոսքը վերաբերում է իմ հայրենի քաղաք Գորիսին ու Խնձորեսկ գյուղին, որտեղ մարդիկ լցված են սարոյանական անսահման բարությամբ ու սիրով, չնայած այն բանին, որ քաղաքն իր սահմանամերձ գյուղերով եղել է անընդհատ հրետակոծության տակ, բայց գորիսեցին չի չարացել… Անգամ պատերազմական դժնդակ օրերին։ Չի չարացել, բայց հողը պահել է որդիական նվիրվածությամբ՝ ինչպես մորը կպաշտպաներ։ Չի չարացել, բայց թշնամուն կրակելուց ձեռքը չի դողացել։

Հայկուշ Նազինյան.

-Ամերիկահայ բժշկուհի Արմինե Նազարյանի կլինիկայում նստած քչփորում էի հեռախոսս, մինչեւ հերթս հասնի, մեկ էլ կողքիս նստած բարետես տղամարդը խոսակցություն բացեց. «Երեւում է՝ ձանձրանում եք, կարո՞ղ ենք զրուցել»: Պարզվեց՝ զրուցակիցս ժամանակին ղեկավար պաշտոններ վարած մի անձնավորություն էր՝ ծնունդով Գորիսից ու նաեւ ակտիվ մասնակիցը Արցախյան պատերազմի: Նրա պատմությունն ինձ, իրոք, հուզեց եւ կուզեի ձեզ էլ ներկայացնել: «Գյուլնարան գեղեցկուհի էր բառիս ամենալայն իմաստով, նրան գերի էին վերցրել մեր հայ մարտիկները, եւ վերջինս ջոկատում խոհարարություն էր անում: Ազնիվ խոսք, մինչեւ հիմա այդպիսի գեղեցիկ կնոջ չէի հանդիպել: Ժամերով կարող էի նայել նրա դեմքին ու հիանալ: Որդուն էր կորցրել եւ փնտրում էր ամենուր, մայրական սիրտը պատրաստ էր ամեն մի զոհողության: Երբեմն ամեն ցավ մոռացած՝ ժպտում էր մի յուրահատուկ ժպիտով, իսկ այդ գեղեցիկ ժպիտը փոխանցվում էր զինվորներին: Նա իրեն շատ պարկեշտ էր պահում եւ պատրաստ էր յուրաքանչյուրին օգտակար լինել, ինչով կարող էր: Գյուլնարա քույրիկ՝ այդպես էին նրան անվանում: Կարծես բոլորի համար հարազատ դարձած անձնավորություն լիներ եւ ջոկատում հարգանքով էին նրան վերաբերվում: Երբեմն տխուր-տրտում էր, մելամաղձոտ աչքերը արցունքով էին լցվում: Շատ էր կարոտում իր հարազատներին եւ երազում էր, որ մի օր բախտ կվիճակվի գտնելու փախուստի ժամանակ կորցրած հնգամյա որդուն: Բայց, ավաղ, նրա երազանքներն անկատար մնացին: Գերիների փոխանակման ժամանակ ադրբեջանցի ելուզակները Խնձորեսկից մի քիչ հեռու գնդակահարեցին գեղեցկուհուն: Հաջորդ օրը Գյուլնարայի դին հայտնաբերեցինք եւ հուղարկավորեցինք գյուղի վերեւի բարձունքում: Գյուլնարայի մարմինն այժմ հանգչում է իմ հայրենի հողում: Ննջի՛ր խաղաղությամբ, գեղեցկուհի՛, ալլահը քեզ չկարողացավ պաշտպանել, իսկ քրիստոնյաների հողը քեզ ապաստան տվեց իր գրկում…»:

ՀԱՍՄԻԿ ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆ