ԽՐԱՄԱՏԱՅԻՆ ԳԵՂԱՐՎԵՍՏ

ՍԱՄՎԵԼ ԹԱԴԵՎՈՍՅԱՆ

 

ԾԱՆՐ ԱՐՑՈՒՆՔ

 ՎԱՐԴԱՆ ԲԱԽՇՅԱՆԻ հիշատակին

 

Ծեսերը նույնն էին,

Ինչպես երեկ:

Սեւազգեստ, լրջդեմ քահանան,

Ոչ մի բառ չշեղվեց

Սովոր աղոթքից:

 

Մարտընկերներ՝ ձուլված զենքերին,

Լուռ ու խռոված…

Մայր ու քույր վշտակից,

Ու սեւ մրմուռ ողբալար:

 

Համազարկն է պայթում մեկից՝

Գորշ, անթափանց երկնքում

Ու սավանը հողե քնքշորեն

Գրկում է մարմինը հերոսի:

 

Մեծարման խոսքերը հերթական՝

Թեթեւ, անհոգ ճախրանքով,

Ցնդում են ունկերում ամենքի,

ՈՒ վարդերի թորշնահոտն է դարձյալ

Տարածում վարակը թարմ ցավի:

 

Պատվո համազարկից հետո

Թափորն անշտապ հեռացավ

Ուխտավորի պես, անձայն երդումով՝

Անփույթ քամուն թողնելով

Ամփոփումը օրվա խորհրդի:

 

Չէ՛, սա երազ չէր հերթական՝

Ողբի ու մահվան տեսիլքով,

Բախշյան Վարդանի աճյունն էր,

Համալրում Հովիտը Վրեժի:

 1994թ.

Հասանաբադ

 

♦♦♦

ՑՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ, ԸՆԿԵ՛Ր…

 

Ինձ ինչո՞ւ թվաց այն ժամանակ,

թե դու հանդարտ քնած ես:

Ուզում էի հպվել մարմնիդ՝

Վախեցա արթնացնել:

Վախեցա հոգնած զինվորիդ

կարճ հանգստից կտրել:

 

Մահերթի, ծանոթ–ցավոտ ողբերի,

Վարդերի կարմիր շիկնանքի միջով

Պաչս քեզ, ընկե՛ր,

Ու խոնարհումս քեզ:

Ուզեցի փարվել քուն–անուրջիդ.

Վախեցա հավատամ մահվանդ:

Վերքս վերքիդ դարձնեմ,

Սիրտս` անպարտ խաչիդ…

 

Ինձ ինչո՞ւ թվաց այն ժամանակ,

թե կյանքից առավել այլ խորհուրդ էլ կա`

անպարտ ճախրանքն հավերժի…

Սիսիան

1993թ.

 ♦♦♦

ՀԵՏԱԽՈՒՅԶՆԵՐԻՆ

 

Գիշերերթն ավարտվում էր:

Ետդարձի ճամփան դանդաղ էր, անձայն:

Տղերքը թշնամու դիրքերից

նոր տվյալներ էին բերում…

…ու իրենցից մեկին, որ

մարեց կեսճամփին:

Չլդրան

1993թ.

 ♦♦♦

ԱՆՍԵՐ ԱՐՇԱԼՈՒՅՍՆԵՐ

 

Ռազմաճակատի առավոտները

լույս են ավետում

եւ անունները

նախորդ գիշերվա

նահատակների:

Երեւան

1992թ.

Խորագիր՝ #38 (1209) 27.09.2017 - 03.10.2017, Հոգևոր-մշակութային