ԲԱՆԱԿԻՑ ՀԵՏՈ ԾՐԱԳՐԵՐՍ ԵՄ ԻՐԱԳՈՐԾՈՒՄ
Կարծիք կա, որ հայրենիքին սահմանադրական պարտքը տալուց եւ զորացրվելուց հետո երիտասարդներից շատերը չեն շարունակում ուսումը, այլ ձեռնամուխ են լինում աշխատանքի փնտրտուքներին: Այսօր Մայր բուհում սովորում են բազմաթիվ երիտասարդներ, որ ծառայությունից հետո համատեղում են եւ՛ ուսումը, եւ՛ աշխատանքը:
Հասնել նշանակետին
«Անդրանիկ Օզանյան», «Հայոց բանակի գերազանցիկ», Երկրապահ կամավորականների կողմից «Լավ ծառայության համար» մեդալներով պարգեւատրված Վիտալի Գրիգորյանը, որ մեկ տարուց ավելի է, ինչ վերադարձել է բանակից, այսօր շարունակում է ուսումը Երեւանի պետական համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում, նաեւ աշխատում է առաջատար հեռուստաընկերություններից մեկում:
«Վիտալիի բնավորության ամենաուժեղ կողմը նպատակասլացությունն է,-ասում է Սոնան՝ Վիտալիի քույրը եւ հավելում,- նա միշտ հասնում է նպատակներին: Արժանացել է ՀՀ նախագահի մրցանակին` որպես ՏՏ ոլորտի լավագույն աշակերտ»:
Դպրոցական տարիներին ամենից շատ Վիտալի Գրիգորյանը հետաքրքրվել է համաշխարհային պատմությամբ, մասնավորապես՝ եվրոպական երկրներով, բնակչության ավանդույթներով, արվեստով եւ մշակույթով: Վիտալին պատմում է, թե ինչպես էր հայ հերոսների, ֆիդայիների մասին կարդալիս մանրամասնորեն պատկերացնում բոլոր իրադարձությունները, դրվագները, անգամ հերոսների հանդերձանքը: Նրան ամենից շատ տպավորում էին Տիգրան Մեծի եւ ծովից ծով Հայաստանի մասին պատմությունները:
Բանակը՝ կյանքի խտացված տարբերակ
«Բանակը կյանքի խտացված տարբերակն է: Այն դժվարությունները, որոնց չծառայած երիտասարդը հանդիպում է ամբողջ կյանքում, զինվորը հաղթահարում է 2 տարում: Եվ նրան այդ հարցում օգնում են ընկերները: Այդ է պատճառը, որ բանակային ընկերները դառնում են ամենասիրված եւ հարազատ մարդիկ»,– նկատում է Վիտալի Գրիգորյանը:
Վիտալի Գրիգորյանը բանակում ազատ ժամանակը արդյունավետ է օգտագործել. գրքեր է կարդացել: Սոմերսեթ Մոեմի «Թատրոն»-ը, Շառլոթ Բրոնտեի «Ջեյն Էյր»-ը, Միգել դե Ունամունոյի «Մառախուղը» եւ մի շարք այլ ստեղծագործություններ:
Հետաքրքիր դեպքեր էլ են պատահել: Նկարահանվել է ռեժիսոր Սերժ Ավետիքյանի` «Ինչպես ամերիկյան մի երգ» ֆիլմում (այժմ ցուցադրվում է Ֆրանսիայում), զորամասում հյուրընկալել են սփյուռքահայերի, քաղաքացիական խմբերի:
Մենք գիտենք՝ հանուն ինչի ենք կռվում
«Տեղեկություն ստացանք` պատերազմ է սկսվել: Մեր բնագծում իրավիճակը համեմատաբար հանգիստ էր: Ես կապավոր էի եւ տեղեկություններ էի հավաքում, թե ինչ է կատարվում առաջնագծում: Դիրքերից առաջին լուրերը ես էի փոխանցում: Այդ պահին Արցախում կռվող բոլոր տղաներն իմ ընկերներն էին, անհանգիստ էի նրանց համար»:
Վիտալին նկատում է` ապրիլյան այդ օրերին սպաներն ավելի ընկերական էին, ավելի ազատ էին շփվում, շատ էին ոգեւորում: Իսկ գնդերեցը ասես մի լուսավոր կետ լիներ, որ միշտ պատրաստ էր ճիշտ ճանապարհ ցույց տալու:
«Ամեն անգամ, երբ մայրիկիս հետ խոսելիս զգում էի նրա հուզմունքը, սիրտս սկսում էր արագ բաբախել: Անընդհատ մտածում էի նաեւ ընկերներիս հարազատների մասին: Պատերազմի ժամանակ մի փամփուշտով կարող ես ամեն ինչ կորցնել»,- ասում է Վիտալին:
«Եթե նորից պատերազմ լինի, իմ տեղում կլինեմ: Մենք գիտենք` հանուն ինչի ենք կռվում»:
Այնուհանդերձ, զորացրված համալսարանականը նշում է` թշնամուն չի կարելի թերագնահատել: Նա ունի առավելություն թե՛ տեխնիկական զինվածության առումով, թե՛ զորքի քանակով: Բայց եւ մատնանշում է ֆիդայական շարժումները, երբ փոքրաթիվ խմբերը կռվել են մեծաքանակ ջոկատների դեմ եւ հաղթել: Ապրիլյան պատերազմը մեկ անգամ էլ ընդգծեց փոքր ուժերով մեծ խնդիրներ լուծելու մեր կարողությունը:
Բանակից հետո…
Ինքը դեռ երկար կհիշի բանակային առօրյան, բանակային դասերը: «Նախքան զորակոչվելս ծրագրել էի բանակից հետո ընդունվել ԵՊՀ, զուգահեռ` նաեւ աշխատել: Հիմա ամեն ինչ իմ ուզածի պես է: Բանակում ես մի ճշմարտություն հասկացա՝ ամեն գործ պետք է սիրով անես»,- ասում է Վիտալի Գրիգորյանը:
ՄԻԼԵՆԱ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
Խորագիր՝ #49 (1220) 13.12.2017 - 19.12.2017, Ազգային բանակ
