ԷՐԴՈՂԱՆԸ ԽՈՍՏՈՎԱՆՈՒՄ Է, ՈՐ ԹՈՒՐՔԻԱՆ… ՕՍՄԱՆՅԱՆ ԿԱՅՍՐՈՒԹՅԱՆ «ՇԱՐՈՒՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆՆ» Է

Տասնամյակներ շարունակ թուրք պաշտոնյաները հերքել են Հայոց ցեղասպանության իրողությունը: Սակայն վերջին տարիներին որոշ թուրքեր արդարանում էին, որ այսօրվա Թուրքիայի Հանրապետությունը պատասխանատու չէ Հայոց ցեղասպանության համար, քանի որ այն իրականացրել է Օսմանյան կայսրությունը:

Այս պատճառաբանությամբ այլեւս հարց չի դրվում` ցեղասպանություն իրականացվել է, թե ոչ, այլ` ով է պատասխանատու դրա համար: Նրանք, ովքեր օգտագործում են այս հիմնավորումը, պնդում են, որ Թուրքիայի Հանրապետությունը  Օսմանյան կայսրության ո՛չ իրավահաջորդն է, ո՛չ էլ շարունակությունը, այլ մի նոր եւ անջատ պետություն…

Այս փաստարկն աստիճանաբար թուլացավ, երբ նախագահ Էրդողանն սկսեց խոսել եւ գործել որպես օսմանյան սուլթան… Երկու շաբաթ առաջ Թուրքիայի ղեկավարն ավելի բարդացրեց իրավիճակն իր երկրի համար, երբ, ըստ լոնդոնյան «Թայմս» թերթի, պնդեց, որ «ժամանակակից Թուրքիան Օսմանյան կայսրության «շարունակությունն» է՝ ուղղակի հակասելով Աթաթուրքի գաղափարախոսությանը, որը մերժել էր կայսերական դարաշրջանը որպես հետամնաց, հնացած, որը պետք է անտեսվի ու մոռացվի, այլ ոչ թե փառաբանվի»:

Հայտարարելով, որ Թուրքիան Օսմանյան կայսրության «շարունակությունն» է, Էրդողանը փաստորեն ընդունում է, որ Թուրքիան պատասխանատու է Օսմանյան կայսրության գործողությունների համար: Այլ կերպ ասած` Թուրքիայի Հանրապետությունը, որը ժառանգել է Օսմանյան կայսրության ունեցվածքը, ժառանգել է նաեւ նրա պարտավորությունները…

Օսմանյան կայսրության նկատմամբ իր հավատարմությունը հաստատելու համար այս ամսվա սկզբին Էրդողանը մասնակցել է սուլթան Աբդուլ Համիդ 2-րդի (հայտնի «Կարմիր սուլթան» մականունով) մահվան հարյուրամյակի արարողությանը: Էրդողանը անտեսել է այն փաստը, որ Կարմիր սուլթանը 1894-1896թթ. իրականացրել էր 300 հազար հայերի սպանդը՝ հայտնի որպես Համիդյան ջարդեր: Ինչպես հաղորդում է «Թայմս» թերթը՝ «Վերջին օսմանյան սուլթաններից մեկի ժառանգներին պետք է տրվի Թուրքիայի քաղաքացիություն` վերջ դնելով նրանց գրեթե հարյուրամյա վտարանդիությանն ու արտաքսմանը»:

Ըստ «Թայմս» թերթի՝ Աբդուլ Համիդ 2-րդը ղեկավարել է 1876թ. մինչեւ 1909 թվականը եւ շատ է պախարակվել Քեմալ Աթաթուրքի թուրքական հանրապետությունում՝ իր բռնատիրության, հակաարեւմտականության եւ մամուլի վրա ճնշումների համար: Սակայն նախագահ Էրդողանի իշխանության օրոք նրան վերականգնել են: Աբդուլ Համիդի կյանքը նկարագրող Payitaht հեռուստատեսային շարքը, որն Աբդուլ Համիդի կյանքը ներկայացնում է շատ վառ գույներով, Էրդողանը բարձր գնահատականի է արժանացրել` այն համարելով անհրաժեշտ երիտասարդության համար՝ իրենց երկրի պատմությունը ճանաչելու առումով… «Մենք սուլթան Աբդուլ Համիդ 2-րդին համարում ենք ամենահեռատես եւ ռազմավարական մտածողություն ունեցող անձնավորություն, որն իր դրոշմն է թողել մեր պետության վերջին 150 տարիների վրա»: Էրդողանն ասել է. «Մենք պետք է դադարենք դիտարկել Օսմանյան կայսրության ու Հանրապետության ժամանակները որպես իրար հակասող երկու դարաշրջաններ»: Աբդուլ Համիդը մահացել է 1918 թվականին, եւ նրա մահվան հարյուրամյակի արարողությանը Թուրքիայի արտգործնախարար Մեվլութ Չավուշօղլուն ասել է, որ ինքն անձամբ «կզբաղվի նրա ազգակիցներին քաղաքացիություն շնորհելու հարցով»:

Այնուհետեւ Էրդողանը մեծամտորեն զգուշացրել է, որ ամերիկյան զինվորները Հյուսիսային Սիրիայում շուտով «օսմանյան ապտակ» կստանան` հաղորդում է «Ռոյթերս» գործակալությունը: Նա «ակնարկում է կիսալեգենդար թուրքական մարտական շարժումը, որն իրենից ներկայացնում է լայն բացված ափով հզոր հարված, որը կարող է տապալել կամ նույնիսկ գանգ կոտրել ու սպանել»։ Թուրքական կառավարամետ լրատվամիջոցներից մեկի հրապարակած ծաղրանկարում պատկերված է Դոնալդ Թրամփը, որին «օսմանյան ապտակ» է հասցնում Էրդողանը։ Բացի այդ, «Ռոյթերսը» մեջբերել է Թուրքիայի արտգործնախարար Չավուշօղլուի այն հայտարարությունը, թե Վաշինգտոնը աջակցում է YPG-ին (քրդական ուժեր Սիրիայում), քանի որ վերջինս դավանում է նույն «մարքսիստական, կոմունիստական, անաստվածության» գաղափարախոսությունը…

Վերադառնալով այն հարցին, թե արդյոք Թուրքիայի Հանրապետությունը բոլորովին նոր եւ Օսմանյան կայսրությունից անջատ պետություն է, միջազգային իրավունքի պրոֆեսոր Ալֆրեդ դե Զայասը բացատրում է. «Հայերի դեմ 1915-1923 թթ. ցեղասպանությունը համապատասխանում է 1948թ. ընդունված «Ցեղասպանության կոնվենցիային» եւ այդ գրության այն հատվածին, որում նշված է, որ «իրավահաջորդ պետությունը պատասխանատվություն է կրում նախորդ ռեժիմի կատարած հանցագործությունների համար»։ Թերեւս, այն պետությունը, որը նախորդի «շարունակությունն» է, նույնիսկ ավելի շատ պատասխանատվություն է կրում, քանի որ նրանց միջեւ տարբերություն չկա, ինչպես խոստովանել է Էրդողանը։

Բացի այդ, Ալֆրեդ դե Զայասն իր ուսումնասիրությունում մեջբերում է արել պրոֆեսոր Մ. Շերիֆ Բասիունի աշխատությունից, այն է թե՝ «Միջազգային իրավունքում պետության պատասխանատվության իրավական շարունակականության եւ սկզբունքների դոկտրինան «իրավահաջորդ կառավարությանը» պատասխանատու է դարձնում նախկին իշխանությունների խախտումներից բխած պահանջների առնչությամբ»։ Պրոֆ. Զայասը եզրակացրել է, որ. «Հայերի պահանջներն իրենց ապօրինի բռնագրավված ունեցվածքի համար չեն անհետանում սուլթանությունից Մուսթաֆա Քեմալի վարչակարգին անցնելու հետ։ Իրավահաջորդ պետությունների պատասխանատվության սկզբունքը պահպանվել է նույնիսկ այն դեպքում, երբ այն սխալները, որ գործել են պետությունը եւ կառավարությունը, իրավահաջորդ պետությանը չեն պատկանում»:

Կարող ենք եզրակացնել, որ Էրդողանը հաստատելով, որ ներկայիս Թուրքիայի Հանրապետությունը Օսմանյան կայսրության շարունակությունն է, անզգուշորեն խոստովանել է, որ Թուրքիան պատասխանատու է Օսմանյան կայսրության ցեղասպանական, տարածքային եւ տնտեսական վնասների համար: Էրդողանի խոստովանությունը պետք է ներկայացվի որպես ապացույց, երբ հայերի՝ Ցեղասպանությունից առաջացած պահանջները ներկայացվեն Արդարադատության միջազգային դատարան:

ՀԱՐՈՒԹ ՍԱՍՈՒՆՅԱՆ

Թարգմանությունը՝ ՌՈՒԶԱՆՆԱ ԱՎԱԳՅԱՆԻ