ՆԱՄԱԿ ԶԻՆՎՈՐԻՆ

Հայոց բանակի քաջ ու անվախ զինվոր, գրում եմ քեզ այդ տողերը մեծ հպարտությամբ եւ անսահման ոգեւորվածությամբ:

Պատիվ է ապրել, արարել, ստեղծել եւ ստեղծագործել քո արիության, քո  քաջության եւ տոկունության շնորհիվ հարատեւող  խաղաղության մեջ:

Սիրելի՛ զինվոր, ես գիտեմ, որ խաղաղությունը թանկ, շատ թանկ գնով է պահպանվում. հորեղբայրս՝  հետախույզ Արտակ Մանասյանը, զոհվել է 1996թ. հոկտեմբերի 30-ին, մարտական առաջադրանք կատարելիս…Հորեղբայրս կռվել է Մոնթեի ջոկատում. տարիքով ամենակրտսերն էր, բայց խիզախությամբ չէր զիջում մյուսներին:

  Սիրելի՛ զինվոր, դու ես մեր երկրի պաշտպանը, մեր ուժը, մեր հույսն ու ապավենը, ու մենք հավատում ենք քեզ, քո անկոտրում կամքին, քո վճռականությանը:

Գիտեմ, որ հիմա անվարան, ամուր եւ հաստատուն  կանգնած ես սահմանին ու պահպանում ես քեզ ծանոթ եւ անծանոթ հազարավոր մարդկանց խաղաղությունն ու անվտանգությունը:

Հրաժեշտ չեմ տալիս քեզ, իմ զինվոր եղբայր, քանզի մենք միշտ միասին ենք ու միասնական, մեկմեկու թեւութիկունք եւ միասին  անպարտելի ու զորավոր ենք մեր փառավոր անցյալով, խաղաղ ներկայով եւ հուսալի ապագայով:

Քո քույր՝ Սյուզաննա Մանասյան

Մարտունի