ՔՉԵՐԻՑ ՄԵԿԸ

1908թ. Դարալագյազի Բաշքենդ գյուղում Ահարոն եւ Ելիզավետա Բունիաթյանների հարկի տակ  ծնվեց Երազիկը: Նրա ծնողները ժամանակի առաջադեմ գաղափարներով տոգորված մարդիկ էին, հեղափոխական գործունեության համար քանիցս հետապնդված ցարական ոստիկանության կողմից: Ամուսինների նախաձեռնությամբ, նախքան խորհրդային կարգերի հաստատումը, Բաշքենդում կազմավորվեց տարրական դպրոց, որտեղ երկու տարի  սովորելուց հետո Բունիաթյանների ավագ որդին` Զարեհը, մեկնեց ուսանելու Վլադիկավկազի գիմնազիայում, ապա՝ Կիեւի բժշկական ինստիտուտում:

Իսկ Երազիկը քսաներկու տարեկանում ավարտեց Դոնի-Ռոստովի բժշկական ինստիտուտը եւ խնդրեց իրեն աշխատանքի նշանակել Գորկու մարզում, որտեղ աշխատում էր ավագ եղբայրը: Հենց Զարեհի որոշմամբ էլ Երազիկը մեկնեց Մուրոմի շրջան, այնտեղից էլ Գորկու բժշկական ինստիտուտի կլինիկա`  մասնագիտանալու նեյրովիրաբուժության մեջ:

Տարիներ շարունակ միասին էին գործում քույր ու եղբայր: Վերջինս մեծ հոգատարությամբ ուղեկցում էր քրոջը ամենուր: Միասին աշխատեցին նաեւ Մոսկվայի մարզի Միտիշչիի շրջանային հիվանդանոցում, որտեղ եղբայրը գլխավոր բժիշկ էր:

Սկսվեց Հայրենական մեծ պատերազմը:

Քույր ու եղբայր համալրեցին Կարմիր բանակի շարքերն ու մեկնեցին ռազմաճակատ: Զարեհին հանձնարարվում է մերձմոսկովյան առողջարանների բազայի վրա կազմակերպել մի քանի հոսպիտալ: Այդ հոսպիտալներից մեկում էլ Երազիկը աշխատում է որպես բաժանմունքի վարիչ:

Ձգվում էին պատերազմական ծանր, մղձավանջային օրերը:  Բժշկուհին կորցրել էր քուն ու հանգիստ:  Վիրահատարանում ծանր վիրավորներին թիվ ու հաշիվ չկար: Բժշկուհուն երբեմն թվում էր, թե ահա, ուր որ է, կընկնի… Բայց նա անտրտունջ իր գործն էր անում:

1941թ. հոկտեմբեր: Թշնամին Մոսկվայի մատույցներում է: Տեղահանում: Հոսպիտալները լեփ-լեցուն են ծանր վիրավորներով: Անասելի դժվարություններով շարունակում է աշխատել հոսպիտալի անձնակազմը. «Ամուր մնանք մեր դիրքերում, եթե հարկավոր է, մահն ընդունենք արժանապատվությամբ»` խրախուսում էր Զարեհ Բունիաթյանը բոլորին:

Վորոնեժ: Նորից անքուն գիշերներ… Թշնամու ինքնաթիռները ռմբահարում են քաղաքը: Թշնամին ճեղքում է ճակատի գիծը,  ձգտում մտնել քաղաք: Քաղաքի մատույցներում լսվում է տանկերի հռնդյունը: Հոսպիտալի պետ Զարեհ Բունիաթյանը կարգադրում է տեղահանել հոսպիտալը:

Նորից թափառումներ, նորից բացարձակապես ոչնչից հոսպիտալ ստեղծելու գերմարդկային ջանքեր: Բժշկուհի Երազիկ Բունիաթյանը նորից ղեկավարում է նեյրովիրաբուժական բաժինը: Հարավարեւմտյան ռազմաճակատի գլխավոր վիրաբույժ, գեներալ-մայոր Իշչենկոն այցելում է հոսպիտալ եւ շատ բարձր գնահատական է տալիս հոսպիտալի անձնակազմի աշխատանքին:

Ռազմաճակատային բուժաշխատողները բոլորն էլ հերոսական գործ էին կատարում,  բայց նրանց մեջ առանձնապես աչքի էր ընկնում Բունիաթյանը: Նրա համբավը տարածվել էր ռազմիկների շրջանում: Մի խոսքով` քչերից մեկը:

Երազիկ Բունիաթյանը շատ դժվարություններ տեսավ առաջին գծում:

Պատերազմից հետո Բունիաթյանը պաշտպանել է թեկնածուական ատենախոսության եւ աշխատել Մոսկվայի` ակադեմիկոս Բուրդենկոյի անվան նեյրովիրաբուժական ինստիտուտում՝ որպես գիտաշխատող:

ՆԱՐԻՆԵ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ

ՊՆ «Մայր Հայաստան» ՌՊԹ

ավագ գիտաշխատող-

ֆոնդապահ