ԼԱՎԱՇԱԲՈՒՅՐ ԵԶԵՐՔԻ ՊԱՇՏՊԱՆՆԵՐԸ

Զինվորական մեքենան, հաղթահարելով ձյունապատ ճանապարհի արգելքները, բարձրանում է դիրքեր: Խոշորափաթիլ ձյունը մեղմ հանդարտությամբ իջնում է անվերջ ու սպիտակաթույր սավանով ծածկում շրջապատում ամեն ինչ: Մայրաքաղաքի անձյուն  պատկերներից հոգնած՝ սլացող մեքենայի պատուհանից անհագորեն վայելում ենք ձմեռն իր ողջ հմայքով:

-Ճերմակը խաղաղության գույնն է,- ասում եմ հմայված:

-Դե, մենք էլ գնում ենք խաղաղությունը պաշտպանողների ու պարտադրողների մոտ,- խոսքս լրացնում է մեր լուսանկարիչը՝ Արեգը:

Հանրապետության հարավարեւմտյան  սահմանագոտում ենք,  փոխգնդապետ Հարություն Նալբանդյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի սահմանային հատվածում: Ընդամենը մի քանի տարի առաջ, այստեղ կարճատեւ դիրքային մարտեր եղան. որոշ տեղամասերում հակառակորդը փորձել էր դիրքային ամրապնդման ինժեներական աշխատանք իրականացնել, ինչին ի պատասխան՝ հայկական զինուժը պատասխան կրակով ձախողել էր խնդրի կատարումը:

-Մեր գործը պատվով կատարեցինք,- հպարտանում է փոխգնդապետ Հարություն Նալբանդյանը:

Կապի դասակի հրամանատարի տեղակալ, պայմանագրային սերժանտ Էդգար Կարապետյանն այդ գործողության անմիջական մասնակիցներից  է, վեց տարի է, ինչ   ծառայում է այս զորամասում:

-Թե մի օր  առաջ չգնանք,  հաստատ հետ չենք  գնա, ապահով  եղեք,-  վստահեցնում է պայմանագրայինը:

Պարույր Սեւակի ծննդավայրից է սերժանտը՝ Զանգակատուն գյուղից: Էդգարենց  ընտանիքում երեք պայմանագրային կա՝ հայրը,  ինքն ու եղբայրը՝ Թաթուլը…

Առաջնագծի այս հատվածի պահպանությունն իրականացվում է պայմանագրային զինծառայողների ուժերով: Պայմանագրայինները հիմնականում մոտակա գյուղերից են, և տեղանքին քաջածանոթ լինելն էլ, բնականաբար, ավելի դյուրին է դարձնում ծառայությունը, իսկ թիկունքի հարազատ շնչառությունը ուժ  է տալիս, գոտեպնդում՝ առավել նվիրումով, առավել պատասխանատվությամբ ու պատվախնդրորեն ծառայելու:

Մինչ զորամաս այցելելս նախօրոք  որոշել էի՝ նյութիս հերոսներին ընտրելիս նախապատվությունը տալ այն զինծառայողներին, որոնք հարազատներ են՝ եղբայրներ  կամ էլ հայր ու որդի, ինչպես Էդգարի պարագայում: Մեծ էր զարմանքս, երբ իմացա, որ այս զորամասում բավականին շատ են նման զինծառայողները, ավելին՝  նույնիսկ երեք եղբայրներով են ծառայում: Պայմանագրային շարքային Դանիել Զալիբեկյանի հինգ եղբայրներից երեքը հայրենիքի պաշտպանի սրբազան առաքելությունն են իրականացնում: Վայոց ձորի Շատին գյուղից են եղբայրները: Դանիելը վեց ամիս է, ինչ  անցել է պայմանագրային ծառայության: Նա պարտադիր  ժամկետային ծառայությունն էլ անցկացրել է առաջնագծում:

Պայմանագրային շարքային Վիգեն Մայիլյանի եղբայրը եւս զինծառայող է:

– Բոլոր նպատակները, երազանքներն իրագործվում են խաղաղ հողի վրա: Մի օր անպայման շարունակելու եմ ուսումս կոնսերվատորիայում, սովորելու համար երբեք էլ ուշ չի,- ասում է երիտասարդ պայմանագրայինը:

-2020 թվականը կրկնվող  զույգ թվերով  է,  դու էլ անպայման  «կզույգվես»,- կատակում է զինակից ընկերներից մեկը:

-Ամուր հայրենիք՝ ամուր ընտանիք,- ժպտում է Վիգենը:

-Ամուր երջանկություն,- բարեմաղթում է հրամանատարը:

Պարզից էլ պարզ է՝ ընկերական ջերմ, մտերմիկ  հարաբերություններ են տիրում այստեղ, մեկմեկու հանդեպ սրտացավ եւ ուշադիր, իրար սատարող:

Տաք վառարանի մեջ ճտճտում է փայտը, իսկ տղերքը հրամանատարի հետ անկաշկանդ զրույցի են բռնվել, խոսում են տարբեր հարցերից ու խնդիրներից:

Բանակի մարտունակությունը, առաջադրված խնդիրների կատարման արդյունավետությունը մեծապես կախված է մարդկային ներուժից, նրանց ընկերականությունից, փոխադարձ վստահությունից եւ հարգանքից:

Վիգենին խնդրում ենք մի երգ երգի: Նա երգում է, իսկ զինակից ընկերները ձայնակցում են:

Ձյունը չի դադարում: Փաթիլները իջնում են գետնատնակի ապակուն, ներսի ջերմությունից հալչում՝ ապակու վրա ասեղնագործ  պատկերներ հյուսելով:

Ընդամենը 700-800 մետր այն կողմ հակառակորդն է…

♦♦♦

Փոխգնդապետ Հարություն  Նալբանդյանի ուղեկցությամբ շրջում ենք  մարտական հենակետում: Մեծ ծավալի աշխատանքներ են կատարվել` ինչպես  ինժեներական, այնպես էլ ամրաշինական եւ զինծառայողների կենցաղը բարելավելու առումով:

– Մարտունակության բարձրացման ուղղությամբ ընթացիկ պարապմունքներ ենք անցկացնում: Կրակային պատրաստությունից մերոնք մշտապես գերազանց արդյունքներ են ցուցաբերում,- նշում է հրամանատարն ու շարունակում,- առաջնագիծը հագեցած է տեսադիտարկման ժամանակակից սարքավորումներով:  Սահմանագիծն ամբողջ երկայնքով վերահսկելի է:

♦♦♦

Դիտակետերից մեկում պայմանագրային շարքային Ռոման Ավետիսյանն է: Ռոմանի եղբայրը նույնպես զինվորական ուղի է ընտրել, սպա է, ծառայում է Սյունիքի զորամասերից մեկում:

-Եղանակային ոչ մի պայման չի խոչընդոտում մեր ծառայությանը: Մի բռունցքի պես կանգնած ենք: 14 օր ծառայում ենք,  14 օր տանն ենք,- ասում է Ռոմանը:

-Երբ գնում եմ տուն, փոքրս՝ Արամը, զինվորական գլխարկս դնում է գլխին ու բլբլում՝ «Երբ մեծանամ, ես էլ էմ հայոցում ծառայելու»: «Հայոցը» հայոց բանակն է՝ մանկան թոթովանքը մեզ համար «թարգմանում» է Ռոմանը:

Հետդարձի ճանապարհն անցնում է գյուղով: Գյուղի պաղ օդը լցված է թարմ թխած  լավաշի բույրով:  Սահմանամերձ բնակավայրերում բնակիչներն անխռով իրենց գործով են զբաղված՝ վստահ,  որ լավաշաբույր հայրենի եզերքը հուսալիորեն պաշտպանված է…

ԱԼԻՍԱ ԱԼԱՎԵՐԴՅԱՆ

ԼՈՒՍ.՝ ԱՐԵԳ ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԻ