ԻՆՔՆ ԷԼ ՄԵՐ ԿՈՒՆԵՆԱ, ԵՐԵԽԵՔ…
Գեւորգն իր ընկերների հետ ճեղքեց ազերիների դիմադրությունն ու սեպի նման խրվեց նրանց դիրքերը։ Շրջափակման օղակը գնալով սեղմվեց։ Մի քանի ժամ անց, երբ համալրված ջոկատը նետվեց գրոհի, ազերիները զոհեր տալով՝ նահանջեցին։ Տղաները զոհվածների մեջ փնտրեցին իրենց ընկերներին եւ սարսափից քարացան, երբ տեսան Գեւորգի դին։ Հայ քաջորդին գրեթե անճանաչելի էր դարձել։ Ազերիները դաժան ու անմարդկային էին վարվել։ Հուղարկավորության 7-րդ օրը վրեժով լցված ընկերները գյուղ բերեցին թշնամու մի զինվորի։ Գեւորգի սեւազգեստ մայրը նոր էր եկել գերեզմանատնից։ Աչքերը թաց էին։ Մոտեցավ, երկար, անձայն նայեց գլխահակ գերուն ու դառնալով որդու մարտական ընկերներին՝ արցունքի գլորվող կաթիլների հետ շշնջաց.
-Մեռնիմ ձեզի, թողեք թող էրթա, ինքն էլ մեր կունենա, էրեխեք…
ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ
մայոր
Գծանկարը՝ ՆԻԿՈԼԱՅ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆԻ (Նիկօ)
