ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ ՊԱՀԵՐԻՆ…

Ֆելիքս Հարությունյանն ուզում էր գյուղատնտես դառնալ, սակայն սկսվեց Արցախյան ազատագրական պայքարը, եւ նա էլ զենքը ձեռքին գնաց պաշտպանելու Հայաստանի, Արցախի սահմանները։ Մինչ 2009-ի փետրվարը ծառայում էր պայմանագրային գումարտակում։

Ֆելիքս Հարությունյանի բանաստեղծությունները, որոնք ինչպես հեղինակը խոստովանեց, «գրվել են գիշերային դադարի պահերին, երբ անքուն կանգնած ես մարտական հենակետում»: Բանաստեղծությունները գուցե չունեն գեղարվեստական բարձր արժեք, սակայն կա մի այնպիսի արժանիք, որը միայն ի վերուստ տրվում է նրանց, ովքեր երբեւէ հավակնություն չեն ունեցել բանաստեղծ դառնալու, այլ գրիչ են վերցրել` իրենց հոգու ճիչը, խռովքը մեղմելու, սրտի խոսքը ասելու։

Մայրիկիս

Մի՛ տխրիր, մայր իմ, եթե կարող ես,

Համբերիր, մայր իմ, եթե կարող ես,

Շատ գործեր մենք դեռ պետք է հասցնենք,

Գոնե այս անգամ կիսատ չթողնենք։

Արդ նույն ոսոխն է ատամ կրճտացնում,

Մեր սահմաններում զորք ավելացնում

Չենք թողնի, մայր իմ, նրանք առաջ գան՝

Մեր ուսերին է ազգի ապագան։

Մեր հերոսների արյունով ներկված

Հողերն ենք պահում սահմանում կանգնած

Մի՛ տխրիր, մայր իմ, եթե կարող ես,

Համբերիր, մայր իմ, եթե կարող ես

Շատ գործեր մենք դեռ պետք է հասցնենք,

Գոնե այս անգամ կիսատ չթողնենք։

ԳՆԵԼ ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆ
մայոր