ՑՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ, ԸՆԿԵ՛Ր…

Նահատակ Արշակ Գրիգորյանին

Ինձ ինչու՞ թվաց այն ժամանակ,

թե դու հանդարտ քնած ես:

Ուզում էի հպվել մարմնիդ.

Վախեցա արթնացնել:

Վախեցա հոգնած զինվորիդ

կարճ հանգստից կտրել:

Մահերթի, ծանոթ-ցավոտ ողբերի,

Վարդերի կարմիր շիկնանքի միջով

Պաչս քեզ, ընկե՛ր,

Ու խոնարհումս քեզ:

Ուզեցի փարվել քուն անուրջիդ.

Վախեցա հավատամ մահվանդ:

Վերքս վերքիդ դարձնեմ,

Սիրտս` անպարտ խաչիդ…

Ինձ ինչու՞ թվաց այն ժամանակ,

թե կյանքից առավել այլ խորհուրդ էլ կա`

անպարտ ճախրանքն հավերժի…

1993թ. Սիսիան

ՀԵՏԱԽՈՒՅԶՆԵՐԻՆ

Գիշերերթն ավարտվում էր:

Ետդարձի ճամփան դանդաղ էր, անձայն:

Տղերքը թշնամու դիրքերից

նոր տվյալներ էին բերում…

…ու իրենցից մեկին, որ

մարեց կեսճամփին:

1992թ. Չլդրան

ԽՐԱՄԱՏԱՅԻՆ ԹԱԽԻԾ

Բաժանումի լուռ հառաչներ,

որ ծնվում են

կարոտների ծարավ սրտում:

Արցունքոտված աչքեր թաքուն,

որ փայլում են կեսգիշերի

ժլատ լույսի հորիզոնում:

Ցնորամիտ երազանքներ,

Որ ծնվում են խրամատի շեղ փոսերում:

1993թ. Զագլիկ

ԱՆՍԵՐ ԱՐՇԱԼՈՒՅՍՆԵՐ

Ռազմաճակատի առավոտները

լույս են ավետում,

և անունները`

նախորդ գիշերվա

նահատակների:

1992թ.

ՍԱՄՎԵԼ ԹԱԴԵՎՈՍՅԱՆ