Մայրաքաղաքի Հակոբ Պարոնյանի անվան թիվ 59 հիմնական դպրոցում ռազմահայրենասիրական դաստիարակությունն ամուր հիմքերի վրա է, քանի որ մշտապես արդյունավետ, նպատակային աշխատանք է տարվում: Կրթօջախի սաներից շատերը այսօր սովորում են ռազմական ուսումնական հաստատություններում:

Անկախ Հայաստանում ծնված և մեծացած սերունդն ասես հատուկ առաքելությամբ է լույս աշխարհ եկել՝ շարունակելու, հավաստելու հայի անկոտրում ոգին, իրենց պապերից, հայրերից հետո գրելու մի նոր հերոսական տարեգրություն:

Օրերս Խաչատուր Աբովյանի անվան մանկավարժական համալսարանի պատվիրակությունը՝ պրոռեկտոր Արմեն Թամազյանի գլխավորությամբ, այցելեց Արցախի Հանրապետություն: Նպատակը և՛ գործնական էր, և՛ ճանաչողական:

Նախապես պայմանավորվել էինք: «Երիտասարդական» մետրոյի մոտ փորձեցի հայացքով գուշակել, թե ինձ ընդառաջ եկող երիտասարդներից ո՞ր մեկն է Մխիթար Ալեքսանյանը: Նա ինքը ինձ ձեռքով արեց՝ նկատելով փնտրող հայացքս: Բազմության մեջ մյուս տղաներից առանձնապես չտարբերվող այս ծայրահեղ համեստ, սիրալիր երիտասարդը նստած է դիմացս և հանդարտ ձայնով խոսում է… Ընդամենը մի քանի ամիս առաջ Թալիշի մատույցներում մղվող մարտերի մասնակիցն է եղել… Խոսում է ընտիր հայերենով, փոքր-ինչ բարբառային առոգանությամբ. ծնունդով Վրաստանից է՝ Մառնեուլից: Լսենք նրան:

Սասուն Մկրտչյան…մեկը այն երիտասարդներից, որոնք կենդանության օրոք չեն արտաբերել հայրենիքին նվիրված բարձրագոչ խոսքեր, եղել են համեստ, չեն փորձել առանձնանալ կամ քաջի համբավ ձեռք բերել, բայց մի ակնթարթում, ամենա-ամենակարեւոր ու վճռական մի պահի հաստատեցին իրենց ազնիվ, հայ տղամարդու վեհ տեսակ լինելու փաստը… Նրանք միացան մեր մյուս հերոս քաջերին, որ այսօր արդեն մեր կողքին չեն…

Մեր որդին` Բագրատ Վահանի Կարապետյանը, ծառայում է ազգային բանակի զորամասերից մեկում: Բանակում զինվոր որդի ունեցող յուրաքանչյուր ծնող կհասկանա, թե ինչ ապրումներ ու ինչ հույզեր ունեն մեր ընտանիքի անդամները, քանի որ բանակի հետ կապված ամեն մի խոսք ու զրույց անցնում է մեր հոգու և սրտի միջով:

Դանիելը փոքր է, երեք տարեկան է ընդամենը ու չի հասկանում: Դանիելը սպասում է զինվոր եղբորը: Դանիելը կարմիր, վառվռուն թշերով մարտունեցի փոքրիկ տղա է ու ամեն օր հարցնում է մորը` մա՛մ, բա Նորիկը ե՞րբ կգա բանակից: