Սասուն Մկրտչյան…մեկը այն երիտասարդներից, որոնք կենդանության օրոք չեն արտաբերել հայրենիքին նվիրված բարձրագոչ խոսքեր, եղել են համեստ, չեն փորձել առանձնանալ կամ քաջի համբավ ձեռք բերել, բայց մի ակնթարթում, ամենա-ամենակարեւոր ու վճռական մի պահի հաստատեցին իրենց ազնիվ, հայ տղամարդու վեհ տեսակ լինելու փաստը… Նրանք միացան մեր մյուս հերոս քաջերին, որ այսօր արդեն մեր կողքին չեն…

Մեր որդին` Բագրատ Վահանի Կարապետյանը, ծառայում է ազգային բանակի զորամասերից մեկում: Բանակում զինվոր որդի ունեցող յուրաքանչյուր ծնող կհասկանա, թե ինչ ապրումներ ու ինչ հույզեր ունեն մեր ընտանիքի անդամները, քանի որ բանակի հետ կապված ամեն մի խոսք ու զրույց անցնում է մեր հոգու և սրտի միջով:

Դանիելը փոքր է, երեք տարեկան է ընդամենը ու չի հասկանում: Դանիելը սպասում է զինվոր եղբորը: Դանիելը կարմիր, վառվռուն թշերով մարտունեցի փոքրիկ տղա է ու ամեն օր հարցնում է մորը` մա՛մ, բա Նորիկը ե՞րբ կգա բանակից:

Վերջերս Վայոց Ձորի Շատին գյուղում բացվեց Արցախյան ազատամարտում հերոսաբար զոհված Յուրի Խանոյանի հիշատակին նվիրված հուշարձան: Ելույթ ունեցան Վայոց Ձորի փոխմարզպետ Մ.Հարությունյանը, դպրոցի տնօրեն Բ.Մարգարյանը, բանաստեղծ Շ.Մկրտչյանը, Յուրիի մանկության ընկեր Տ.Խուդոյանը: Բանաստեղծ Վ. Խանոյանի բանաստեղծությունը նվիրված է հերոսի հիշատակին:

8-ամյա Ստեփանն էլ մեկն է հազարավոր այն հայ երեխաներից, որը Հանրապետության հրապարակում ներկա գտնվելով մեր երկրի անկախության 25-ամյա տարեդարձին նվիրված փառահեղ զորահանդեսին, իր հոգու ճիչն ու ցնծությունը արտահայտել է ահա այս լուսանկարներով:

Հայրենիքի անվտանգության երաշխավորը սահմանին կանգնած մեր զինվորներն են: Իսկ ապագա զինվորների ձեւավորման կարեւորագույն օղակը դպրոցն է: Հենց այս գիտակցումով է, որ տարիներ ի վեր ՀՀ կրթության եւ գիտության նախարարությունը կազմակերպում եւ անցկացնում է «Դիպուկ հրաձիգ» հանրապետական մրցույթը ՀՀ ՊՆ աջակցությամբ: Այս տարի այն նվիրված էր Հայաստանի անկախության 25-ամյակին:

Հերիկ գյուղը գտնվում է Քաշաթաղի շրջկենտրոն Բերձորից 45 կմ հեռավորության վրա, դեպի հյուսիս-արեւելք: Գյուղն ազատագրվել է Արցախյան պատերազմի ժամանակ՝ 1991-92 թթ., իսկ վերաբնակեցումն սկսվել է 1995-96 թթ.: Այդ տարիներին գյուղում 30 տնտեսություն էր: Դժվար օրեր էին՝ մի քանի տարի ո՛չ էլեկտրականություն կար, ո՛չ էլ դպրոց: Թերեւս սրանք էին հիմնական պատճառները, որ Հերիկը 1999-2000 թվականներին սկսեց դատարկվել: