Պատերազմում զոհված յուրաքանչյուր զինվորի կիսատ մնացած կյանքի ետևում մի չգրված էջ կա` մի ճակատագիր, որի մասին, ցավոք, մինչև ապրիլյան չարաբաստիկ օրերը քիչ բան գիտեինք, հաճախ՝ ոչինչ:

Մեր որդին՝ Սամվել Ասատրյանը, ծառայում է բանակում եւ իր նման հազարավոր տղաների հետ ամուր ու անառիկ է պահում հայրենիքի սահմանները: Ով ծառայող զավակ ունի, մեզ լավ կհասկանա՝ ամբողջ օրը մտքերով նրա հետ ենք:

Թիկունքի զորամասերից մեկի պահեստում իրար վրա դարսված են քնապարկերը: Սա նվիրատվություն է սահմանում կանգնած հայ զինվորին «Նամակ իմ զինվորին» ֆեյսբուքյան նախաձեռնության կազմակերպիչ Դանիելա Մելիքյանից:

Զորամասից զանգահարել էր եղբայրս` Արեւշատյանների գերդաստանի թվով երրորդ զինվորը, եւ զանգահարել էր միեւնույն խնդրանքով.
-Գոռ ջան, զորամասից թուղթ եմ ուղարկել, վերցրո՛ւ ,տո՛ւր մամայիս, հաստատ կուրախանա:

Հուլիսի 14-ից Հովհաննես Շարամբեյանի անվան Ժողովրդական ստեղծագործության կենտրոնում գործում է Արցախյան ազատամարտի մասնակից Վահրամ Միքայելյանի՝ «Այս աշխարհի իմ անկյունը» խորագրով անհատական ցուցահանդեսը:

Երբ խոսք է լինում ՀՀ պաշտպանության նախարարին առընթեր հասարակական խորհրդի աշխատանքների մասին, շատերի մտքում դրանք զուգորդվում են զորակոչիկների սոցիալ-իրավական, առողջական խնդիրներին: Սակայն, ինչպես վկայում են հասարակական խորհրդում, իրենց նամականին բազմաբնույթ է: Յուրաքանչյուր զորակոչից առաջ, օրինակ, բազմաթիվ նամակներ են ստացվում, որոնցում ծնողները դիմում են այնպիսի խնդրանքով, որից հարգանքի ու հպարտության զգացում է առաջանում խորհրդի անդամների մեջ, և որոնց հնարավոր չէ չընդառաջել:

Ուրախություն, ցնծություն, հուզմունք, հպարտություն… Հանրապետությունն այս օրերին ապրում է զորակոչով՝ մեծ ու փոքր, ահել թե ջահել: Զորակոչով ապրում ենք բոլորս: Այն թակել է բոլորի դռները, թակել է մեր սրտի դռները, եւ մեր սրտի դռները միշտ բաց են նրա առաջ: