Հունիսի 18-ին հարավ-արևելյան զորամասերից մեկի զինծառայողներին անակնկալ էր սպասում. զորամաս էր այցելել «Ռազմիկ» թատերական հիմնադրամի գեղարվեստական խումբը:

Հայրենասերը այսօր սահմանին կանգնած զինվորն ու սպան են: Եվ պատահական չէ, որ մեր կազմակերպությունն անցած տարի համարյա վեց ամիս Արցախում մնաց: Այդ ընթացքում չորս մշակութային միջոցառում կազմակերպեցինք տարբեր զորամասերում, առաջնագծում: Եղանք նաեւ դպրոցներում, մանկապարտեզներում, մեր արվեստով հայրենասիրության ու նվիրվածության սերմեր ցանեցինք երեխաների մատաղ հոգիներում:

Երևանի Քանաքեռ-Զեյթուն վարչական շրջանի թիվ 150 մանկապարտեզի ավարտական հանդեսի պատվավոր հյուրերը զինվորներն են: Սաները մեծարեցին հայրենի հողի պաշտպաններին, շնորհակալական ջերմ խոսքեր ուղղեցին խաղաղությունը պահող-պահպանող, սահմանին աներեր ու քաջարի կանգնած զինվոր տղաներին. «Հայ զինվոր, դու անքուն գիշերներ ես անցկացնում, որ մենք հանգիստ քնենք:

Ասորի ծնողներն իրենց որդիներին մանուկ հասակից դաստիարակում են այն գաղափարով, որ իրենք մեր գոյություն չունեցող երկրի դեսպաններն են Հայաստանում: Եվ սա ամենագլխավոր արժեքն է, որ կրում են ասորի զինակոչիկները:

Տիկին Ռիմա Առաքելյանը «Անհայտ կորած ազատամարտիկների հարազատների խորհուրդ» հասարակական կազմակերպության նախագահն է: Անհայտ կորած ազատամարտիկների հիշատակի օրվա կապակցությամբ մեր աշխատակից Գայանե Պողոսյանը հարցազրույցի է հրավիրել նրան, ինչը ներկայացնում ենք մեր ընթերցողի ուշադրությանը:

Մայիսի 9-ին ամուսնուս` ազատամարտիկ Ավետիս Օհանյանի ծննդյան օրն էր, իսկ 26-ին՝ զոհվելու տարելիցը: Երեսուն տարեկան էր: Հետմահու պարգեւատրվել է «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշանով: Արժանացել է «Արցախի մայրերի երախտագիտություն» հուշամեդալին:

Երկրորդ տղայիս եմ բանակ ուղարկել՝ Ալբերտիս: Շավարշս՝ մեծը, պատվով է զինվորի իր պարտքը կատարել: Մյուս երկու երեխաներս աղջիկներ են: Եթե պետք լինի՝ նրանց էլ կուղարկեմ, որ հայրենիքը պաշտպանեն: Մեր՝ Աբրահամյանների ընտանիքում զինվորի մասնագիտությունը հարգի է: Մենք հայոց բանակի կայացման մեջ մեր բաժին լուման ունենք: Այս մասին ես հայտարարում եմ բարձրաձայն ու հպարտությամբ: