Մայիսի տասնութին աշխարհազորայինները առաջնագծից վերադարձան հարազատ օջախներ: Անցկացված վերջին հրահանգավորման ընթացքում, դիմելով իր ենթականերին՝ աշխարհազորայինների ջոկատի ղեկավար, պահեստազորի գնդապետ Արթուր Ալեքսանյանը (լեգենդար Ամարասի Արթուր) շնորհակալություն հայտնեց ջոկատի անդամներին` բարեխիղճ ծառայության համար պատվոգրեր հանձնելով առավել աչքի ընկած կամավորականներին:

Երևանի Հակոբ Պարոնյանի անվան թիվ 59 հիմնական դպրոցի ռազմագիտության դասասենյակը Արկադի Տեր-Թադևոսյանի անունն է կրում, իսկ իններորդցիների «դասակը»` նահատակ զինվոր Արմեն Հովհաննիսյանի: Երկուսն էլ այստեղ են: Լեգենդար Կոմանդոսը դահլիճում է, «Հիշատակի և խոնարհումի» դասին մասնակցող հյուրերի, աշակերտների, Արմենի ծնողների կողքին: Արմենը բեմում է. զինվորական համազգեստով, ժպտուն ու վերսլաց հայացքը` ներկաներին:

Վերջին օրերին բազմաթիվ հեռախոսազանգեր եմ ստացել սահմանը պահող զինվորներից, սպաներից, նրանք այնքան ոգևորված են: Ասում են` կրկնակի քաջությամբ ենք կռվելու թուրքի դեմ, եթե համարձակվի մտնել մեր հողը: Իմ ծննդավայր Սպիտակում, Երևանի փողոցներում, ամենուր ինձ դիմավորում են պայծառ, ժպտացող դեմքեր… Սա է իմ երջանկությունը, իմ աստեղային պահը, ես սրա համար եմ ապրում:

Անբացատրելի էր իմ զգացումը, երբ իմացայ, թէ լիբանանցի լրագրողներու հետ պիտի մեկնէի Արցախ։ Արդարեւ, 6 ապրիլ 2016-ի առաւօտեան կանուխ ժամերուն Պէյրութէն հասանք Երեւան, լիբանանեան LBCI հեռուստաընկերութեան լրագրողին եւ նկարիչին հետ: Իմ ներկայութիւնը թարգմանական եւ աշխատանքներու համադրման համար էր:

Արարատի մարզի Փոքր Վեդի համայնքի Մարգար Հովհաննիսյանի անվան միջնակարգ դպրոցն ավարտելիս երեք ընկերներով` Գոռ Օհանյան, Սահակ Մարտիրոսյան և Արսեն Մանուկյան, որոշեցին գործերը հանձնել Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտ: Երազանքն իրականություն դարձավ, երեքն էլ զինվորական դարձան և ավարտելուց հետո մեկնեցին ծառայության տարբեր զորամասեր:

Գուցե ամենածանր, ամենավտանգավոր եւ դառը տարիները ազատամարտիկների համար միեւնույն ժամանակ ամենաերջանիկն էին: Նրանք միշտ ոգեւորությամբ են հիշում այդ օրերը: Գուցե նրանք իսկապես կարոտում են պատերազմը, որում հաղթել են, մի հացը տասնյակ կտորների են բաժանել ու կշտացել, գուցե, որովհետեւ այն ժամանակ երիտասարդ էին, ուժեղ: Չէ՛, հաստատ կարոտում են, որովհետեւ ուրիշ էին, բարձր էին, հպարտ էին… Եվ գուցե նաեւ այդ կարոտն է նրանց նորից ռազմադաշտ բերել… Նայում եմ հարավարեւելյան ուղղությամբ մարտական հերթապահություն իրականացնող, տարիքն առած ազատամարտիկներին, ու այս մտքերն են պտտվում գլխումս:

Սա է «Գևորգյան մարտարվեստի դպրոց» հայրենասիրական-երիտասարդական կենտրոնի նշանաբանը: Այս կենտրոնի և նրա հիմնադրի մասին շատ է գրվել, նկարահանվել են ֆիլմեր, տեսանյութեր: Շատերին է հայտնի հայկական նոր տիպի մարտարվեստի հիմնադիր Գևորգ Գևորգյանի անցած ուղին, որ 14 տարեկանից կամավորագրվել Է ՀԱԲ-ին, մեկնել Արցախ: Նա սկզբում գուցեև պատանեկան տաքարյունությամբ, իսկ այնուհետև հասուն համոզմունքով նվիրվել է ուժի, մտքի ու ոգու եռամիասնության գաղափարին և Արցախյան պատերազմին՝ որպես հետախույզ, իր մասնակցությամբ յուրահատուկ իմաստ է հաղորդել այս գաղափարին: