Երբ արու զավակ ես ունենում, աչքալուսանք են տալիս` հայրենիքի զինվոր է ծնվել: Գիտեմ, ամեն մայր այդ պահին ժպտում է` էհ, դեռ ինչքան ժամանակ կա:

Գիտեմ` ամբողջ օրը մտքերով զինվոր որդուդ հետ ես, մանավանդ հիմա, երբ խառն է սահմանում: Մամ ջան, մի՛ մտածիր, մենք` զինվոր տղերքով, ամեն ինչ կանենք, որ թշնամին մեկ միլիմետր անգամ առաջ չսողա: Ամուր ու պինդ` իրար թիկունք կանգնած ենք սահմանին:

Հայրս եղբայրներիս երեքին էլ վերաբերվում էր ինչպես զինվորների, ո՛չ, ապագա չէ, այլ հենց զինվորների: Հիմա արդեն երեքն էլ կատարել են իրենց զինվորական պարտքը: Սիրում էր կարգուկանոնը, խիստ էր, մեծագույն հարգանք էր տածում, ակնածանք ուներ պետական խորհրդանիշների, զինվորական համազգեստի նկատմամբ:

Ես իրոք հիացած եմ մեր երիտասարդների ուժով, կամքով, նրանով, թե ինչ առյուծի սիրտ են կրում իրենց կրծքի տակ, ինչ լավ զինվորական մասնագետներ են:

Հա՛յ որդիներ, քաջորդինե՛ր, որ օրհասի ժամին միշտ պատրաստ եք օդում վերածվելու արծիվների, քարայծերի նման մագլցելու ժայռերը, առյուծի ցատկով բռնելու եւ անշնչացնելու ոսոխին:

Մարտի 30-ին Երեւանի Ջոն Կիրակոսյանի անվան թիվ 20 դպրոցում կազմակերպվել էր միջոցառում՝ նվիրված Արցախյան ազատամարտի մասնակից, ազատագրական շարժման գործիչ, գրող Դավիթ Սարապյանի ծննդյան 50 ամյակին:

Այս երկրում, որտեղ ես եմ ապրում, դու դարձար իմ կյանքի առանցքը, իմ երջանկությունը: Այսօր դու տոնում ես 20-ամյակդ: Այսօր դու զինվոր ես, որ զենքը ձեռքին հսկում է ԼՂՀ ՊԲ սահմանի մի փոքրիկ, բայց կարեւոր կտորը: