«Հայ զինվոր» թերթի միջոցով ցանկանում ենք շնորհավորել բանակում ծառայող մեր որդու` Վաչեի 20-ամյակը:
-Մեր սիրելի զինվոր որդի, շնորհավոր ծնունդդ, բարի տարեդարձ: Քեզ քաջառողջություն ենք մաղթում, երջանկություն, բոլոր լուսավոր իղձերի իրականացում:
Հայրենիքի պաշտպան բոլոր զինվորներին խաղաղ, անփորձանք ծառայություն ենք մաղթում և բարի վերադարձ: Թող Աստված պահապան լինի բոլորիդ:

Իմ սիրելի եղբայր Վահան, սրտանց շնորհավորում եմ քո ծննդյան 19-րդ տարեդարձը, որ առաջին անգամ տոնեցիր Հայոց բանակում: Թող ծառայությունդ անցնի պարզ ու խաղաղ երկնքի տակ, թող Աստծո օրհնությունը լինի քեզ և հայրենի հողի պաշտպան բոլոր զինվորների հետ:
Ես հպարտանում և պարծենում եմ, որ այսօր իմ եղբայրը մեծ պատասխանատվությամբ, նվիրումով և սիրով է կատարում իր սրբազան պարտքը հայրենիքի նկատմամբ:
Ցանկանում եմ բազկիդ ուժ, ոգուդ արիություն և անկոտրում կամք:

Բերդավան համայնքն ունի 860 տնտեսություն և 3600 բնակիչ: Մեծությամբ ու բնակչության թվով Նոյեմբերյանի երկրորդ գյուղն է Կողբից հետո: Գյուղի միջնակարգ դպրոցում սովորում է 348 աշակերտ, իսկ մանկապարտեզի սաների թիվը 120 է: Գյուղը գազաֆիկացված ու էլեկտրաֆիկացված է, իսկ երեք տարի առաջ վերջնականապես լուծվել է խմելու ջրի խնդիրը:

108 դպրոցը, որտեղ պետք է հանդիպեի զինղեկ, գնդապետ Նիկոլայ Ավանեսյանին, Երևանի արվարձանային Սիլիկյան թաղամասում է: Երբ մեքենան մոտեցավ, նկատեցի կոկիկ, բարեկարգ դպրոցի շենքը: Բակում ինձ դիմավորեց բարեհամբույր դեմքով և զինվորական համազգեստով, ձիգ ու պատկառանք ներշնչող զինվորականը: Շենքը ներսից էլ բարեկարգ էր ու գեղեցիկ: Մինչև դասն սկսվելը մի քանի րոպե կա, և զինղեկն ինձ ուղեկցում է ՆԶՊ դասասենյակ: Ընդարձակ, լուսավոր սենյակի բոլոր անկյուններն ու պատերը կարծես խոսում են՝ ցուցապաստառներով և դիդակտիկ բոլոր անհրաժեշտ նյութերով: Սենյակի անկյուններում և պատուհանագոգերում փթթում են ծաղիկները: Մի անկյունում էլ «կանգնած» է հակագազով և դաշտային զինվորական համազգեստով մանեկենը: Իսկ զինղեկ Ավանեսյանը այնպիսի ոգևորությամբ է սկսում ներկայացնել իր «տնտեսությունը», որ ինձ ակամա զգում եմ նրա աշակերտներից մեկը: «Ահա, նայե՛ք, այստեղ էլ մեր զենքի պահոցն է»,- նրա հպարտությունն ակներև է: Փոքրիկ սենյակի պատերի յուրաքանչյուր թիզ մաքուր է, կոկիկ և ճաշակով է օգտագործված: Թվում է՝ մտել ես թանգարան, որը հենց նոր մանրազնին ստուգման է ենթարկվել: Բացում է ճաղավանդակը և անթաքույց հպարտությամբ հատ-հատ ներկայացնում պահվող զենքերը:

Հանրապետությունում մեկնարկում է ձմեռային զորակոչը: Նորակոչիկները պատրաստվում են ծառայության: Որպես նախկին նորակոչիկ ու հետո նախկին զինվոր, պատկերացնում եմ նրանց մտքերը, ապրումները՝ ո՞ւր եմ գնալու, ի՞նչ զորամաս, որտե՞ղ, ո՞վ է լինելու հրամանատարս, երկո՜ւ տարի…
Հիմա ես հպարտությամբ եմ հիշում ծառայությանս այդ երկու տարին: Իհարկե, ինձ հնարավորություն չընձեռվեց հերոսանալ թեժ մարտերում, սակայն, այնուամենայնիվ, ես գիտակցում էի պատասխանատվության այն աստիճանը, որն իմ ուսերին էր դրված: Հպարտություն է գիտակցել, որ մի ամբողջ ազգի պաշտպանությունը նաև քեզ է վստահված: Կուզեի, որ դու ևս զգայիր դա քո ուսերին, եղբա՛յրս…

Մեր բանակի հզորությունը տեսնելու, հզորությանը համոզվելու բազմաթիվ առիթներ եմ ունեցել: Տեսել եմ մեր նորագույն ռազմական տեխնիկան, թե ինչպես են զինծառայողները կիրառում տարբեր զինատեսակներ: Տեսել ու զգացել եմ սահմանին կանգնած հայ զինվորի ու սպայի մարտական բարձր ոգին, անկոտրում կամքը: Բայց երբեք այդքան վստահ չեմ եղել բանակի հզորության հարցում, այդքան պարզ չեմ գիտակցել ժողովրդի ու զինվորականի միասնականության ուժը, ինչպես բերդավանցի երկու գյուղացիների հետ հանդիպման օրը, երբ, ընդ որում, բանակի մասին ոչինչ չխոսվեց…

Պատերազմի պատճառով մանկությունս որբանոցներում անցավ` Կոնդի ընդունման կայան, Փամբակի մանկատուն, հետո՝ Գորիս…
Որբանոցի սաներով օգնում էինք պատերազմում զոհվածների եւ ռազմաճակատում գտնվողների ընտանիքներին, փորում էինք նրանց հողը, կարտոֆիլ հավաքում, ջուր բերում… Աղջիկներն էլ մեզ հավասար աշխատում էին, գիշերներն էլ ճակատում կռվողների համար գուլպա, ձեռնոց գործում: Գործածների մեջ տեղավորում էին իրենց անուն-ազգանունով մի նամակ՝ «Մենք հավատում ենք, որ դուք շուտով կհաղթեք, կվերադառնաք ու մանկատնից մեզ տուն կտանեք»: Մեծ ու փոքր մի բան էինք ուզում՝ հաղթանակ: