Քրոջս՝ Ալլա Բարսեղյանի ծննդյան օրն է: Գուցե չարժե զուտ ընտանեկան նշանակության մի տարեթիվ ներկայացնել նրան չճանաչող հանրությանը: Բայց նրա կենսագրությունը և ազգանվեր աշխատանքը կարծես հորդորում են ինձ քրոջս մասին պատմելու… Գրելու և՛ս մի պատճառ կա. դեռ մանկության տարիներին մենք Թիֆլիսում լսել էինք «Դիփ հայերը իրար բարեկամ են» տարածված արտահայտությունը: Մենք այդ համոզումով էլ մեծացել ենք:

ՀՀ ՊՆ Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանի գերմաներենի ուսուցչուհի Աստղիկ Հարությունյանի հետ «Հայ զինվորի» զրույցը` «ՈՒՍՈՒՑԻՉԸ» վերտառությամբ, բազում արձագանքների է արժանացել ոչ միայն զինվորականության, այլեւ հասարակության կողմից:

Արամ Պողոսյանը հինգ երեխաների հայր է: Ճակատագրի բերումով այժմ ապրում է արտերկրում: Կնոջ հետ որոշել են չորս աղջիկներին էլ ամուսնացնել հայրենիքում ապրող հայ տղաների հետ, որը կարևոր հիմք կդառնա Հայաստանում ապրելու համար: Եվ ահա Հայաստանում ծնվել է առաջնեկ թոռնիկը, և ծնողները իրենց որդու` Վաղինակի հետ այստեղ են: Վաղինակը չորս քույրերից կրտսերն է, որի 11 տարին լրացավ փետրվարի 27-ին:

Երկար տարիներ Կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալի վիրաբուժական բաժանմունքում ավագ բուժքույր եմ աշխատել: Աշխատել եմ սիրով, նվիրումով: Այժմ զինվորական թոշակառու եմ, երկրորդ կարգի զինհաշմանդամ:
Անկեղծ լինենք, չեմ կարող ցավով չխոստովանել, որ այսօր ժամանակները շատ-շատ են փոխվել. սոցիալական ծանր վիճակը, նյութապաշտությունը երկրորդական պլան են ասես մղել առաքինությունը, բարությունը, գութը, մարդկային բոլոր բարձր արժեքները:

Ուսուցման եւ դաստիարակության գործընթացները հնարավոր չէ առանձնացնել, դա մի ամբողջություն է: Ուսուցումը սովորողի եւ սովորեցնողի փոխհարաբերություն է: Պարզապես պետք է հրաժարվենք հարց-պատասխան սպառված մեթոդից եւ շեշտը դնենք խմբային քննարկումների, բանավեճերի, այսինքն՝ ինտերակտիվ ձեւի վրա: Նմանօրինակ դասերի ընթացքում սանը սովորում է լսել, խոսել, ձևակերպել միտքը, կարծիքը, տեսակետը, սովորում է հանդուրժել, զարգացնում է վերլուծելու ունակությունը, եզրահանգումներ է անում, ձեւավորում է մի շարք անձնային որակներ, սոցիալական հմտություններ: Նա դաստիարակվում է: Բանավիճային դասերը թույլ են տալիս սովորողներին նաեւ ձերբազատվել բարդույթներից:

Հարգելի՛ «Հայ զինվոր»
Ուզում ենք զինվորական թերթի միջոցով շնորհավորել մեր ընկերոջ՝ Ավետիս Հարությունյանի ծննդյան 22-ամյակը: Ավետիսը ծառայում է սահմանամերձ զորամասում: Նա դիրքապահ է եւ իր անբասիր, պարտաճանաչ ծառայությամբ բարձր է պահում հայ զինվորի եւ հայրենիքի պատիվը:

Մեր որդին` Լևոն Բաղդասարյանը, հրաձիգ զենիթահար է, սերժանտ:
Ով զինվորի ծնող է, նա մեզ լավ կհասկանա. ամեն օր, ամեն ժամ ու վայրկյան մտքերով մեր զինվորի հետ ենք: Մինչև մեր որդու ծառայության գնալը, բանակը մեզ համար միայն մեր երկրի ուժն էր, զորությունը, հիմա բանակը նաև մեր զավակն է ու բանակի հետ կապված, բանակին վերաբերող ամեն լուր մեր սրտի, մեր հոգու միջով է անցնում…