Ուսուցման եւ դաստիարակության գործընթացները հնարավոր չէ առանձնացնել, դա մի ամբողջություն է: Ուսուցումը սովորողի եւ սովորեցնողի փոխհարաբերություն է: Պարզապես պետք է հրաժարվենք հարց-պատասխան սպառված մեթոդից եւ շեշտը դնենք խմբային քննարկումների, բանավեճերի, այսինքն՝ ինտերակտիվ ձեւի վրա: Նմանօրինակ դասերի ընթացքում սանը սովորում է լսել, խոսել, ձևակերպել միտքը, կարծիքը, տեսակետը, սովորում է հանդուրժել, զարգացնում է վերլուծելու ունակությունը, եզրահանգումներ է անում, ձեւավորում է մի շարք անձնային որակներ, սոցիալական հմտություններ: Նա դաստիարակվում է: Բանավիճային դասերը թույլ են տալիս սովորողներին նաեւ ձերբազատվել բարդույթներից:

Հարգելի՛ «Հայ զինվոր»
Ուզում ենք զինվորական թերթի միջոցով շնորհավորել մեր ընկերոջ՝ Ավետիս Հարությունյանի ծննդյան 22-ամյակը: Ավետիսը ծառայում է սահմանամերձ զորամասում: Նա դիրքապահ է եւ իր անբասիր, պարտաճանաչ ծառայությամբ բարձր է պահում հայ զինվորի եւ հայրենիքի պատիվը:

Մեր որդին` Լևոն Բաղդասարյանը, հրաձիգ զենիթահար է, սերժանտ:
Ով զինվորի ծնող է, նա մեզ լավ կհասկանա. ամեն օր, ամեն ժամ ու վայրկյան մտքերով մեր զինվորի հետ ենք: Մինչև մեր որդու ծառայության գնալը, բանակը մեզ համար միայն մեր երկրի ուժն էր, զորությունը, հիմա բանակը նաև մեր զավակն է ու բանակի հետ կապված, բանակին վերաբերող ամեն լուր մեր սրտի, մեր հոգու միջով է անցնում…

Մեր զինվորները խաղաղության և անվտանգության պահապաններն են: Բանակում ծառայում է նաև իմ մորեղբայրը` Սերգեյ Ավետիսյանը: Նա լավ է ծառայում, մասնակցել է անգամ ականազերծման աշխատանքներին: Մեզ էլ երբ զանգում է, միշտ ասում է՝ չմտածե՛ք, ամեն ինչ լավ է, անհոգ եղեք` սահմանին մեր հայրենիքի պաշտպան զինվոր տղերքն են:

Դուք չվախեցաք նենգ թշնամիներից,
Չար հոխորտանքներից նրանց բազմաբեմ,
ԵՎ հայացքներից նրանց թունալից,
Նրանց չարախինդ հեգնանքից անդեմ:

Էլմիրա Աղայանն իր մարտական կենսագրությունն սկսեց Արցախի հերոս Սամվել Բաբայանի հրամանատարությամբ գործող գումարտակից: Պատրաստակամության եւ պատասխանատվության շնորհիվ կարողացավ քայլ առ քայլ հաղթահարել մարտական ծառայության դժվարությունները:
Ազատամարտի առաջին շարքերի մարտիկներից էր հայրենյաց պաշտպան հայ կինը: Նա մենակ չէր. Աղայանների ամբողջ գերդաստանն էր ելել Ազատամարտի:

Նժդե՛հ, քո վերջին պատերազմից համարյա դար է անցել, և դեռ կռվում է հայ զինվորն իր հայրենիքի համար: Նա կռվում է քո խոսքերի առաջ՝ իր պատասխանատվությունը հոգում կրելով: Նա կռվում է արիաբար ու իր սրտի վերջին թխկթխկոցի ելևէջների տակ, գուցե հիշում քո պատգամ-իմաստնությունը՝ «Արի է նա, ով իր մեջ սպանել է կաշվի համար դողացող անասունը»: