Մեր հասարակությանը բնորոշ թերությունները, ինչպես նաեւ բանակում առկա թերացումները, բխում են մեր մշակութային ոչ ճիշտ քաղաքականությունից: Պետք է գիտակցենք, որ մշակույթը ժամանց չէ, այն դաստիարակության հզոր միջոց է, բարոյականության հիմնասյուն, ունի մեկ նպատակ՝ կրթելու հասարակությունը: Ամեն ասպարեզում անհրաժեշտ է ժամապահի զգոնություն ունենանք ու զինվորի նման գիտակցենք մեր դերն ու կարեւորությունը երկիրն ամուր պահելու գործում:
Տե՛ր կանգնենք մեր արժեքներին, մեր երկրին, մեր զինվորին, մեր լեզվին, մշակույթին, քանզի այսօրվա մեր ամեն սխալը վաղը կհանգեցնի տխուր հետեւանքների, ինչի ականատեսն ենք այսօր:

Ողջո՛ւյն իմ ավագ ընկեր, տոնդ շնորհավոր: Երբ ամեն անգամ լսում ես փամփուշտների ձայները եւ կանգնում ես դրանց առաջ, հիշի՛ր, որ կանգնում ես հայ ժողովրդի առաջ, ինչպես երկաթե մի պատ: Հիշի՛ր, որ մայրդ մտքով քեզ հետ է, իսկ հայրդ, քայլելով այս ու այն կողմ, հպարտանում է քեզնով: Իմացիր՝ դու ժառանգն ես այն զինվորների, որոնք զենք վերցրին ու ազատագրեցին հայրենիքը: Հիմա ես նստած եմ իմ դպրոցական դասարանում, եւ մտքիս ծայրով էլ չի անցնի, որ նենգ թշնամին կհասնի այստեղ:

Հայոց բանակի տոնը բոլորինս է, քանզի այն մեր գոյության առհավատչյան է:
Ինչպես ամենուր, Արարատի մարզի Նիզամու միջնակարգ դպրոցում էլ տոնը նշվեց խրոխտ, սրտաբուխ, անկեղծ:
Մեզ հյուրընկալվեցին հայոց բանակի N զորամասի հրամանատարի տեղակալ Մերուժան Վարդանյանը, հոգեւոր հովիվ Կորյուն քահանա Կարապետյանը,: Փոքրիկ «զինվորների» քայլերգը, ռազմի եւ հայրենասիրական երգերը ոգեւորել էին նաեւ հյուրերին, որոնք սիրով ձայնակցում էին: Քահանայի՝ հայ զինվորի համար առ Աստված ուղղված աղոթքին միացավ ամբողջ դահլիճը: Զորամասի հրամանատարի տեղակալ Մ. Վարդանյանը դպրոց-բանակ կապի ամրապնդմանն ուղղված աշխույժ աշխատանքի համար պարգեւատրվեց դպրոցի տնօրինության պատվոգրով: Ընթերցվեց հայոց բանակում ծառայող դպրոցի 13 շրջանավարտներին ուղարկված նամակը: Որպես միջոցառման վերջերգ հնչեց «Ապագա զինվորի երդումը».

«23 տարի առաջ մեր բանակը հենց այնպես չծնվեց: Բանակը ծնվեց սահմանային կռիվների, ինքնապաշտպանական մարտերի, երկրապահների՝ այս բոլորի միացյալ ջանքերի քուրայում, եւ պիտի ասեմ, որ սկզբնական շրջանում երկրապահը գործում էր մեր՝ Գրողների միության շենքում, ուստի մեր միությունը դարձել էր իր օրրանը: Ու պատահական չէ, որ բանակի մարտական ոգու մեջ Գրողների միությունը մշտապես կար եւ շարունակելու է մնալ»: Հայաստանի Գրողների միության նախագահ Էդվարդ Միլիտոնյանի այս խոսքերով սկսվեց հայոց բանակի կազմավորման 23-րդ տարեդարձին նվիրված միջոցառումը: Նա իր ելույթում չափազանց կարեւորեց այս խառն ու խրթին ժամանակներում բանակի դերն ու նշանակությունը որպես երկրի անվտանգության կարեւոր երաշխավորի, մեր ապագայի հանդեպ հույսի եւ հավատի պահապանի: Միլիտոնյանն ընդգծեց, որ մտավորականները հայրենիքի համար օրհասական պահերին միշտ էլ եղել են հայրենյաց պաշտպանների կողքին, եւ այսօր էլ դահլիճում ներկա են գրողներ, որոնք մասնակցել են Արցախյան ազատամարտին թե՛ զենքով, թե՛ իրենց գրչով, ապա հիշատակեց Գարեգին Նժդեհի հայտնի խոսքը. «Սո՞ւրը, թե՞ գրիչը՝ թե՛ մեկը եւ թե՛ մյուսը»:

Հարգելի խմբագրություն
Մեր որդին՝ նորակոչիկ Խ. Հակոբյանը, ունի առողջական խնդիրներ, սակայն ճանաչվել է պիտանի ծառայության համար որոշակի սահմանափակումով:
Իհարկե, մենք շատ ուրախ կլինեինք, եթե մեր որդին առողջ լիներ, եւ առանց մեկ րոպե իսկ վարանելու նրան կճանապարհեինք բանակ:
Մեր այս մտահոգությամբ դիմեցինք ՀՀ պաշտպանության նախարարին առընթեր հասարակական խորհուրդ, որտեղ քննարկվում են զինակոչիկների դիմում-բողոքները: Հանձնաժողովը ուշադիր լսեց մեր պահանջը, ապա ներկայացված բժշկական փաստաթղթերը մանրակրկիտ ուսումնասիրելուց հետո որոշեց միջնորդել, որ մեր որդին կրկին բժշկական քննության ենթարկվի:

Երբ Արցախի սահմանները պաշտպանելու ժամանակ մի քանի տասնյակի հասնող ասկյարների դիվերսիոն ոհմակի դեմ առյուծասիրտ կռիվ տվեց ու հերոսաբար զոհվեց Արմեն Հովհաննիսյան դիրքապահը` այդ թագավորական տղան (ինքն է այդպես բնութագրել հայոց բոլոր դիրքապահներին), նրա անօրինակ սխրանքի դրվագները կայծակնային արագությամբ տարածվեցին ամբողջ Հայաստանում: Քաջակորով սահմանապահի զոհվելու համար Արցախի որդեկորույս մայրերը լաց եղան: Նրա մահը սգաց Մայր Հայաստանը: Մեր հայրենասիրաց պայծառ երկնակամարում շողշողաց մի նոր աստղ և թողնելով շլացուցիչ հետագիծ` գնաց ձուլվելու հավերժին: Մեկ տարի առաջ է Արմենը համալրել Եռաբլուրում ննջող անմահների շարքերը: Հայ հասարակությունը միանգամից ընդունեց, գնահատեց և սիրեց իր նորօրյա Սասնա Ծուռ որդուն:

Հայաստանի Հանրապետության բանակի 23-ամյակը շուքով նշվեց նաև Գայի անվան թիվ 129 հիմնական դպրոցում:
Միջոցառմանը բացման խոսքով հանդես եկավ տնօրեն Լ. Պետրոսյանը:
«Վերջին շաբաթների ընթացքում մենք ևս մեկ անգամ համոզվեցինք, որ մեր բանակը տարածաշրջանում ամենամարտունակն է, և իզուր չէ , որ ունի անպարտելիի համբավ: Երբ դարանակալ թշնամին դիվերսիոն հարձակումներ էր գործում Հայաստանի և Լեռնային Ղարաբաղի սահմանների տարբեր տեղամասերում, մեր բանակը արժանի հակահարված տվեց թշնամուն՝ ապացուցելով, որ հայ զինվորի համար թանկ է ամեն մի թիզ հողը, թանկ է հայրենիքը, թանկ են հարազատները: