Ղարաբաղյան պատերազմի վետերանների միությունն իր գործուն մասնակցությունն ունի բանակ-հասարակություն կապի ամրապնդման, այդ օղակների փոխհարաբերությունների է՛լ ավելի մերձեցմանն ու փոխգործակցությանը:
Անկախության 23-ամյակի առթիվ ղարաբաղյան պատերազմի վետերանների միությունը կազմակերպեց մի շարք միջոցառումներ՝ մատաղ սերնդի հայրենասիրական դաստիարակության բարձրացման գործում:

Պերճ Գեւորգյանը 75 տարեկան է: Ծնունդով Ապարանի Բուժական գյուղից է: Մայրը սերում է Շապին Գարահիսարից, իսկ հայրը` Պարսկաստանի Սալմաստ գավառից: Ավարտելով գյուղի միջնակարգ դպրոցը՝ ծառայել է խորհրդային բանակում: Վերադառնալով ծառայությունից՝ ընդունվել եւ ավարտել է Խ. Աբովյանի անվան մանկավարժական ինստիտուտը եւ փոխտնօրեն նշանակվել Ստեփանավանի թիվ 22 միջնակարգ գիշերօթիկ դպրոցում: Այնուհետեւ շուրջ քսան տարի ծառայել է անվտանգության մարմիններում: 1993 թ. Պ. Գեւորգյանը ծառայության է անցել ՀՀ զինված ուժերում՝ որպես գումարտակի ԱՀՏԱ գծով հրամանատարի տեղակալ: Մասնակցել է Հադրութի շրջանի ինքնապաշտպանական եւ ազատագրական մարտերին:

Այս պատմությունը ես լսեցի տիկին Ասյա Զաքարյանից, որի երկու որդիները՝ Արմանն ու Արսենը, ծառայել են հայոց բանակում ու պատվով տուն վերադարձել: Ավագ եղբայրը՝ Արմանը, մեկ տարվա ծառայող էր, երբ զորակոչվեց Արսենը: Եվ երկու եղբայր հայրենի հարկի տակ իրար հանդիպեցին միայն երեք տարի անց: Երկուսն էլ ծառայում էին սահմանային տարբեր զորամասերում: Նրանց ծառայությունից արդեն անցել է 14 տարի, և անցնող տարիների հետ, երբ ամեն անգամ տիկին Ասյան վերհիշում է կրտսեր որդու՝ Արսենի հետ կապված այս պատմությունը՝ հուզմունքի ու տխրության հետ ոգևորություն, սեր ու հավատ է փոխանցում լսողներին:

Վերջերս Թուրքիայում տեղի ունեցան նախագահական ընտրություններ, ձևավորվել է նոր կառավարություն: Կանդրադառնա՞ն արդյոք այս փոփոխությունները Թուրքիայի վարած արտաքին քաղաքականության վրա, ինչպիսի՞ ընթացք կունենան հայ-թուրքական հարաբերությունները Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցի նախաշեմին. այս և այլ հարցերի վերաբերյալ իր մոտեցումներն է արտահայտում պատմական գիտությունների թեկնածու, թուրքագետ Հակոբ Չաքրյանը:

Ազատությունը` այդ հրաշքը, թակեց մեր դուռը, բայց մենք հայ չէինք` մենք ռուսահայ էինք, պարսկահայ, ամերիկահայ, միաժամանակ` վանեցի, կարսեցի, ղարաբաղցի ու երևանցի, և ազատությունը թակեց մեր դուռը, լացեց, մղկտաց ու հեռացավ…

Եվ եթե մեկն ասի, թե սիրում եմ Աստծուն, և ատի իր եղբորը, սուտ է. ով չի սիրում իր եղբորը, որին տեսնում է, ինչպե՞ս կարող է սիրել Աստծուն, որին չի տեսնում:

Գրողի այս տողերը հիշեցի իրանահայ թարգմանիչ, ռեժիսոր Անդրանիկ Խեչումյանի հետ հարցազրույցի ժամանակ, երբ նա ասաց. «Մեր դպրոցի պատին, նաև մյուս բոլոր դպրոցների, ամենաերևացող տեղում, մեծ-մեծ տառերով գրված էր հանճարեղ բանաստեղծ Սաադիի տողերը` ոտքդ զգույշ դիր գետնին, որպեսզի հանկարծ չտրորես մրջյունին»: Ես անմիջապես մեր դպրոցը հիշեցի և հայաստանյան բոլոր դպրոցներն ու… ահռելի ցուցանակը` «Ճանաչել զիմաստութիւն եւ զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ»: Իսկապես հանճարեղ միտք: Հետո աչքիս առաջ կանգնեցին Մեծն Նժդեհի պատգամները հայրենիքի, սիրո, ինքնազոհության, հերոսանալու մասին՝ բոլորն էլ մեծ-մեծ տառերով ու երևելի՝ իմ դպրոցի պատին: