Մենք՝ Գառնիկ եւ Արամայիս Գալստյաններս, հունիսի 12-ին բանակ ճանապարհեցինք մեր Անդրանիկ թոռնիկին: Եվ ահա օրերս նամակ ստացանք հրամանատար գնդապետ Ալեքսանդր Պետրոսյանից եւ անձնակազմի հետ տարվող աշխատանքների գծով տեղակալ մայոր Վրեժ Հովհաննիսյանից, որ մեր թոռնիկը ծառայում է իրենց զորամասում. «Զորամասի հրամանատարությունը շնորհակալություն է հայտնում Ձեզ նրան հայրենիքի պաշտպանի ոգով դաստիարակելու եւ հայոց բանակի շարքերը համալրելու համար: Դուք կարող եք հպարտանալ, որ մեծացրել ու դաստիարակել եք նախնիների սխրանքներով ու պատգամներով տոգորված զավակի, ով ամեն վայրկյան պատրաստ է անձնվիրաբար ծառայել իր ժողովրդին, պաշտպանել հայրենիքը…»:

ՀՀ ԶՈՒ 2014թ. ուսումնական տարվա պատրաստության պլանի շրջանակներում օրերս Վ. Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտում անցկացվեց կոնֆերանս՝ «Զինվորական ծառայության անվտանգության ապահովման ուղիները» թեմայով: Կոնֆերանսի նպատակը զինվորական ծառայության անվտանգության հայեցակարգի դրույթների կենսագործման, արտակարգ դեպքերի ու պատահարների նվազեցմանը միտված միջոցառումների արդյունավետության բարձրացման, զորամասային ԶԾԱ հանձնաժողովների աշխատանքների խթանման, զորքերի ծառայության առաջավոր փորձի ուսումնասիրման, փոխանակման և ներդրման հետ կապված խնդիրների լայն շրջանակի քննարկումն էր:

Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Ու. Չերչիլը սիգարի սիրահար էր: Իր այդ վնասակար սովորության մասին ասում էր. «Խլեք ինձնից իմ սիգարը, եւ ես ձեզ պատերազմ կհայտարարեմ»: Եվ ահա մի անգամ նրան պետք է նկարեր մեր հայրենակիցը՝ լիբանանահայ լուսանկարիչ Յուսուփ (Հովսեփ) Քարշը: Մռայլ, մթագնած կանգնած է Չերչիլը՝ իր անբաժան սիգարը ձեռքին: Հանկարծ շատ անսպասելի Քարշը մոտենում է Չերչիլին, խլում սիգարն ու «կներե՛ք, սըր» ասելով՝ իսկույն սեղմում է լուսանկարչական ապարատի կոճակը:

Ողջու՛յն, Էդմո՛ն, ողջու՛յն, իմ սիրելի՛ եղբայր: Ինչպե՞ս ես, ինչպե՞ս է անցնում ծառայությունդ: Կարոտել եմ քեզ շա՜տ-շա՜տ: Գիտեմ՝ հաշված օրեր են մնացել ծառայությանդ, և ես էլ քեզ նման հաշվում եմ՝ 100, 99, 98…
Ինչպես քեզ բանակ ճանապարհելու օրը, այնպես էլ այն օրերին, երբ զորամաս էինք այցելում քեզ տեսակցելու, դու միշտ նույն ժպտերես, նույն կենսուրախ մարդն էիր: Քո այդ դրական լիցքերով դու կարողանում էիր վանել այն տխրությունն ու թախիծը, որ այդ պահերին պարուրում էր ինձ:

Շնորհակալ եմ տանկային գումարտակի հրամանատար, փոխգնդապետ Ա. Կիրակոսյանին` զինվորի նկատմամբ ցուցաբերած մարդկային ջերմ վերաբերմունքի համար:
Արմավիրի ուսումնական կենտրոնն ավարտած զինվորն ընդամենը երրորդ օրն էր, ինչ եկել էր տանկային գումարտակ ծառայությունը շարունակելու: Առողջական խնդիր ուներ, որը և հրամանատարը նկատելով՝ զինվորին անմիջապես կանչում է իր մոտ և հանձնարարում ստուգման ուղարկել հոսպիտալ: Վանաձորի հոսպիտալում զննելուց հետո նրան Երևան են ուղարկում` Կենտրոնական հոսպիտալ:

«Հայ զինվոր» թերթի ֆեյսբուքյան պաշտոնական էջի միջոցով մեր թերթը ձեռք բերեց հազարավոր նոր ընթերցողներ, որոնք հետեւում են մեր գործունեությանը, ընթերցում եւ քննարկում են տպագրված նյութերը: Չափազանց ուրախալի է, որ բանակային կյանքը և զինվորական առօրյան լուսաբանող թերթը շատերի համար դարձել է հանդիպման հաճելի վայր: Այդ մասին են վկայում շաբաթվա ընթացքում թերթի ստացած արձագանքները:

Իր վրա դրված գործառույթները լիարժեք իրականացնելու համար զինղեկին անհրաժեշտ է հարուստ ուսումնանյութական բազա: Շատ դպրոցներում այն բավականին թերի է: Վիճակը բարվոք է, թերևս, միայն ուսումնական զենքի մասով: Ընդ որում, վիճակը բարելավվում է շատ արագ: Օրինակ՝ 2000թ. զենքով ապահովվածությունը ողջ հանրապետությունում կազմել է 15 տոկոս, իսկ նախորդ տարի այդ ցուցանիշն արդեն 80 տոկոսից ավելի էր: Կան մարզեր, որտեղ բոլոր դպրոցներն ունեն ուսումնական զենքեր: Նշենք, որ դրանց բացակայությունը հիմնականում պայմանավորված է օբյեկտիվ պատճառներով: Ցանկացած դպրոցի համար ուսումնական զենքի ստացման առաջնահերթ պայմանը համապատասխան տարածքի առկայությունն է: