Ռադիոսպորտը կարևորագույն ճյուղ է թե՛ տնտեսական, թե՛ ռազմավարական առումով։ Կապը և՛ բանակում, և՛ ժողովրդական տնտեսության մեջ համարվել է ղեկավարման կարևորագույն միջոցներից մեկը։
Դեռ խորհրդային տարիներին մեր հանրապետության ԴՕՍԱԱՖ-ը ԽՍՀՄ բանակի համար պատրաստում էր բարձրակարգ կապավորներ։
Այդ տարիներին Հայաստանի ռադիոմարզիկներն ունեցել են մեծ նվաճումներ։

Բանակը մեր անկախ պետականության մեծագույն ձեռքբերումն է, ազգի ինքնաճանաչման հայելին: Փառք ու պատիվ այն զորամասերին, որտեղ կրթվում, դաստիարակվում, մարտական ոգի են ձեռք բերում մեր զինվորները, որտեղ արժանապատիվ ու հայրենասեր զինվորականների հրամանատարությամբ կերտվում է մեր բանակի վաղվա օրը: Համոզված ենք, որ զինվորի դաստիարակության վճռորոշ բաժինը հայրենասիրությունն է, արիությունը` համեմված մարտական հստակ գիտելիքներով:

Հայոց բանակի ծնունդը մեր ժողովրդի հավաքական կամքի, ուժի, նվիրվածության, հայրենասիրության արգասիքն է։ Հայոց բանակը դարձավ յուրաքանչյուր հայի, ողջ ժողովրդի պաշտելի զավակը։ Հայոց բանակին արյուն-ավիշ տվեցին արվեստագետն ու բանվորը, գիտնականն ու շինականը, զինվորն ու զորականը։ Ուստի բանակի ստեղծումն ու կայացումը տոն է ոչ միայն բանակայինների համար. իրենց սիրով, աջակցությամբ, բարեմաղթանքներով հայ զինվորի ու զինվորականի կողքին են երկրի գիտնականն ու երաժիշտը, քանդակագործն ու գրողը, մարզիկն ու երգիչը։
Մեկ անգամ եւս հիշենք եւ հիշատակենք մեր ազգի այն երախտավորներին, որոնց խոսքն արժեքավոր եւ գնահատելի է մեզ համար:

Հայրապետ Հովհաննեսի Նավասարդյանը ծնվել է 1995թ. հունվարի 5-ին, Երևանում։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է ԵՊՀ միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետը և առաջին կուրսն ավարտելուց հետո՝ 2013թ. հուլիսին, մեկնել է հայկական բանակ՝ հայրենիքի հանդեպ իր որդիական և քաղաքացիական պարտքը կատարելու։ Այժմ Հայրապետը ծառայում է սահմանամերձ զորամասերից մեկում, հսկում է իր երկրի խաղաղությունը, իսկ ազատ ժամերին սիրում է ստեղծագործել, թղթին հանձնել իր ապրումներն ու զգացմունքները։

Արծվաշեն գյուղը գտնվում է Արցախի Քաշաթաղի շրջանում` շրջկենտրոնից 80 կմ հարավ-արևելք, Հակարի գետի ստորին հոսանքի ձախ ափին: Սահմանակից է Իրանի Իսլամական Հանրապետությանը: 1993 թվականին շրջանի ազատագրումից հետո գյուղն Արծվաշեն է անվանվել Ադրբեջանի կողմից բռնագրաված համանուն գյուղի նմանությամբ: Գյուղի մոտակայքում է նաև Արախիշի վանքը, որը կառուցվել է 13-րդ դարում: Հազարամյակների երթում թրծված հնամենի այս գյուղն իր թևերն է փռել Հակարիի ափին ու պատրաստվում է էլի դարեր ճանապարհել: Վիրավոր է գյուղը, տանջված ու տառապած: Հոգնաբեկ ծերունու նման կքել է առօրյա հոգսերից ու մտորում է ելք փնտրելու մասին: Հյուրասեր է արծվաշենցին, աշխատասեր ու բարի: Հանդիպում ես, խոսում գյուղացիների հետ և հասկանում, որ այս մարդիկ, անտեսելով բազմաթիվ խնդիրներ, ապրելով անհամեմատ դժվարին պայմաններում, հերոսներ են և պայծառ աչքերով են նայում վաղվա օրվան…

Իմ մանկության ամենավառ կերպարը Գոհար տատս է։ Նա թրքախոս էր, հայերեն չգիտեր, սակայն «Նարեկը» ծայրից ծայր անգիր էր ասում։ Նրա «Նարեկը» մեր ընտանիքի ամենակարևոր մասունքն է մինչ օրս։ Տատս պատմում էր, որ բախտ է ունեցել իրականացնելու իր կյանքի երեք ամենակարևոր ուխտերը՝ գնացել է Երուսաղեմ, տեսել է Էջմիածինը և աղոթել է Արմաշի Չարխափան եկեղեցում։ Երբ մեծացա, ես էլ հասկացա այդ երեք ուխտերի մեծ և սքանչելի խորհուրդը։ Տատիս ուխտագնացությունից 111 տարի անց ես քայլեցի այն հողի վրայով, որին Տիրոջ ոտքերն են հպվել, բարձրացա Գողգոթա, խոնարհվեցի Խաչին, ծնկեցի այնտեղ, որտեղ տատս էր երկրպագել Տիրոջը։

Օրերս Արցախյան պատերազմում զոհված ազատամարտիկների ընտանիքները միավորող «Կարոտի կանչ» բարեգործական-հասարակական կազմակերպությունը կազմակերպել էր եռօրյա միջոցառում՝ այցելություն Սյունիքի և Վայոց ձորի մարզերի զորամասեր: Միջոցառմանը մասնակցում էին շուրջ 13 հոգի՝ հիմնականում զոհվածների ընտանիքների ներկայացուցիչներ: Միջոցառման սկզբնակետը մոտոհրաձգային զորամասն էր, որտեղ հյուրերին դիմավորեց զորամասի հրամանատար, գնդապետ Կարեն Սեդրակյանը: