Մենք փոքր ազգ ենք, իսկ փոքր (այն էլ այսպիսի աշխարհագրական դիրք ունեցող) ազգի զավակները դատապարտված են հզոր լինելու։ Ճշմարիտ հայրենասիրությունը այսօր ուժերի գերլարումով աշխատելն է։ Նվիրված աշխատանք, արարում՝ ահա թե ինչը մեզ լուսավոր ափ կհասցնի։ Ես ուրիշ հայրենասիրություն չգիտեմ, ուրիշ հայրենասիրություն չկա։ Զինվորը պիտի լավ ծառայի, բժիշկը պիտի լավ բուժի, դերձակը պիտի լավ կարի, վարորդը պիտի լավ վարի, նախարարը պիտի լավ աշխատի, մարզիկը պիտի լավ մարզվի… Յուրաքանչյուրիս փոքրիկ հաղթանակներից է ծնվելու մեր ազգի մեծ ու հավաքական հաղթանակը։

Սիրելի բարեկամներ, վերջերս ես մի նամակ ստացա իմ լավ ընկեր Էդուարդ Աթանեսյանից: Նա պատմեց ինձ, որ իր տասը տարեկան տղան` Բենիամինը, նամակ է գրել Հայոց բանակին: Երբ ես տեսա երեխայի ձեռքով գեղեցիկ ձևավորված ծրարը և կարդացի դրանում եղած նամակը, իսկույն որոշեցի ներկայացնել այն բոլորին: Հուզիչ էր տեսնել այս փոքրիկ տղայի ստեղծագործական մոտեցումը իր նամակին և բացահայտել այն խորը ասելիքը, խորը «մեսիջը», որն առկա է դրա բովանդակության մեջ: Իհարկե, առաջին հերթին ես խնդրեցի իմ ընկերոջը թույլ տալ ներկայացնելու, հրապարակելու իր տղայի նամակը և միայն նրա բարի թույլտվությունը ստանալուց հետո որոշեցի գրել այս հոդվածը:

«Dasaran.am» կրթական ծրագիրը և «Նոր սերնդի դպրոց» հասարակական կազմակերպությունը Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարության հետ համագործակցությամբ շուտով կներկայանան նոր նախաձեռնությամբ՝ «Dasaran.am-ը պատրաստվում է ծառայության» խորագրով: Նախաձեռնության նպատակն է «Dasaran.am» կրթական հարթակի միջոցով դպրոցների աշակերտների շրջանում բարձրացնել ՀՀ զինված ուժերի մասին իրազեկության աստիճանը՝ խթանելով բանակ-հասարակություն կապը դպրոցից սկսած:

Չկայ աւելի գեղեցիկ զգացում, քան ծառայել բանակին եւ բանակին ծառայելու ընդմէջէն մասնակից դառնալ հայրենի սուրբ հողի եւ սահմաններու պաշտպանութեան եւ ամրապնդման։ Սա գերագոյն ուրախութիւն եւ զգացողութիւն է, մանաւանդ մեզ` հայերուս համար բանակի ծառայելը կրկնակի պարտականութիւն եւ պարտաւորութիւն է. չէ որ Հայաստանը իր աշխարհագրական դիրքին պատճառով գրեթէ ոչ բարեկամ (այլ որակում չտալու համար) երկիրներով շրջապատուած է։ Եթէ մենք տէր չըլլանք մեր երկրին, ապա օտարը երբէք այդ ընելու տաղտղուկը յանձն պիտի չառնէ։ Հաւանական պատերազմի ընթացքին մեր բանակի մարտունակութեամբ, զգօնութեամբ եւ պատրաստուածութեամբ է, որ նախ յարգանք պարտադրես թշնամուն, ապա նաեւ քու դաշնակիցին, որպէսզի ի հարկին քեզ օգտակար ըլլայ։

Ամուսիններ Գնել Հակոբյանի և Սուսաննա Թովմասյանի հետ ծանոթացել եմ տարիներ առաջ։ Առիթը ՀՕՄ-ի Դավթաշենի մասնաճյուղի ատենապետուհու (Սուսաննայի) նախաձեռնած հերթական միջոցառումն էր՝ Արցախյան պատերազմի հերոսական ճակատամարտերից մեկի հոբելյանական տարեդարձի հիշատակությունը Սունդուկյան թատրոնում։ Հետո… այդ ընտանիքի հետ շփումները դարձան պարբերական, որովհետև պարզվեց՝ ազատամարտին մասնակցել են և՛ ընտանիքի հայրը՝ Գնել Հակոբյանը, և՛ մայրը՝ Սուսաննա Թովմասյանը, և՛ փեսան՝ Արթուր Օվչյանը։
Հակոբյանների ընտանիքի հյուրընկալությունը վայելելիս այնպիսի զգացողություն եմ ունենում՝ ասես ժամանակը կանգ է առել, ասես հենց նոր են ավետել Արցախի ազատագրության լուրը, ասես հենց նոր են կրակել վերջին հաղթական փամփուշտն, ու ռազմիկները դեռ չեն հանել զինվորական կոմուֆլյաժը…

Երբ մենք աշխարհ ենք գալիս, առաջին բանը, որ տեսնում ենք, պատկերն է, ձևը, գույնը… Մենք անընդհատ տեսնում ենք։ Ոչ միշտ ենք երաժշտություն լսում կամ դիտում որևէ պարողի, բայց ամեն վայրկյան տեսնում ենք։ Խոհանոցի սեղանին «նատյուրմորտ» է, պատուհանից դուրս «պեյզաժ» է… Գույն է, ձև է, պատկեր է… Դա է պատճառը, որ մենք այդքան մոտ ենք նկարչությանը։

Այսօրվա գերխնդիրն Արցախի անկախության ճանաչումն է: Դա սոսկ տարածք չէ, որի համար պայքարում ենք, հայրենիք է: Արցախը մեզ տվել է համահայկական խնդիրների լուծման բանալին, այն է` պայքարելու կամք, միասնականություն, տոկունություն: Արցախն այժմ համահայկական խնդիրների լուծման կիզակետն է, և նրա անվտանգության ապահովումը յուրաքանյուրիս պարտականությունն է: Ձգտելու ենք մեր բանալին ամուր պահել մեր ձեռքերում և փոխանցել հաջորդ սերունդներին: