Բանակ և հասարակություն
Հարգելի՛ խմբագրություն, ձեր թերթի միջոցով ցանկանում եմ շնորհավորել ազգային բանակում ծառայող զինվոր թոռանս` Գեւորգ Սահակյանի ծննդյան 20-ամյակը:
Իմ սիրելի Գեւորգ բարի,
Տարեդարձդ շնորհավոր լինի,
Ապրես ուրախ հարյուր տարի,
Ոտքդ երբեք չառնի քարի,
Կյանքիդ ուղին միշտ հարթ լինի
Բացվող օրդ երջանկություն քեզ պարգեւի:
«Երիտասարդության կամք» երիտասարդական հասարակական կազմակերպությունն իր հերթական ռազմահայրենասիրական միջոցառումն անցկացրեց Վայոց ձորի մարզի Չիվա գյուղում` նվիրված ՀՀ Անկախության 22-ամյակին: Միջոցառմանը մասնակցում էին կազմակերպության երևանաբնակ երիտասարդները, Արցախյան պատերազմ անցած ազատամարտիկներ` կինոռեժիսորներ Սամվել Թադևոսյանն ու Ռուբեն Հովհաննիսյանը, Գուսան Հայկազունն ու «Հայկազունք» համույթը:
«Ահա քանի տարի Սարդարապատի հերոսամարտի օրը մենք ազգովին նշում ենք և մեր ազգային ու պետական կարևորագույն տոներից մեկը համարում, բայց այդ հաղթանակը կռած զինվորների և հասարակ շինականների աճյունները դեռ սփռված են մինչև Ապարան ձգվող ռազմաճակատի ամբողջ երկայնքով, ասել է թե` անհայտ են նրանց գերեզմանները, նրանց անունները…»,- բարձրաձայնում է զինղեկն ու երեկվա ազատամարտիկը:
Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը զորամաս կատարած այցի ընթացքում հանդիպեց նաեւ մեր համայնքի հասարակության եւ ղեկավարության հետ: Այդ հանդիպման ժամանակ ես որպես համայնքի ղեկավար մի շարք հարցեր բարձրացրի, որոնք գյուղի համար ունեին եւ՛ կենսական նշանակություն, եւ՛ նպատակամղված էին երիտասարդներին գյուղում պահելու, ամրացնելու խնդիրներին:
Ազատագրումից ի վեր Քարվաճառի բնակիչները առաջին հերթին երազել են բարեկարգ ճանապարհ ունենալու մասին, առաջնորդվելով այն պարզ տրամաբանությամբ, որ եթե ճանապարհ կա, ուրեմն կյանք կա, իսկ եթե ճանապարհներ են կառուցվում, կյանքն էլ կլավանա, ապրուստն էլ։ Իմ զրուցակիցներից մեկը, որն այստեղի հնաբնակներից է, շատ դիպուկ նկատեց. եթե ճանապարհ կա, ուրեմն գնալ-գալ կլինի, փոխադարձ շփումներով կյանքը կլավանա, մարդիկ կզարգանան, բնակչության կենսամակարդակն էլ կբարձրանա։
Հարգելի խմբագրություն
Որդիս` Վարդան Մարտունի Պապիկյանը, 2011թ.-ի նոյեմբեր անսին զորակոչվել է հայկական բանակ: Անչափ ուրախ եմ ու հպարտ, որ որդիս հայոց բանակի զինվոր է, մեկ-երկու ամսից կավարտի ծառայությունը և կշարունակի ուսումը ԵՊՀ արևելագիտության ֆակուլտետում: Ամենակարևորը` չի կոտրվել որդուս ոգևորությունը, որ կար ծառայության մեկնելիս:
Մեր պապերի, հայրերի ու ավագ եղբայրների արյան գնով 22 տարի է՝ վայելում ենք անկախությունն ու ապրում խաղաղ երկնքի տակ: Մեր սուրը փառաբանվեց մեր բազկի ուժով, բայց այն դեռ պատյանում չէ, պատրաստ է դիմակայելու սրով եկողին, մշտապես հիշեցնելով, որ Հայաստան աշխարհի սահմանն անցնում է մեր սրտի միջով: Իսկ այդ սահմաններն այսօր պահում են մեր հաղթանակած բանակի զինվորներն ու սպաները: Եվ գիտակցելով ձեռք բերված արժեքները` մենք պետք է դաստիարակենք ազգային գաղափարախոսությամբ ու պետականամետ մտածելակերպ ունեցող սերունդ, որն ի զորու կլինի տեր կանգնել և շենացնել մեր Հայրենիքը, փոխարինել այսօրվա Հայրենիքի պաշտպանին: