Քաշաթաղի շրջկենտրոն Բերձորում շուտով կտոնվի քաղաքի ազատագրման 21-րդ տարեդարձը: Հայ ազատամարտիկը կարողացավ ազատագրել հայրենի երկիրը և Արցախը միավորել մայր հայրենիքին: Այսպիսով՝ մենք ևս մեկ անգամ ապացուցեցինք աշխարհին, որ ինչպիսի ոճիր էլ իրականացվի հայ ազգի նկատմամբ, միևնույն է՝ մենք գոյատևելու ենք, հզորանալու ենք և հաղթելու ենք: 20-րդ դարասկզբին կատարվածի վրեժն ինչ-որ տեղ հանեցինք դարավերջին, երբ միասնական էինք ու վճռական: Եվ ազատագրված մեր շրջկենտրոնում նույնպես կայացավ Հայոց Մեծ եղեռնի մոտ 2 միլիոն անմեղ նահատակների ոգեկոչման ջահերթ, որը կազմակերպել էր շրջվարչակազմը:

Ինչ-որ տարօրինակ օրինաչափությամբ Եռաբլուր կատարած այցելություններիցս գրեթե յուրաքանչյուրը մի գեղեցիկ ու տխուր, միևնույն ժամանակ ոգեշնչող ու ապագայի հանդեպ հավատ ներշնչող պատմության ստեղծման առիթ է դառնում: Պատմություններ, որոնք գրված են միայն սրտումս, բայց դրանցից մեկն ուզում եմ պատմել նաեւ ձեզ, որպեսզի տեսնեք, թե ինչպիսին են մեր հերոսների ծնողները: Նրանցից շատերը ոչ պակաս հերոս են, որոնց մասին մենք գրեթե ոչինչ չգիտենք:

Բանակ-հասարակություն փոխադարձ կապի ամրապնդմանն էին ուղղված ապրիլի 15-ին Ազգային ժողովում տեղի ունեցած խորհրդարանական լսումները: Դրանց նախաձեռնողը ՀՀ ԱԺ պաշտպանության, ազգային անվտանգության և ներքին գործերի մշտական հանձնաժողովն էր: Լսումներին մասնակցում էին ԱԺ պատգամավորներ, պետական կառավարման տարբեր մարմինների, միջազգային և հայաստանյան հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, հայ և օտարերկրյա փորձագետներ, լրագրողներ։ Խորհրդարանական լսումների առաջին նիստում ներկայացվեցին ինստիտուցիոնալ տեսանկյունն ու բարեփոխումների առաջնահերթությունները, իսկ երկրորդ նիստում՝ քաղաքացիական հասարակության տեսանկյունը։

Որպես զինվորական՝ ես պարտավոր եմ առանց վիճարկելու կատարել կառավարության որոշումները, իսկ որպես մարդ, որպես քաղաքացի՝ կցանկանայի, որ 18 տարին լրացած բոլոր պատանիների համար ստեղծվեին մեկնարկային հավասար հնարավորություններ։ Կա նաև մեկ այլ խնդիր. 21-22 տարեկան պատանու համար հոգեբանորեն դժվար է ծառայել 18 տարեկանների հետ, առավել ևս՝ 18 տարեկան սերժանտի հրամանատարության ներքո։ Այդուհանդերձ, ինձ համար ամենակարևորը երևույթի բարոյական հնչերանգն է՝ հայրենիքի պաշտպանելու պարտքի առաջ բոլորը հավասար են, հայրենիքի պաշտպանության գործին ստորադասվում է ամեն ինչ։

Արցախյան պատերազմի մասնակից, մահապարտների «Արծիվ» գումարտակի մարտիկ Աղասի Կարապետյանը ապրիլի 7-ին ֆեյսբուքյան իր էջում ընթերցողներին էր դիմել օգնության խնդրանքով. «Այսօր` իմ ծննդյան օրը, որը համընկնում է Մայրության և գեղեցկության տոնի հետ, կարծես կրկնակի տոն պետք է լիներ ընտանիքիս ու հատկապես մորս համար, բայց, ցավոք, …հայտնվել եմ մի իրավիճակում, որից չեմ կարողանում միայնակ ելք գտնել:

Զինված ուժերում բժիշկը ոչ միայն որակավորում ունեցող մասնագետ է, այլ նաեւ պայքարող ճակատային զինվոր է՝ հանուն առողջության։ Իսկ զինվորին բուժելը, առողջացնելն ու պայքարելը նրա կյանքի համար հերոսություն է։ Ուստի ես ուզում եմ այսօր իմ շնորհակալական խոսքն ուղղել Կենտրոնական կայազորային հոսպիտալի վնասվածքաբանության բաժնի ողջ անձնակազմին՝ գլխավորապես բաժնի վարիչ, մայոր Լևոն Մերուժանի Ժամագործյանին, որը վիրահատեց և ոտքի կանգնեցրեց իմ որդուն։

Բենիամին պապս լուռ մարդ է, այնքան լուռ, որ կողքից նայողին կամ նրան լավ չճանաչողին տխուր, անսահման տխուր մարդ կարող է թվալ։ Մարդկանց հետ քիչ է խոսում, տնեցիների հետ՝ նույնպես։ Գուցե շատ է հոգնում, կամ էլ թե չէ մտածում է, որ իր շուրջն ամեն ինչ փոխվել է, և հիմա իրեն այլևս հասկացող չկա… Թերևս իրավունք ունի այդպես մտածելու. նրա երիտասարդ տարիների ընկերները, պատերազմական օրերի զինակիցները վաղուց չկան։ Ինքն արդեն 88 տարեկան է և, բնականաբար, իրեն շատ միայնակ է զգում։