Ռազմահայրենասիրական ոգով են դաստիարակվում ԼՂՀ Քաշաթաղի շրջանի Տիգրանավանի Պ. Ղևոնդյանի անվան միջնակարգ դպրոցի սաները: Այս դպրոցում սովորում է ընդամենը 34 աշակերտ, 7 համակազմ դասարաններով: V – XII բոլոր դասարանները անվանակոչված են հերոսների անուններով` Աշոտ Ղուլյանի, Մոնթե Մելքոնյանի, Քրիստափոր Իվանյանի, Վազգեն Սարգսյանի, Յուրա Պողոսյանի:

Օրերս բացում եմ Ձեր թերթի կայքէջը, կարդում եմ «Ընկերոջս, Բրոդսկու և հայրենիքի մասին» էսսեն ու ակամայից քարանում եմ` հերոսի մեջ ճանաչելով ինձ, թեև հեղինակն իմ անունը ոչ մի անգամ չի հիշատակում: Հեղինակի` Գևորգ Ասատրյանի՝ օտար ափեր ճամփած ընկերը ես եմ… Եվ այդ օրից անցել են երկու տասնամյակից էլ ավելի տարիներ… Վաղուց այդպես չէի հուզվել… Ընկերոջ ձեռքով արձակված նետը դեռ երբեք այդպես խորը չէր խոցել սիրտս… Նա ընտրել էր զենքերից ամենահզորը` սերը… Նա ինձ պատմում էր իմ գյուղի, իմ հայրենի տան մասին, իմ խաղողի որթերի, մեր դաշտերի, մեր երիտասարդ օրերի Երևանի փողոցների ու մեր անվերջանալի զրույցների մասին… Եվ այդ ամենը ես իմ աչքերով էի տեսնում… Այո՛, օտարությունն ինձ կոփել է, ուժեղացրել, բայց սիրտս առաջվա պես չափազանց փխրուն է հայրենիքիս նկատմամբ…

Նախնական զինվորական պատրաստության առարկայի դասավանդումը պատանիներին տալիս է անհրաժեշտ ռազմական նախնական գիտելիքներ, և պատանիները, որպես ապագա զինվորներ, ձևավորվում են դպրոցում, կայանում զորամասում։
Համաձայն 105 ավագ դպրոցի ՆԶՊ առարկայի աշխատանքային պլանի՝ օրերս նախատեսված էր այցելություն զորամաս։
Ծանոթությունը զորամասին սկսվեց հսկիչ – անցագրային կետից։ Մի խումբ պատանիների և աղջիկների համար դասը բացառիկ հնարավորություն էր ականատես լինելու զորամասի առօրյային, ներքին ծառայությանը՝ սկսած օրապահի և հերթապահի, ժամապահների գործունեությունից։

Հայրն ու մայրն առաջին ուսուցիչներն ու դաստիարակներն են: Նրանցից է կախված, թե երեխան ինչպես կգա դպրոց, և բարոյական ինչպիսի արժեքներ դրված կլինեն նրա հոգու մեջ: Ծնողը` որպես ավագ սերնդի ներկայացուցիչ, երեխաներին պետք է հաղորդի իր նախնիներից ժառանգած ուժն ու ավյունը: Ազնիվ ու հայրենասեր երիտասարդները կյանք են մտնում այն ընտանիքից, որտեղ իշխում են կարգուկանոնը, բարոյականությունը, պատվասիրությունը ու հայրենասիրությունը: Ոչ մի ուսուցիչ, որքան էլ տաղանդավոր լինի, դաստիարակության գործում չի կարող փոխարինել ծնողին:

«Սիրելի՛ զինվոր, քո երկամյա չարչարանքը մեր ժողովրդի խաղաղ կյանքն արժե: Ես հավատում եմ քո արիությանն ու տոկունությանը: Եվս մի քանի տարի, եւ ես կկանգնեմ քո տեղը եւ կշարունակեմ քո գործը: Ես հավատում եմ, որ պատվով կկատարես հայրենիքի հանդեպ պարտքդ մինչեւ փոխարինելու գամ քեզ: Մենք բոլորս երդվյալ զինվորներն ենք այս սուրբ հողի: Արցախ աշխարհի սահմանները հայ զինվորի արյամբ են գծվել, որը պահպանելն ու պաշտպանելը բոլորիս սրբազան պարտքն է: Ես համոզված եմ եւ հավատում եմ, որ մեր հայրենիքի պաշտպանության դժվարին ու վսեմ գործը հուսալի ձեռքերում է»:

«Սիրելի՛ աշակերտներ, անչափ ուրախացանք եւ մի փոքր էլ հուզվեցինք` ստանալով ձեր նամակը: Մենք մշտապես կապ ենք պահում մոտակա դպրոցների աշակերտների հետ, փորձում օգտակար լինել նրանց: Մեզ նաեւ հաճախ են այցելում մայրաքաղաքի դպրոցների աշակերտները: Գուցե մի օր էլ բախտ վիճակվի ձեզ հյուրընկալելու մեր զորամասում, որտեղ դուք ավելի լավ պատկերացում կկազմեք զինվորական առօրյայի մասին:

Գևորգը տասնչորս տարեկանում անդամագրվեց ՀԱԲ-ին, տասնհինգ տարեկանում արդեն դիրքապահ էր, տասնվեցում մարտական առաջին փորձառությունը ստացավ, տասնյոթ տարեկանում իր երկիրը պաշտպանող կամավորական էր, իսկ տասնութում արդեն մարտարվեստի իր գիտելիքներն էր փոխանցում զինակից ընկերներին։
Գևորգ Գևորգյանին անուն-ազգանունով գուցե քչերը ճանաչեն, տեղը չբերեն, թե ում մասին է խոսքը, սակայն բավական է հուշես` ՀԱԲ-ի «ռազվեդկի գիժ» Գևորգին, անմիջապես վրա կտան՝ «դե, ըտենց ասա, էլի, կարգին կռվող է, քաջ ու համարձակ, իսկական խենթ…»: