Ես չորս զավակ ունեմ՝ երեք աղջիկ և մեկ տղա։ Փոքրը տղաս է՝ Միքայել Հաջիևը, որն այժմ ծառայում է բանակում։ Զորամասից շնորհակալագիր ենք ստացել՝ «Ձեր որդին աչքի է ընկնում ազնվությամբ, բացառիկ կարգապահությամբ, կամքի ուժով։ Դուք իրավամբ կարող եք հպարտանալ ձեր զավակով»։ Ծնողի համար չկա ավելի մեծ հպարտություն, քան իր զավակին ուղղված գովասանքը։

Ես երեք զավակ ունեմ՝ Հրաչյա, Հրաչուհի, Սասուն։ Հրաչյաս արդեն զինվոր է։ Կարծես երեկ լիներ, որ ինքն իր համար փայտից զենք էր սարքում, ու ընկերների հետ գնում էր մեր տան մոտակա անտառը կռիվ-կռիվ խաղալու։ Ծառերի վրա տնակներ էին սարքում, ու սիրտս տագնապում էր՝ հանկարծ ցած չընկնի։ Հիմա էլ է սիրտս տագնապում՝ զինվոր է որդիս։ Մանկական փայտե հրացանի փոխարեն էլ ձեռքին իսկական զենք է ու պաշտպանում է մեր հողն ու ջուրը, ինձ ու քեզ, բոլորիս։ Երեկ մենք էինք ամեն րոպե հսկում նրանց անվտանգությունը, իսկ այսօր նրանք սահմանին մեր անվտանգությունն են հսկում, մեր խաղաղությունը։ Է՜, ժամանակը, իրոք, արագ է թռչում։ Երբ որդուս առաջին անգամ տեսա զինվորական համազգեստով, տարօրինակ զգացում ունեցա՝ ուրա՞խ էի, տխո՞ւր, հուզվա՞ծ, հպա՞րտ, չգիտեմ էլ։

«Եվրոֆոլկ-2012» փառատոնին ներկա լինելու առիթով Բուլղարիայի Բուրգաս քաղաքում վերջերս հանդիպեցի տեղաբնակ հայերի հետ։ Հայաստանից փառատոնին մասնակցում էին Երևանի Ա.Տիգրանյանի անվան երաժշտական դպրոցի սաները, որոնք փայլուն հանդես եկան և ստացան ոսկե մեդալ՝ գրավելով առաջին տեղը։ Այնուհետև այցելեցինք Վառնա։ Տեսանք զորավար Անդրանիկի կիսանդրին՝ տեղադրված հենց իր անվան հրապարակում, ինչպես նաև տունը, որտեղ ապրել է զորավարը։ Ափսոս, տանը մոտենալ չկարողացանք, քանի որ ցանկապատված էր և գտնվում էր փակի տակ։ Այցելեցինք նաև Վառնայի հայկական եկեղեցի։ Այստեղ հանդիպեցինք տեղաբնակ հայերի։ Զրույցի բռնվեցինք Շուշիկ Սիմոնյանի հետ։

Քիչ չեն այն զորամասերը, որոնցում իրենց մեծ ներդրումն ունեն մեր ազատամարտիկները և, որպես հրամանատարներ, իրենց ուսերին են կրում բանակի պատասխանատու, պատվաբեր գործը: Իհարկե, հեշտ չէ նրանց գործը, բայց նրանք անում են սիրով ու մեծ պատասխանատվությամբ, նրանք դաստիարակում ու կրթում են մեր զինվորին, վարժեցնում զինվորական բարդ, բայց և հայրենասիրական գործին։ Պարզապես հպարտություն ու պատիվ է ծառայել մի զորամասում, որի հրամանատարական կորիզը պատերազմի թոհուբոհով անցած, կյանքի արժեքն իմացող, հայրենիքն ամեն ինչից վեր դասող մարդկանցից է կազմված, մարդիկ, որոնք իրենց կյանքը նվիրել են հայոց բանակին, մեր երկրի պաշտպանությանը և այսօր էլ անձնվիրաբար շարունակում են իրենց վեհ գործը` այն փոխանցելով երիտասարդ սերնդին:

Բերձորից դեպի Քարվաճառ ձգվող մայրուղին անցնում է Հակարի գետի ու նրա ձախակողմյան վտակ Շալուայի աջ ափով՝ ոլորաններ գծելով անտառապատ ձորերում ու լեռնալանջերին: Նույն ճանապարհը տանում է նաև Բերձորից մոտ 40կմ հյուսիս ընկած պատմական Արտաշավի գյուղը, որտեղ միջնադարում նույնիսկ Ավետարան է գրվել, նորոգվել, հավանաբար ունեցել է եկեղեցի, որը հիմնովին ավերվել է խորհրդային շրջանում: Տարածքի ազատագրումից հետո փոստի և այլ շինությունների պատերի մեջ հայտնաբերվեցին խաչքարերի ու տապանաքարերի բազում կտորներ, որոնք հետագայում հանվեցին պատերի միջից և այժմ դրված են գյուղի կենտրոնում:

ՀՕՊ զորամասում է ծառայում Երևանի N 156 դպրոցի շրջանավարտ, Հայաստանի ագրարային համալսարանի տնտեսագիտության ֆակուլտետի 3-րդ կուրսի ուսանող, պարտադիր ժամկետային զինծառայող, սերժանտ Մարտին Նարեկի Շահինյանը։
Ներկայացնում ենք Մարտինի տատիկի՝ Երևանի N 156 դպրոցի երկարամյա մանկավարժ, այժմ կենսաթոշակառու Վեներա Հարությունյանի նամակ-շնորհավորանքը թոռան ծննդյան օրվա կապակցությամբ։
-Մարտին ջան, բարի լույս։ Այսօր հոկտեմբերի 3-ն է, քո ծննդյան օրը։ Դու դառնում ես 20 տարեկան։ Մարտին, իմ սիրասուն, առաջնեկ թոռնիկ, այժմ դու հայրենիքի զինվոր ես, հայրենյաց նորօրյա պաշտպան։ Պապիկդ, որի պատվարժան անվանակիցն ես դու, հայրդ, մայրդ, քույրիկդ, ես, քեզ ճանաչողները հպարտ ենք քեզնով։

Հարգելի «Հայ զինվոր»
Վերջերս Գեղարքունիքի մարզի Վահան գյուղի հուշահամալիրում նշվեց Վահանի սահմանահատվածի պաշտպանության ժամանակ զոհված քաջորդիների Հիշատակի 20-րդ տարելիցը։
Արծվաշենի տեղահանության օրերին նահատակվեցին նաև Հայաստանի տարբեր շրջաններից եկած մեր սահմանը պաշտպանող քաջորդիները։ Փառապանծ այդ տղաներից 12-ը Վանաձորի մոտոհրաձգային-դեսանտային գնդի տղաներն էին, որոնք իրենց կյանքով ապահովեցին խաղաղ բնակչության դուրսբերումը (1992թ. օգոստոսի 4-ից 8-ը) կրակի գոտուց (գնդի հրամ.՝ գնդապետ Ալեքսանդր Թազագուլյան)։