Ալվարդ Ավագի Կոստանյանը Արցախյան պատերազմի տարիներին կամավորական ինքնապաշտպանական ջոկատների կազմում ակտիվորեն մասնակցել է Հայաստանի սահմանամերձ շրջանների պաշտպանական մարտերին։ Նա եղել է «Ադանա» ջոկատից (հրամանատար Անդրանիկ Ջուլհակյան), որը 1990թ. դիրքավորված էր Տավուշի շրջանում, 1991-92թթ. Իջեւանի եւ Նոյեմբերյանի, 1992-93թթ.` Երասխի, Կոռնիձորի, Գյուլիբերդի տարածքներում: Մարտական գործողությունների ընթացքում, դժվարին ու վտանգավոր պայմաններում Ալվարդն ապահովում էր մարտիկների սնունդը, ու կացարանի և խրամատների, բլինդաժների մաքրությունը: Իր ջերմեռանդ ու նվիրված ծառայության շնորհիվ վայելում էր հրամանատարների եւ հերթափոխի տղաների անկեղծ հարգանքն ու սերը։

Վարդան Հովհաննիսյանը 1978թ. առաջին անգամ ոտք դրեց Երեւանի թիվ 142 միջնակարգ դպրոց: Սովորում էր բարձր գնահատականներով: Իր ազնիվ բնավորությամբ սիրելի էր բոլորի համար. «Օրինակելի վարք եւ բարձր առաջադիմություն ուներ: Ես Վարդանին դասավանդում էի ռուսաց լեզու, եւ երբ մտնում էի դասարան, ու հայացքս Վարդանի հայացքին էր հանդիպում, անկախ ինձնից զգաստանում էի. աննկարագրելի վեհություն կար նրա աչքերում:

Ես` զոհված ազատամարտիկ Ռաֆայել Սիմոնյանի մայրս, ու նաև երկու զինվորի տատիկս, ի սրտե շնորհավորում եմ ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանին, պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանին և հանձին նրանց` մեր զինված ուժերի ամբողջ անձնակազմին` Ազգային բանակի 20-ամյա տարեդարձի առթիվ։ Շնորհավորում եմ բոլորին` գեներալից մինչև նորակոչիկ զինվոր: Մայրական օրհնանքս ձեզ, սիրելի՛ զինվորներ, աղաչանքս է Աստծուն, որ ձեզ օգնական լինի, որ ծառայեք խաղաղ երկնքի տակ ու պահպանեք ոչ միայն մեր հայրենիքը, այլև ձեզ` հայոց բանակը։ Պահպանեք, քանի որ մենք՝ մայրերս, թանկ ենք վճարել բանակի կայացման համար։

Մեր պատմությունը Նոյ նահապետից՝ աղավնու ճախրանքով, խաղողի շիվով է սկսվել ու շարունակվում է արդեն հազարամյակներ շարունակ: Այն գրվել է մագաղաթի, վանքերի սրբատաշ քարերի վրա, որին պակասում էր մի կարեւոր բան… Եվ մենք գրեցինք մեր նորօրյա պատմության հաղթանակի էջը…

Երևանի պետական համալսարանի «Երիտասարդ համալսարանականների միավորում» կազմակերպության նախաձեռնությամբ և պաշտպանության նախարարության աջակցությամբ հունվարի 16-ին Եռաբլուրում մեկնարկեց հայկական բանակի 20-ամյակին նվիրված` «Բանակը մենք ենք» միջոցառումների շարքը: Երիտասարդ համալսարանականներն ի հիշատակ զոհված ազատամարտիկների` կազմակերպեցին մոմավառություն և մոմերով գրեցին «Բանակը մենք ենք»:

Սիրած աղջկան այսօր նամակ կարելի է ուղարկել ինչպես փոստով, այնպես էլ համացանցով: Պետք է միայն սիրած էակին ուրախացնելու ցանկություն ունենալ:
Իսկ ի՞նչ գրել: Առաջին հերթին` նրա հանդեպ ձեր տածած սիրո մասին: Գրեք անկեղծ ու սրտանց, որպեսզի ձեր նամակը բարձրացնի նրա տրամադրությունը, ուրախություն եւ հույս պարգեւի: Դուք կարող եք գրել բնության գեղեցկության մասին, ծաղիկների, դաշտերի, ջրերի… Բայց անպայման շեշտեք, որ այդ գեղեցկությունն ամբողջությամբ տեսանելի է միայն սիրահարված մարդուն, իսկ դուք այնքա՜ն սիրում եք նրան:

Տղաս զորակոչվեց նոյեմբեր ամսին։ Քառասունհինգ օր հետո իմացա, որ երդման արարողությունն է, ու ընկերոջս հետ մեկնեցի զորամաս։
Ձմեռային պայծառ-արեւոտ օր էր, ճանապարհը՝ բարեկարգ, տրամադրություններս՝ բարձր։ Ամեն բան կարծես նպաստում էր մեր զվարթ ընթացքին։ Ճանապարհին, գետի եզերքին՝ կամրջի մոտ, խնդրում եմ ընկերոջս կանգնեցնել մեքենան։ Հիշողության անիվը ինձ ետ է տանում։ Այստեղ էր, այս կամրջի տակ, գետը անցնելիս թրջվեցին ոտքերս, աշուն էր, ցուրտ. հենվեցի ժայռին, քամեցի գուլպաներս, հագա ու շարժվեցի առաջ։ Հրանոթները թնդում էին, պիտի արեւածագից առաջ մտնեինք Լաչին։