«Այդ հաղթանակները մեզ ոգեղեն սնունդ են տվել, կոփել մեր ազգային ինքնագիտակցությունն ու պայքարելու կամքը, մղել սխրագործությունների, դարձրել մեկ միասնական բռունցք՝ պատրաստ ամեն վայրկյան մահվան դատավճիռ կայացնելու նրանց համար, ովքեր կփորձեն թեկուզ մեկ ակնթարթ խաթարել ազգի անդորրը, ոտնձգություն կատարել նրա նվիրական արժեքների նկատմամբ։
…Եվ եթե մորը կորցրած զավակը որբ է, ապա հայրենիքից հեռու մարդը նման է քամուց քշված տերևի, որ ամեն անգամ բնության քմահաճ վերաբերմունքով քշվում է մի վայրից մյուսը։

Ծնվել եմ 1958 թվականի հունվարի 6-ին, Երեւանում։ Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո զորակոչվել եմ խորհրդային բանակ։ Մասնագիտությամբ ավտոմեխանիկ եմ, սակայն չկա կենցաղում կիրառվող մի արհեստ, որին չտիրապետեմ։ Ինչ անում եմ՝ անում եմ սիրով։ Տունը հիմքից մինչեւ վերջ կարող եմ կառուցել, այգի տնկել, ծաղկանոց ստեղծել, այդ ամենը ճաշակով ձեւավորել։ Ընկերներս, մտերիմներս իմ կատարած գործի մեջ արվեստ են տեսնում, եւ դա ինձ միշտ ուրախություն է պատճառել, դրանից հոգեկան բավարարվածություն եմ ստացել։

«Հին է հայրենիքս՝ հայոց աշխարհը, նրա լեռներն ու քարափներն են մեզ տվել իրենց կարծրությունը, որ մեր հոգում համառություն ու համբերություն են դարձել։ Քաջարծիվ հայի արյունն է հոսում իմ երակներում։ Եվ ես պարտք եմ քեզ, իմ հա՛յ ժողովուրդ, պարտք ունենք հայրենիքի նկատմամբ։ Եվ պատմության դասերը յուրացրած ու ոգեւորված՝ հպարտորեն գնում եմ պարտքս կատարելու։ Ավարայրի դասերով, մերօրյա հերոսների ջանքերով հառնեց անկախ Հայաստանս, որի խաղաղությունը այսօր զինվորի ձեռքերում է։ Մաքառումների միջով անցած, զրկանքներ կրած հայի ուժն ու ոգին է բանակը։ Եվ այդ բանակի զինվորն եմ ես ու պատրաստ եմ ցանկացած զոհաբերության։

…Նրանք, ովքեր իրենց կյանքով փրկագնեցին սեփական հայրենիքում, սեփական ազատ, անկախ երկրում արժանապատիվ ապրելու մեր իրավունքը, զոհվելուց հետո մնացին մեր կողքին՝ մեզ դարձրին իրենց սխրանքի, զոհողության, հիշատակի պարտապանը։ Նրանք չէին կարող հեռանալ, նրանք չէին կարող կիսատ թողնել իրենց գործը, չէին կարող մնալ կեսճանապարհին ու չկառուցել իրենց երազած Հայաստանը։ Ու վերածնվեցին ապրողներիս մեջ՝ ում համար թանկ էին, ովքեր չէին կարող հաշտվել անպարագրելի կորստի հետ։ Ու նրանց չգոյությունը հերքելով՝ շարունակեցին ապրել նրանց ընդհատված կյանքը։ «Կարոտի կանչ» հասարակական-բարեգործական կազմակերպության նախագահ Անահիտ Սարգսյանի որդին՝ Սերոբ Հանեյանը, հերոսաբար զոհվեց հայրենիքի սահմանները պաշտպանելիս, երբ ընդամենը 19 տարեկան էր։ Նա չկա ֆիզիկապես, բայց նրա հիշատակը մի բաց դուռ է, մի հյուրընկալ շեմ բոլոր նրանց համար, ովքեր կարիք ունեն բարի խոսքի, ջերմության, սիրո ու աջակցության։

Գրող Մկրտիչ Սարգսյանն ինձ հյուրընկալեց իր բնակարանում՝ ջերմ, սրտաբաց, հազար տարվա ծանոթի պես (մինչդեռ առաջին անգամ էինք հանդիպում)։ Արձակագիրը հիվանդ էր (կինը ասաց), սակայն աշխատում էր թաքցնել թուլությունը։ Մեր զրույցի չնչին մասը հոդվածի նյութ դարձավ, որովհետեւ պաշտոնական հարցազրույցը րոպեներ անց վերածվեց մտերմիկ զրույցի. գրողն սկսեց զանազան հուշեր ու զվարճալի պատմություններ պատմել՝ կապված Շիրազի, Սիլվա Կապուտիկյանի, Մարո Մարգարյանի եւ շատ այլ գրողների ու արվեստագետների հետ։

Արդեն մի քանի տարի է` Աբովյան քաղաքի թիվ 5 դպրոցը կրում է զոհված ազատամարտիկ, «Արցախ» գնդի հրամանատար, նույն կրթական հաստատության շրջանավարտ Նիկոլայ Վանյանի անունը: Մարտի 31-ին ազատամարտիկը կդառնար հիսուն տարեկան: Այդ օրը դպրոցում հանդիսավոր արարողություն կազմակերպվեց, բացվեց Նիկոլայ Վանյանի կիսանդրին: Միջոցառմանը մասնակցեց նաև ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը: Կարևորելով նմանատիպ միջոցառումների անցկացումը` նախարարը մասնավորապես ասաց.

«Հայոց Արծիվներ» հայրենասիրական հասարակական կազմակերպությունը, ուղենիշ ունենալով «Հայոց պետականություն, Ազգային բանակ, Հայոց Նախագահ» կարգախոսը, սկսել է Հայաստանի Հանրապետության Անկախության 20-րդ տարեդարձին նվիրված միջոցառումների շարք, որոնք նախատեսվում է անցկացնել ՀՀ ՊՆ հինգ բանակային զորամիավորումների զորամասերում, մարզկենտրոններում և գյուղական մեծ համայնքներում:
Միջոցառումնեը մեկնարկեցին ՊՆ 5-րդ բանակային կորպուսից, որտեղ հավաքվել էին «Հայոց Արծիվներ» հասարակական կազմակերպության 56 գրասենյակներից ժամանած 1100 անդամներ` մասնակցելու ռազմահայրենասիրական խոշոր ծրագրին` ծանոթացում զինվորի առօրյային, զինտեխնիկային, կրակային պատրաստության պարապմունք: