Հայրենասիրության մասին գրելիս հոգումս այնքան հույզեր են կուտակվում… Բառերն անգամ տկար են՝ արտահայտելու այդ ամենը: Հայրենասիրությունը այն հարազատ ու վեհ զգացումն է, որն ազնվացնում է մարդուն, փոխում է նրա տեսակն ու էությունը նույնիսկ… Գրեթե մեզ տարեկից՝ տասնութամյա տղաները սեփական երկիրը պաշտպանելու պատրաստակամությամբ են գնում բանակ:

Հիմք ընդունելով Սահմանադրության 136-րդ հոդվածը, ինչպես նաև «Հայաստանի Հանրապետության պետական պարգևների և պատվավոր կոչումների մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքի 5.3-րդ հոդվածի 1-ին մասը, 15-րդ, 17-րդ, 18-րդ, 19-րդ և 21-րդ հոդվածները.

ՀՀ վարչապետ ՆԻԿՈԼ ՓԱՇԻՆՅԱՆԻ հարցազրույցը «Զինուժ» մեդիային

Սահմանամերձ Արենի գյուղում բնակվող Ավետիսյանների ընտանիքում ուսումնական նոր տարվա մեկնարկը յուրովի է տրվում. նրանց կրտսեր աղջիկը՝ Աննան, գերազանց գնահատականներով ընդունվել է ռազմական համալսարան: Մոտոհրաձիգ է դառնալու:

Իմ հայ զինվոր, իմ մեծ եղբայր։
Ես հպարտ եմ քո քաջությամբ,
Քո վեհությամբ, հզորությամբ,
Որ կանգնած ես մեր սահմանին
Ու հսկում ես անդորրը մեր։

Մռավ լեռան ստորոտին, Թարթառ գետի ձախ ափին է ծվարած սահմանամերձ- սահմանապահ Մատաղիսը: Խորհրդային տարիներին, հայտնի էր կաուչուկի, լուցկու, մանրահատակի, հացի գործարաններով: Մատաղիսի դպրոց ուսանելու էին գալիս անգամ շրջակա գյուղերից:

Բարեւ, հայ զինվոր, աշխարհի ամենաուժեղ, ամենաքաջ ու արի զինվոր: