Իմ հայ զինվոր, իմ մեծ եղբայր։
Ես հպարտ եմ քո քաջությամբ,
Քո վեհությամբ, հզորությամբ,
Որ կանգնած ես մեր սահմանին
Ու հսկում ես անդորրը մեր։

Մռավ լեռան ստորոտին, Թարթառ գետի ձախ ափին է ծվարած սահմանամերձ- սահմանապահ Մատաղիսը: Խորհրդային տարիներին, հայտնի էր կաուչուկի, լուցկու, մանրահատակի, հացի գործարաններով: Մատաղիսի դպրոց ուսանելու էին գալիս անգամ շրջակա գյուղերից:

Բարեւ, հայ զինվոր, աշխարհի ամենաուժեղ, ամենաքաջ ու արի զինվոր:

«26 տարի է բատինկա եմ հագնում, առավոտից երեկո սա է՝ հենակետից հենակետ, մեկ առ մեկ հաց ու ջուր հասցնելով անցնում ենք ամբողջ առաջնագիծը, դժվար է, ամեն մարդու բան չէ զինվորական ծառայությունը, ամեն մարդ չի դիմանա, ամեն մարդու բախտ չի վիճակվում գիշերը գլուխը բարձին դնելուց զգալ հոգևոր մեծ ուժը, հոգու հանգստությունը, որ իջնում է վրադ. առաջնագիծը պահող զինվորին հաց հասցնելը սրբազան մի բան է».-Սամսոն Բոլյանը զորամասի պայմանագրային գումարտակի թիկունքի պետն է, ծանոթացանք, երբ մեզ մարտական հենակետեր էր ուղեկցում:

Աշխատասենյակում սպասում եմ Շուլի Հակոբյանին. նա «Մարտական խաչ» երկրորդ աստիճանի շքանշան ունի և գալու է, որ պատմի, թե ինչպես խոցեց մեր հողը մտած ադրբեջանցիների երեք տանկերը, և ինչպես զինվոր տղերքով փակեցին սահմանախախտ հակառակորդի ճանապարհը:

Ռազմական բժիշկներն ու օդաչուները, կապավորներն ու հրետանավորները, հետախույզներն ու հրաձիգները, սակրավորներն ու տանկիստները կանգնած են կողք կողքի: Զինվորականի դժվարին մասնագիտությունը նրանք ընտրել են չորս տարի առաջ, իսկ րոպեներ անց կստանան սպայական վկայականներն ու անվանական դաշույնները: Արդեն գիտեն՝ որտեղ են ծառայելու, եւ պատրաստ են կյանքի նոր փուլին:

Մի քանի ժամից տուն եմ ճանապարհվելու: Իմ ծառայության վերջին օրն է: Քնել չեմ կարողանում: Քանի անգամ եմ պատկերացրել այս օրը, քանի անգամ եմ մտովի դուրս եկել զորանոցից, հրաժեշտ տվել հրամանատարներիս, վերջին անգամ քայլել շարահրապարակով… Բայց այսօր չեմ ուզում գիշերն ավարտվի՝ պառկել եմ իմ զինվորական մահճակալին ու տնտղում եմ շուրջս: