Տղան վատ էր զգում, որ նման ուշադրության էր արժանացել. բոլորը վեր էին կենում, իր կենացն էին խմում, ասում էին բաներ, որ իրեն երբեք չէին ասել, որ իր հետ առնչություն չէին ունեցել: Բայց մայրը բոլորին լսում, հավանաբար նաև հավատում էր: Մերթընդմերթ էլ, իբր խավարտի ափսեները թարմացնելու համար, գնում էր խոհանոց, սրբում էր արցունքները, վերադառնում: Փորձում էր ժպտալ ու շատ դժվար էր ժպտում: Հայրը, հայտնի չէ , մո՞րը, թե՞ ինքն իրեն գոտեպնդում էր:

Բարեւ, Հովհաննե՛ս ջան, իմ զինվո՛ր ջան: Ինչքան արագ է անցնում ժամանակը: Հիմա հայրենիքի պաշտպան ես ու քեզ նման հազարավոր տղաների հետ ամուր ու անսասան ես պահում մեր հողն ու ջուրը:

Իմ երկու որդիներն էլ ծառայել են ազգային բանակում: Ու ես գիտեմ, թե ինչ ապրումներ է ունենում այն ծնողը, որի զավակը կանգնած է առաջնագծում:

Գո՛ռ ջան, դու հիմա Օմարի բարձունքին ես, 3500 մետր բարձրության վրա, որտեղ դու եւ քեզ պես տղաները հայրենիքի սահմաններն եք պաշտպանում՝ ապահովելով մեր հանգիստ կյանքն ու գործունեությունը։ Իմ զինվոր տղա, այսօր դու դառնում ես 20 տարեկան…

Արտակ Համբարձումյանը խաչքարագործ է: Ինքն է այդպես ասում: Իսկ ես նրան կոչում եմ խաչքարարար: Որովհետեւ նրա խաչքարերը գործ չեն, արարում են, ու դուք չեք հասկանա ասածս, մինչեւ չտեսնեք-չզգաք ասեղնագործ, ծաղկանկար նախշերի թովչանքը` մերթ ծեքծեքուն ու թեթեւ, մերթ ծանր ու պինդ…

Ութ տարեկան էի: Ամեն աշխատանքային օր` ժամը 6-ին, անցնում էի ընտանիքիս արարողակարգի հիմնական պարտականության կատարմանը: Միջնեկ քույրս` Կարինեն, տաշտ էր բերում` դնելով այն հատակին փռված սրբիչի վրա: Ավագ քույրս` Ալվարդը, տաք ջուր էր բերում: Իսկ ես իմ փոքրիկ ձեռքերով սկսում էի լվանալ հայրիկիս հոգնած ոտքերը:

Էրիկ ջան, իրարամերժ զգացումներով է լցվել հոգիս` ուրախություն, հպարտություն, տագնապ. ծննդյան տարեդարձդ դիրքերում ես դիմավորելու, առաջնագծում, զենքը ձեռքիդ: