Մայիսյան այս հաղթանակների առթիվ տոնական միջոցառում կայացավ Քաշաթաղի շրջկենտրոն Բերձորում, բնակավայրերում: Առավոտյան մարդաշատ էր Բերձորի Խաղաղության հրապարակը: Այստեղ էին բերձորցիներ, հարևան համայնքների բնակիչներ, հյուրեր:

Ես եմ` զինվորը նաիրյան երկրի,
Դարերից եկած` կանգնած եմ հպարտ:

Հարգարժա՛ն գեներալներ, սպանե՛ր, քաղաքացիական հատո՛ւկ ծառայողներ, զինվորնե՛ր, վետերաննե՛ր եւ կուրսանտնե՛ր,
Ռազմամարզական վարժարանների սանե՛ր,
Սիրելի հայրենակիցներ,

Մենք պահեցինք երկիրը։ Իմ եղբայրը, քո հայրը, մյուսի տղան, չորրորդի ամուսինը՝ մենք։ Պարտվելու դեպքում արդարացումների պակաս չէինք ունենալու։ Երկրաշարժը ավերել էր երկիրը։ Մարդիկ հարազատներ էին կորցրել, վշտահար էին ու կոտրված։ Հազարավոր մարդիկ մնացել էին անտուն ու անօթեւան։ Խանութները դատարկ էին, գործարանները չէին աշխատում, ուտելիք չկար, հագնելիք չկար, հոսանք չկար, տաքություն չկար։

Ապրիլի 13-ին Գորիսի համայնքապետարանի նիստերի դահլիճում տեղի ունեցավ հանդիպում, որին մասնակցեցին Գորիսի համայնքից Արցախյան ազատամարտում և Ապրիլյան պատերազմում զոհված հայորդիների հարազատները, գնդապետ Արարատ Մելքումյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման ենթակա զորամասերից մեկի և Սիսիանի հոսպիտալի զինծառայողները, համայնքապետարանի ենթակա կառույցների, Երևանի «Նորք-Մարաշ» բժշկական կենտրոնի աշխատակիցները, Գորիսի ՏԻՄ ղեկավարության ներկայացուցիչները:

Արցախյան շարժումը, որը վերածվեց ազատագրական պատերազմի, հնարավորություն տվեց ազատագրելու նաև մեր հայրենիքի այն հատվածները, որոնք դուրս էին մնացել ԼՂՀ կազմից: 1993թ. մարտ-ապրիլ ամիսներին հայոց հաղթական ջոկատները ազատագրեցին պատմական Սյունիքի ու Արցախի՝ Հակարիի ավազանի տարածքները: Նույն ժամանակահատվածում ազատագրվեց նաև Քարվաճառի շրջանը:

Բոլորի աչքերը մեզ էին ուղղված, պատճառը հասկանալի էր. ուշ-ուշ են տեսնում քաղաքացիական հագուստով մարդկանց։Նրանց աչքերը սովորել են կանաչի բոլոր երանգներին։ Քառօրյա պատերազմից երկու տարի է անցել, ու հիմա ես կանգնած եմ նույն դիրքում, նույն խրամատում, որտեղ իմ հասակակից տղաները հերոսաբար ընկան: