Ես իսկապես երջանիկ էի: Նույնիսկ եկածս ճանապարհով հետ գնալու անխուսափելի հեռանկարն ինձ չէր վախեցնում ու չէր խանգարում, որ լիուլի վայելեմ ազատությունս երկրորդ շարքի` ոչ ավել, ոչ պակաս, խորքի նստատեղին: Կարող եմ նույնիսկ բացել պատուհանը ու մաքուր օդ շնչել:

Որդիս՝ Արմենը, արդեն զինվոր է, ես՝ զինվորի մայր… ու թե ինչ հույզեր ու զգացողություններ են սրտիս, հոգուս մեջ, կարծում եմ, ինձ լավ կհասկանան միայն զինվորի մայրերը: Ամբողջ օրը, ինչ գործ էլ որ անեմ, առօրյա մեծ ու փոքր հոգսերի մեջ ուշքումիտքս զինվոր զավակիս կողմն են:

Հայոց բանակի քաջ ու անվախ զինվոր, գրում եմ քեզ այդ տողերը մեծ հպարտությամբ եւ անսահման ոգեւորվածությամբ:

Լուսանկարում պատկերված մեքենայի ետնապակուն գրված այս մեկ հատիկ նախադասությունը՝ «ԶԻՆԾԱՌԱՅՈՂՆԵՐԻՆ ՏԵՂԱՓՈԽՈՒՄ ԵՄ ԱՆՎՃԱՐ», ինչպես իմ, այնպես էլ շատ շատերի սրտին է դիպել:

Մարտի 10-ին «Ազգ-բանակ» հայեցակարգի շրջանակում Գևորգյան մարտարվեստի դպրոց հայրենասիրական-երիտասարդական կենտրոնում տրվեց Ռազմամարտական ուսուցման համապարփակ ծրագրի մեկնարկը:

Վերջերս Հայաստանի Հանրապետության դպրոցներում հանձնարարվել էր շարադրության մրցույթ` «Սարդարապատից Արցախ» խորագրով: Կոտայքի մարզի Զորավան գյուղի միջնակարգ դպրոցի 7-րդ դասարանի աշակերտ Սամվել Դանիելյանի` իմ որդու շարադրությունը մարզային փուլում համարվել է լավագույններից եւ երաշխավորվել՝ մասնակցելու հանրապետական փուլին:

Զրույց զորամասի հրամանատար, գնդապետ ՌՈՒԲԵՆ ՔԱՄԱԼՅԱՆԻ հետ