«Հայ զինվորն» արդեն քառորդ դար մարտական դիրքերում է, առաջին գծում, խաղաղ-ստեղծագործ թիկունքում է, զինվորի ընտանիքում: Թերթը զինվորինն է, սպայինը, ծնողինն ու երիտասարդ սերնդինը, քանի որ պատմում է բանակային ծառայության, զորանոցային կյանքի, զորավարժությունների ու զինծառայողի ժամանցի մասին:

Օրերս Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանի լսարաններից երկուսն անվանակոչվեցին քառօրյա պատերազմում հերոսաբար զոհված ռազմական բուհի շրջանավարտ տղաների անուններով. հրամանատարաշտաբային ֆակուլտետի ուսումնական լսարանն անվանակոչվեց ԼՂՀ «Մարտական ծառայություն» մեդալի արժանացած, «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի ասպետ, փոխգնդապետ Ալեքսան Առաքելյանի, իսկ համազորային ֆակուլտետի կապի միջոցների եւ կառավարում առարկայի մասնագիտական լսարանը «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի, ԼՂՀ «Մարտական ծառայություն» մեդալով պարգևատրված մայոր Սուրեն Մելքումյանի անուններով:

Երեւանի Հ. Պարոնյանի անվան դպրոցի աշակերտների նամակները հայ զինվորին:

Ես իսկապես երջանիկ էի: Նույնիսկ եկածս ճանապարհով հետ գնալու անխուսափելի հեռանկարն ինձ չէր վախեցնում ու չէր խանգարում, որ լիուլի վայելեմ ազատությունս երկրորդ շարքի` ոչ ավել, ոչ պակաս, խորքի նստատեղին: Կարող եմ նույնիսկ բացել պատուհանը ու մաքուր օդ շնչել:

Որդիս՝ Արմենը, արդեն զինվոր է, ես՝ զինվորի մայր… ու թե ինչ հույզեր ու զգացողություններ են սրտիս, հոգուս մեջ, կարծում եմ, ինձ լավ կհասկանան միայն զինվորի մայրերը: Ամբողջ օրը, ինչ գործ էլ որ անեմ, առօրյա մեծ ու փոքր հոգսերի մեջ ուշքումիտքս զինվոր զավակիս կողմն են:

Հայոց բանակի քաջ ու անվախ զինվոր, գրում եմ քեզ այդ տողերը մեծ հպարտությամբ եւ անսահման ոգեւորվածությամբ:

Լուսանկարում պատկերված մեքենայի ետնապակուն գրված այս մեկ հատիկ նախադասությունը՝ «ԶԻՆԾԱՌԱՅՈՂՆԵՐԻՆ ՏԵՂԱՓՈԽՈՒՄ ԵՄ ԱՆՎՃԱՐ», ինչպես իմ, այնպես էլ շատ շատերի սրտին է դիպել: