Բանակ և հասարակություն
Եւս մեկ տոն հայ ժողովրդի, հայ ընթերցողի համար։ Հայկական բանակի տարեգրության փոթորկահույզ ծով դուրս եկավ մի նավ, որի կողեզրին տպված է՝ «Հայ զինվոր»։
Ինձ բանակի թերթի մասին պատմել էին, ասել էին. «գլխավոր խմբագիրը արձակագիր Վրեժ Իսրայելյանն է, իսկ խմբագրությունում ճանաչված մտավորականներ են աշխատում…»: Ես ծանոթ էի Վրեժ Իսրայելյանի գրականությանը, բայց ձեռքս ընկած պատմվածքները մի անգամ էլ կարդացի, որից հետո «թեթեւացրի» հոդվածներիս տրցակը՝ թողնելով միայն ամենահաջողված նյութերն ու հաջորդ օրը ուղեւորվեցի Արշակունյաց 5, որտեղ «Հայ զինվոր» թերթի խմբագրությունն էր:
Շուրջ տասը տարի է, ինչ ես զորացրվել եմ հայոց բանակից և պահեստազորում եմ: Ծառայությանս գրեթե բոլոր 25 տարիներին բանակի այլ ստորաբաժանումում ծառայելով՝ ակտիվորեն թղթակցել եմ թերթին, հիմնականում ներկայացնելով հայ զորահրամանատարների, աչքի ընկած զինվորականների կյանքն ու գործը, պատմության այս կամ այն իրադարձությունը:
«Հայ զինվորն» արդեն քառորդ դար մարտական դիրքերում է, առաջին գծում, խաղաղ-ստեղծագործ թիկունքում է, զինվորի ընտանիքում: Թերթը զինվորինն է, սպայինը, ծնողինն ու երիտասարդ սերնդինը, քանի որ պատմում է բանակային ծառայության, զորանոցային կյանքի, զորավարժությունների ու զինծառայողի ժամանցի մասին:
Օրերս Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանի լսարաններից երկուսն անվանակոչվեցին քառօրյա պատերազմում հերոսաբար զոհված ռազմական բուհի շրջանավարտ տղաների անուններով. հրամանատարաշտաբային ֆակուլտետի ուսումնական լսարանն անվանակոչվեց ԼՂՀ «Մարտական ծառայություն» մեդալի արժանացած, «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի ասպետ, փոխգնդապետ Ալեքսան Առաքելյանի, իսկ համազորային ֆակուլտետի կապի միջոցների եւ կառավարում առարկայի մասնագիտական լսարանը «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի, ԼՂՀ «Մարտական ծառայություն» մեդալով պարգևատրված մայոր Սուրեն Մելքումյանի անուններով:
Ես իսկապես երջանիկ էի: Նույնիսկ եկածս ճանապարհով հետ գնալու անխուսափելի հեռանկարն ինձ չէր վախեցնում ու չէր խանգարում, որ լիուլի վայելեմ ազատությունս երկրորդ շարքի` ոչ ավել, ոչ պակաս, խորքի նստատեղին: Կարող եմ նույնիսկ բացել պատուհանը ու մաքուր օդ շնչել:
