Այս կարճ նամակով ուզում եմ երախտագիտությունս հայտնել ձեր նվիրյալ առաքինության համար: Մեր հազարամյա պատմության մեջ միշտ ունեցել ենք հերոսներ, մարտիկներ, որոնք դյուցազնորեն պաշտպանել են մեր հողերը թշնամիների ճիրաններից:

Նոյեմբերյանի տարածաշրջանում եթե հարցնեք` հիշո՞ւմ եք Սերգեյ Մարտիրոսյանին, պատասխանը, վստահ եղեք, հաստատ ջերմ հնչերանգով կպարուրվի` «մեր զինկոմն էր մայորը, բայց մեզ համար նա իսկական գեներալ է…»:

«Հայ զինվորի» առաջիկա համարներում կտպագրենք Սփյուռքի հայկական կրթօջախների սաների նամակները՝ ուղղված առաջնագծում ծառայող զինվորներին: Նամակները ներկայացնում ենք առանց խմբագրման:

«Հայ զինվոր» թերթն իր ֆեյսբուքյան էջի միջոցով օր օրի ձեռք է բերում տասնյակ նոր ընթերցողներ: Մեր գործունեությանը հետեւողների, բանակային թերթի նյութերը ընթերցողների ու քննարկողների թիվն արդեն հատել է երեսունվեց հազարը: Պետք է նկատել, որ «Հայ զինվորը» ֆեյսբուքում է ընդամենը չորս տարի:

Վերջերս Հայաստանի Հանրապետության դպրոցներում ավագ դասարանների աշակերտներին հանձնարարվել էր գրել շարադրություն` «Նամակ զինվորին» վերնագրով: Մրցույթի արդյունքում Կոտայքի մարզի Զորավան գյուղի միջնակարգ դպրոցի 5-րդ դասարանի աշակերտուհի Լենա Թովմասյանի աշխատանքը մարզում զբաղեցրեց առաջին տեղը: Հայոց լեզվի և գրականության ուսուցչուհի Նազելի Պետրոսյանը ներկայացնում է աշակերտուհու շարադրությունը:

Երբեք չեն մոռացվի անցած տարվա ապրիլյան առաջին օրերը։ Նույն կերպ, ինչպես անհնար է մոռանալ 1992 թվականի ապրիլյան այն օրերը, որոնք անցկացրի Արցախում, երբ Ստեփանակերտը հրետակոծվում և հրթիռակոծվում էր Աղդամից ու Շուշիից։

Հայ զինվոր, թանկագինս, երբեք չէի մտածի, որ այն աղջնակը, որը մանկապարտեզում առաջին անգամ զինվոր էր տեսել և հիացել նրա համազգեստի փայլուն ուսադիրներով, պիտի այսքան շուտ մեծանա, հասկանա, թե ով է հայ զինվորը, ինչ սուրբ առաքելություն ունի, ապա և ցանկանա նամակ գրել` նրան գոտեպնդելու, աջակցելու, նրա կողքին լինելու մեծ ցանկությամբ: