Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Ճակատագրեր

ՈԳՈՎ ՀԶՈՐ ՊԱՏԱՆԻՆ

Քանաքեռի բարձունքի հանգստարանից այս էլ քանի տարի Ղազար հայրը հայացքը հառել է Եռաբլուրին, որտեղ ննջում է Գրիգոր որդին, ու հավերժական զրույցի են բռնվել հայր ու որդի։ Այդ զրույցներից, հուշերից պատառիկներ է վերհիշում մայրը՝ տիկին Լիդան ու պատմում-պատգամում ապրողներիս։ Լիդա Աբրահամյան և Ղազար Ղազարյան ամուսինները աշխարհ բերեցին երեք երեխա՝ Արմեն, Գրիգոր, Հռիփսիմե, ունեն չորս աղջիկ թոռ։ Միջնեկ որդին՝ Գրիգորը, քայլեց անմահության ճանապարհով, և ում մասին էլ պատմում է մայրը.

ՈՐ ՀԱՅՐԵՆԻՔԸ ՀՊԱՐՏԱՆԱ ՔԵԶՆՈՎ

Մենք առաջ ենք գնում, գուցե ոչ այնքան մեծ քայլերով, բայց հաստատուն։ Կան մարդիկ, ովքեր մեր երկիրն առաջ են տանում։ Նրանք հասարակության բոլոր խավերում են՝ բժիշկների, ուսուցիչների, բանվորների, զինվորականների, նախարարների, լրագրողների… Կան մարդիկ, որոնց համար մեր երկիրն ավելի կարևոր է, քան անձնական բարեկեցությունն ու շքեղությունը, ովքեր պատվախնդիր են, ազնիվ, ուժեղ, կենսունակ… Ես հավատում եմ այդ մարդկանց հաղթանակին…

ԱՎԱԳ ԽՈՀԱՐԱՐ ՍԻՐԱՆՈՒՇԸ

Աշխարհստեղծման պահին Աստված երևի թե ճիշտ որոշում է կայացրել՝ ցավը տալով մարդուն։ Իհարկե, խոսքը հոգու ցավի մասին է, որը ինչքան էլ խորն է լինում, չի կարողանում հաղթել մարդուն, կոտրել նրա հավատը և շեղել ապրելու, իր նվիրական նպատակներն իրականացնելու ճանապարհից։ Իսկ հոգով ուժեղ մարդկանց ցավը կրկնակի ուժ է տալիս, նպատակների իրականացման համար բազմապատկում է նրա վճռականությունը… Արցախում շատ-շատ են ազատագրական կռվի ժամանակ ծանր վիշտ, ցնցումներ ապրած ընտանիքները։ Եթե նրանք այն ծանր տարիներին խեղճանային, ընկճվեին, այսօր չէինք ունենա մեր պատմության առայժմ վերջին ու փառահեղ հաղթանակը, չէր լինի օր օրի շենացող Արցախը, չէինք լսի այնտեղ ապրող մեր հարազատների խինդն ու ծիծաղը։

ՄԱՅՐԱԿԱՆ ՍԻՐՈ ՕԱԶԻՍԸ

Զորամասում եմ` զորամասի հրամանատարի ԱՀՏԱ գծով տեղակալ, մայոր Ռաֆայել Համբարձումյանի, ճաշարանի պետ, ենթասպա Լուսինե Համբարձումյանի և ակումբի պետ, ենթասպա Ազնիվ Նիկալյանի նախաձեռնությամբ զորամասի կին զինծառայողներին «Հայ զինվոր» թերթի միջոցով կանանց միջազգային տոնի կապակցությամբ շնորհավորելու:
Սյունյաց աշխարհի զավակ, մեղրեցի ենթասպա Լուսինե Համբարձումյանը ճաշարանի խոհարարներ Ռոզա Պետրոսյանի և Օվսաննա Ավետիսյանի մասին խոսում է միայն գովեստով.

ՆՎԻՐՈՒՄ

Բուժքույր Ալլա Բարսեղյանն աշխատում է ՊՆ կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալի վիրաբուժական բաժանմունքում։ Ուղիղ 40 տարի առաջ էր. Երևանի բժշկական ուսումնարանն ավարտած աղջնակը մի քիչ վախվորած, մի քիչ վարանոտ առաջին անգամ ոտք դրեց Երկաթգծի հիվանդանոց (որն ավելի ուշ վերափոխվեց ՊՆ կենտրոնական կլինիկական զինվորական հոսպիտալի) և ցանկություն հայտնեց այստեղ աշխատելու։ Մասնագիտական մի քանի հարց տալուց հետո նորավարտ աղջնակին սիրով ընդունեցին։ Իսկ նա էլ շուտով իր նվիրված ու պարտաճանաչ աշխատանքով արդարացրեց վստահությունը՝ միաժամանակ շահելով աշխատակիցների հարգանքն ու սերը։

ԴԱՐԻ ՌԵԿՈՐԴԱԿԻՐԸ

Նոր սերունդը թերևս չպատկերացնի այն մեծ ուրախությունն ու ոգևորությունը, որ մենք մեր փոքրիկ ընկերախմբով ապրեցինք հեռավոր 1987թ. ձմռանը, երբ Ծաղկաձորի սպորտբազա տանող ճանապարհին ձյան մեջ խրված «Նիվա» մակնիշի մեքենայի մեջ տեսանք մեր կուռքին՝ Յուրի Վարդանյանին։ Այդ օրը երբեք չեմ մոռանա։ Եվ բոլորովին էլ կարևոր չէ, թե ինչպես մի քանի ընկերով, քրտնամխած օգնեցինք ձների միջից դուրս հանելու օլիմպիական չեմպիոնի մեքենան։ Կարևորն այն է, որ մենք երջանիկ էինք. նախ՝ մեզ բախտ էր վիճակվել մոտիկից տեսնելու լեգենդար մարզիկին, և որ գիտակցում էինք՝ այդ օրվա հուշը մեզ ուղեկցելու է մեր ամբողջ կյանքում։

ԳԱՐԴՄԱՆԱ ԶԱՎԱԿՆԵՐԸ

Բանաստեղծ, գրող-հրապարակախոս Սերժ Առաքելյանի կյանքի անցած ճանապարհն արտացոլված է իր իսկ ստեղծագործություններում՝ մերթ երազային երփներանգ ծաղիկներով դաշտ ու սարեր, մերթ քարափ ու անդնդախոր ձորեր՝ վիհ ու քերծ, որոնց շուրթերին բուսած ծաղիկների թերթիկները թրթռում են հայրենի բնաշխարհի բազմերանգ գույներով ու լույսերով։ Երազային լուսե պատկերները գալիս են մանկությունից, ծննդավայր Արցախի Խերխան գյուղից, որտեղից ճանապարհը նրան տարավ Բաքու։ Գրական աշխարհում արդեն հայտնի բանաստեղծի կյանքում եղել են ճակատագրական պահեր։ Բաքվի արյունալի դեպքերից հետո, երբ ընտանիքով տեղափոխվել էին Երևան ու այդ գիշեր Երևանից պետք է մեկնեին Գյումրի՝ ինչ-ինչ հանգամանքների պատճառով մնացին Երևանում։ Հաջորդ առավոտ տեղի ունեցավ երկրաշարժը…