«Գիշերը գալիս է, և սկսվում է իմ դետքը: Այն չի ավարտվի մինչև իմ մահը… Ես թագ չեմ կրելու և չեմ հասնելու փառքի: Ես կապրեմ ու կմեռնեմ իմ դիրքում: Ես թուրն եմ մթության մեջ, ես հսկողն եմ: Ես վահանն եմ, որ պահպանում է մարդկային թագավորությունը: Ես իմ Կյանքն ու Պատիվն եմ տալիս գիշերային դետքին: Այս գիշեր և գալիք օրերին…». սա 44-օրյա պատերազմում հերոսաբար կռված և զոհված հրետանավոր կրտսեր սերժանտ Հայկազ Մկրտչյանի ֆեյսբուքյան գրառումն է:

Տեսանյութն իմ լրագրող ընկերներից մեկն էր ուղարկել՝ Հայկը: Էկրանին լուսանկարները հաջորդում էին իրար՝ կապիտանի ուսադիրներով երիտասարդ սպան, զինվորները, դիրքը, խրամատը, իսկ մի տղամարդ կիթառով ինքն իրեն նվագակցում ու երգում էր.

Երեք տարի առաջ, օգոստոսյան մի օր, Սաղմոսավանքում զինվորական երդման արարողություն էի լուսաբանում. հակաօդային պաշտպանության զորամասի զինվորներն էին երդվում ամուր եւ անառիկ պահել հարազատ բնօրրանը:

Փոխգնդապետ Արտակ Մարտիրոսյանը որոշել էր բժիշկ դառնալ և ընդունվել էր Երևանի պետական բժշկական համալսարան: Սակայն հենց այդ տարիներին Արցախյան ազատամարտը նոր թափ էր հավաքում, և Արտակը կամավոր, առանց ընտանիքին տեղյակ պահելու, մեկնեց ռազմաճակատ՝ Քարվաճառի շրջան:

44-օրյա պատերազմի ժամանակ Սարուխան համայնքը երեք զինվոր զավակների կորցրեց: Կրտսեր սերժանտ Հակոբ Հարությունյանը նրանցից մեկն էր: Հակոբը ծնվել է 2000 թ. դեկտեմբերի 12-ին, նրա ծնունդով Հարությունյանների օջախը խինդով ու երջանկությունով էր լցվել. երկար էին սպասել արու զավակի։

Մարդիկ կան, որ կարճատև կյանք ապրելով՝ աշխարհին թողնում են սեր ու բարություն, հույզ ու իմաստություն, գեղեցիկ ապրումներ, պայծառ գույներ… Այդ մարդիկ իրենց երկրային կյանքի ավարտից հետո էլ լույս ու բարություն են սփռում: Լևոն Մանթաշյանը նրանցից մեկն էր…

Ես գիտեմ, թե ինչպես ավարտվեց դիրքի ավագ Հայկ Հակոբյանի 20-ամյա կենսագրությունը: Գիտեմ՝ ինչ եռանդով ու պատասխանատվությամբ էր նա զինակից ընկերների հետ կառուցում դիրքն ու ինչ անձնվիրությամբ էր պաշտպանում Հայրենիքի իր բաժին սահմանն ու մարտական ընկերների կյանքը: Ես զանգել եմ Հայկի մորը, որ նա իր հիշողություններով ամբողջացնի Հայկի կերպարն իմ մտապատկերում: