Մարտի 24-ին լրացավ Արցախյան ազատամարտի լեգենդներից մեկի` «Խաչակիրներ» ջոկատի հրամանատար Կարո Քահքեջյանի (Սպիտակ Արջ) ծննդյան 50-ամյակը: Այդ առիթով Հայազն միության կենտրոնական գրասենյակում կազմակերպվեց դասախոսություն: Մտերմիկ զրույցի ընթացքում «Խաչակիրներ» ջոկատի փոխհրամանատար, Կարո Քահքեջյանի մանկության եւ մարտական ընկեր, Հայազն միության կենտրոնական մարմնի անդամ Շահե Աճեմյանը ունկնդիրներին (որոնք հիմնականում երիտասարդներ էին) պատմեց հերոսի մասին:

Բանակը մեր պետականության ամենակարևոր կառույցն է ոչ միայն այն պատճառով, որ նա անխախտ է պահում մեր երկրի սահմանները… Բանակով է անցնում մեր ազգի յուրաքանչյուր տղամարդ՝ կրելով բանակի գաղափարախոսությունը, բարոյականությունն ու արժեքները… Բոլորս պիտի թիկունք լինենք բանակին։ Օգնենք, որ բանակը հասարակություն ուղարկի հիրավի ոգեղեն, քաջասիրտ, արժանապատիվ ու հայրենասեր հայորդիներ։

Ազատամարտիկ, մանկավարժ, բասկետբոլի և լեռնային տուրիզմի ԽՍՀՄ սպորտի վարպետ, միջազգային կարգի փրկարար, մարտական ծառայության համար կառավարական և գերատեսչական բազմաթիվ մեդալների և տասնյակ պատվոգրերի արժանացած պահեստի փոխգնդապետ Գեղամ Լալայանի ապրած կյանքի ամեն րոպեն, ամեն վայրկյանն այսօր էլ լեցուն է և հագեցած։ Ծնվել է հայկական հրաշալի ավանդական ընտանիքում, Երևանի ֆիզիկական կուլտուրայի հայկական պետական ինստիտուտն ավարտելուց հետո որպես ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչ աշխատանքի է անցել Քանաքեռավանի միջնակարգ դպրոցում։ Աշակերտների համար հաճախակի էր արշավներ կազմակերպում։ Իրեն հատկապես գրավում, ձգում էին լեռները և պատահական չէր, որ սկսեց զբաղվել նաև լեռնային տուրիզմով։

Վարդան Պապիկյանը այն քաջ, անվեհեր պատանիներից էր, որ անկախ ու ազատ Հայաստան ունենալու ակնկալիքով նետվեց պատերազմական թոհուբոհի մեջ` արհամարհելով մահը:
Վարդանը ծնվել է 1974թ. մարտի 1-ին, Երևանում՝ արհեստավորի ընտանիքում: Սովորել է Երևանի հ. 51 միջն. դպրոցում, որը, սակայն, չի ավարտել, ինչպես ինքն էր ասում, «սովորելու ժամանակը չէ, երբ վտանգված է քո երկիր հայրենին, երբ ամեն ինչ կկարգավորվի, պատերազմը կվերջանա, կշարունակեմ ուսումս»: Սովորում էր 9-րդ դասարանում և մի օր էլ եկավ դպրոց ու հրաժեշտ տվեց ընկերներին և սիրած աղջկան` Լիլիթին, որին էլ բանաստեղծություն նվիրեց:

Հայաստանի ազգային հերոսներից շատերին, ովքեր հանուն հայրենիքի մարտնչել էին Սարդարապատում, Բաշ Ապարանում, Ղարաքիլիսայում, կա՛մ ոչնչացրին, կա՛մ մոռացության տվեցին: Նրանցից ոմանց քշեցին Ռուսաստան և գնդակահարեցին: Կորպուսի հրամանատար գեներալ-լեյտենանտ Թովմաս Հովհաննեսի Նազարբեկյանը աքսորվեց Կազան և այնուհետև տեղափոխվեց Թիֆլիս, ուր և կնքեց իր մահկանացուն 1931-ին: Առաջին հրաձգային դիվիզիայի գեներալ Ա. Պ. Բեյ-Մամիկոնյանը ձերբակալվեց և գնդակահարվեց 1921-ին:

Միշտ սիրել եմ զինվորական համազգեստը, պատկառանքով եմ նայել այն մարդկանց, ովքեր պաշտպանում են մեր երկրի սահմանները։ Նրանք ինձ համար եղել են քաջության, ազնվության, բարձր ինտելեկտի եւ հայրենասիրութան խորհրդանիշ։ Առհասարակ մեր տանը հայրենասիրությունը եղել է ամենահարգված, ամենաբարձր մարդկային արժանիքը։

Հայ ազգը վառ անհատականությունների պակաս երբեք չի ունեցել, բայց միշտ էլ զգացել է պետականամետ այնպիսի գործիչների կարիք, որոնք, համատեղելով ռազմական, քաղաքական ու ստեղծագործական գործունեությունը, նաև բացել են ազգի առջև ծառացած հրատապ խնդիրներին հասնելու ճանապարհը։ Ազատագրական պայքարի վերելքի ամեն մի շրջան ծնում է իր հերոսներին, իսկ հերոսների շարքից առանձնանում է Առաջնորդը… Ավաղ, մեր ժողովուրդը հաճախ ժամանակին չի ճանաչել իր Առաջնորդին, և հենց դա էլ եղել է նրա դժբախտությունը։ Մեր պատմությունը վկա։