Վաղուհաս գյուղը, որտեղ ծնվել ու մեծացել է Վազգենը, շնորհիվ մեր քաջորդիների, այսօր էլ շարունակում է անառիկ մնալ: Լեռները բոլորել են գյուղը չորս կողմից, կապտականաչ սարերն ի վեր բազմած տները կարծես ինչ-որ մեկի անտես ձեռքով նկարված կտավ լինեն: Հիմա եմ հասկանում այն մեծ սերն ու կապվածությունը հարազատ գյուղին, որի մասին միշտ անթաքույց հիացմունքով ու կարոտով պատմում էր Վազգենը:

Ջավախյանների ընտանիքում աղջիկ երեխայի ծննդից 5 տարի հետո՝ 2001 թվականին, ծնվեց արու զավակ, որին անվանակոչեցին Գևորգ` ի սեր սուրբ Գևորգի:

Գևորգ Կորյունի Գասպարյանը ծնվել է 1989 թվականին Աբովյանում:
1995 թ. սեպտեմբերից ընտանիքով տեղափոխվել և բնակություն է հաստատել Շուշիում:

«Մա՛մ, դու իմ Արևն ես: Բայց ես ունեմ ավելի մեծ Արև: Առանց դրա 3 միլիոն կյանք կմթնի, առանց դրա 10 միլիոն կյանք կզրկվի ջերմությունից…Ու հիմա ես գնում եմ պաշտպանելու այդ արևը: Մա՛մ, չտխրես… եթե հանկարծ կորցնես ինձ, ձեռք կբերես 3 միլիոն զավակ, որովհետև 3 միլիոն հայերի սրտերի մի անկյունում կապրեմ ես: Կներես ինձ, իմ մա…»:

-Երբ պատերազմն սկսվեց, ավագ որդիս՝ Անդրանիկս, որպես դասակի հրամանատար, ամենաթեժ ճակատում էր, երկու օր անց կրտսեր որդիս՝ Արսենս, մեկնեց Արցախ: Ես մնացի մենակ (ամուսինս վաղուց է վախճանվել): Երկու երեխա ունեի՝ երկուսն էլ պատերազմի բոցերում էին 42 օր: 42 օր ես անցա ամենաիսկական դժոխքի միջով: …Հրադադարից երկու օր առաջ երկուսն էլ վիրավորվեցին ու տեղափոխվեցին հոսպիտալ: Արսենիս վնասվածքը մահացու չէր: Անդրանիկս…

Վարդան Կոնջորյանի նկարի տակ հրամանատարը գրել է՝ իմ քաջ զինվոր: Այսքանը: Ոչինչ չի պատմել հայրենիքի պաշտպանության ժամանակ զոհված զինվորի քաջագործություններից, մեծարանքի խոսքեր չի ասել, պարզապես գրել է՝ իմ քաջ զինվոր՝ այս երեք բառի մեջ դնելով իր ամբողջ հպարտությունը, ցավը, ափսոսանքը:

«Ապրել ու գործել միայն այն բանի համար, որի համար արժե մեռնել, և մեռնել միայն այն բանի համար, որի համար արժեր ապրել»: Նժդեհյան տողերը կենդանի պահած մեր հերոսներից է Միքայել Հակոբյանը։